Ψευδαισθήσεις και ιδεολογικές εμμονές χαρακτηρίζουν την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, παρά το ότι προσπάθησε να εμφανιστεί σαν το επιτελείο των ρεαλιστών και τεχνοκρατών. Μπορεί οι ψευδαισθήσεις και οι πολιτικές εμμονές να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή δεκαετίες, η σημερινή κυβέρνηση όμως δείχνει να είναι δέσμια των δικών της σε μια επικίνδυνη εποχή. Τα όσα εισπράττει ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης από την Μέρκελ και τον Τράμπ είναι αποτέλεσμα των ψευδαισθήσεων του ότι αφού βρίσκεται στην πλευρά των καλού κόσμου της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας θα τον βοηθήσουν. Η πλήρης αποτυχία στην διαχείριση του προσφυγικού είναι αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής εμμονής. Και το θέμα θα ήταν λιγότερο επικίνδυνο αν δεν είχαμε σήμερα την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας σε πλήρη εφαρμογή. Το επόμενο πεδίο που μένει να δούμε, είναι η οικονομία, όπου σύμφωνα με τον πρωθυπουργό περιμένουμε επενδύσεις 100 δις ευρώ τα επόμενα 8 χρόνια.
Την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε μόνο ως προς τα εμφανή γεγονότα, καθώς υπάρχουν διεργασίες σε πολλά επίπεδα που επιδρούν στην πολιτική ηγετών και κρατών. Αυτό συμβαίνει με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση και στην Τουρκία και αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα, όσο και επικίνδυνη για την Ελλάδα πτυχή θα αναπτύξουμε.
Είναι κοινό μυστικό στα υπουργεία εξωτερικών πολλών χωρών Δύσης και Ανατολής, ότι ο Ερντογάν, κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2015 έχει δώσει γη και ύδωρ στους στρατιωτικούς, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στα νέα δόγματα της Τουρκίας, αυτό της γαλάζιας πατρίδας, των επιθετικών κινήσεων στην Συρία , την πολιτική στην Λιβύη και φυσικά έναντι της Ελλάδας. Το υπουργείο Εξωτερικών έχει υποβαθμιστεί δραματικά και αυτό έχει επιπτώσεις και στην επικοινωνία Αθήνας -Άγκυρας.
Η ατομική βία ακροαριστερών οργανώσεων όχι μόνο δεν αποτέλεσε ποτέ στην ιστορία πολιτικό δόγμα για την επίσημη αριστερά, αντίθετα χαρακτηρίζονταν προβοκατόρικη και οι οργανώσεις θεωρούνταν κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών γιατί ουσιαστικά υπονόμευαν την δράση της πολιτικής αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων και αυτό ήταν σωστό.
Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου σε εκδήλωση για τα θύματα της τρομοκρατίας ήταν επί της ουσίας μια προαναγγελία ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών. Η δράση της αντιτρομοκρατικής είναι αρκετή και μάλιστα έχει να επιδείξει και πολλές επιτυχίες. Αλλά ο Μητσοτάκης δεν αρκείται σε αυτό. Με μια ομιλία που είχε στο επίκεντρό της ένα επινοημένο υπερτροφικό πλαίσιο τρομοκρατίας που περιλαμβάνει τον αναρχοαυτόνομο διαδηλωτή μέχρι τον ένοπλο τρομοκράτη προετοίμασε την κοινή γνώμη για νέου τύπου κατασταλτική πολιτική , μάλλον και νομοθετημένη.