Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλά για νέο αφήγημα χρησιμοποιώντας την προαιώνια συνταγή ενοχοποίησης των πολιτικών αντιπάλων που όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά έχει περιορισμένη διάρκεια και χρησιμότητα. Xρησιμοποιεί παλιές έννοιες για να εξηγήσει νέα προβλήματα. Ο λαϊκισμός για παράδειγμα είναι πιο παλιός και από την οικογένειά του . Η καταγγελία του λαικισμού είναι ανέξοδη και διαχρονική, όσο διαχρονική είναι και η αναρρίχηση των λαικιστών στην εξουσία. Έτσι, αναδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων , όταν προσπαθεί να πείσει ξένους μάλιστα , ότι ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης είναι κεντρώοι πολιτικοί. Με το σχέδιο για το επιτελικό κράτος, την υπακοή στον Λάτση, τους πάσης φύσεως εργοδότες και τον αφορισμό του εργασιακού πολιτισμού, ο Μητσοτάκης αναδείχθηκε ανώτερος των προσδοκιών ακόμη και των πιο φανατικών νεοφιλελεύθερων. Υπηρετεί, άρα υπάρχει, το ουσιώδες αφήγημά του.
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το τέλος των Μνημονίων, της περιόδου πτωχευτικών μέτρων, για την Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε ούτε 4ο Μνημόνιο όπως έλεγε ο κ. Μητσοτάκης και πολλοί ακόμα, ούτε και πιστοληπτική γραμμή πίστωσης όπως ήθελε ο κ. Στουρνάρας. πλειοψηφία των Ελλήνων δεν έχει κανένα λόγο να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, γιατί η χρεοκοπία της χώρας το 2009-2010 ήταν η αρχή και η αιτία πολλών δεινών. Οι χαμένες περιουσίες, οι χαμένοι κόποι, οι χαμένες δουλειές, οι χαμένες συντάξεις, δεν «γυρίζουν πίσω». Η συμπλήρωση όμως ενός έτους από το τέλος των Μνημονίων, είναι μια καλή απόδειξη για τα κάλπικα επιχειρήματα της ΝΔ και σύσσωμης της αντιπολίτευσης που συνασπίστηκε για να χάσει τις εκλογές η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κυρίως, μια καλή ευκαιρία για να αναλογιστούμε τις αιτίες της καταστροφής αλλά και την πορεία προς το αύριο. Είναι μάλιστα πολύ επιτακτικό, την ώρα που εμφανίστηκε και πάλι η αδηφάγος διάθεση γνωστών κρατικοδίαιτων δήθεν Ελλήνων επενδυτών, που θέλουν να αρπάξουν ότι έχει απομείνει.
Ένα μείγμα πολιτικού αμοραλισμού, χριστιανικού σκοταδισμού και παλινόρθωσης της επιθετικής βουλιμικής για εξουσία δεξιάς παρελαύνει τα τελευταία 24ωρα από τους τηλεοπτικούς δέκτες και υψώνεται ως επινίκια ιαχή από το μέγαρο Μαξίμου και τα υπουργεία.
Το πλήθος των εξωκοινοβουλευτικών τεχνοκρατών , υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων που ανέλαβε καθήκοντα σηματοδοτεί την συγχώνευση στην πράξη της εκτελεστικής εξουσίας με την επιχειρηματική τάξη . Ας μην ξεχνάμε ότι η υπό τη ΝΔ κυβέρνηση και ένα τμήμα τουλάχιστον της επιχειρηματικής τάξης χρεοκόπησαν τη χώρα και τώρα επιστρέφουν «καθαροί» για να συνεχίσουν το έργο τους. Και όχι μόνο αυτό. Ήδη υπάρχει μια σύμφυση με την Εκκλησία που προοιωνίζεται πραγματικά μια νέα εποχή.