Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι επιτέλους ο απόλυτος κυρίαρχος στην Τουρκία, είναι Πρόεδρος με εξουσίες μονάρχη. Έχει λόγο για την διακυβέρνηση της χώρας, για τον στρατό αλλά και την Δικαιοσύνη. Η εκτελεστική αλλά και η νομοθετική εξουσία είναι υπό τον έλεγχο του ενώ και η δικαστική εξουσία βρίσκεται στην επιρροή του. Ο 64χρονος Ερντογάν, δεν απειλείται πλέον από τους εσωτερικούς του αντιπάλους, αναμετράται μόνο με την ιστορία, με την κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ.
Η νίκη του Ερντογάν δεν σηματοδοτεί απλώς την επικράτηση του, δείχνει και την βαθιά αλλαγή που πέτυχε, να μετατρέψει την κοσμική Τουρκία σε μια ισλαμική δημοκρατία. Ο Ερντογάν έχει αλλάξει την Τουρκία που κληρονόμησε από τον Κεμάλ Ατατούρκ και θα είναι πλέον αυτός ο πατέρας των Τούρκων (ατατούρκ). Όποια και αν είναι η συνέχεια, η Τουρκία πέρασε πλέον για τα καλά στην Μέση Ανατολή, δεν είναι μια ενδιάμεση κατάσταση. Τα ίδια τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν ότι η Τουρκία ψηφίζει ισλαμικά, ψηφίζει μια άλλη ιδεολογία από αυτήν που άφησε ο Κεμάλ και επέβαλλαν με πραξικοπήματα οι στρατιωτικοί για πολλές δεκαετίες. Η έλευση του Ερντογάν το 2003 στην κεντρική πολιτική σκηνή , στην πρωθυπουργία της χώρας, ήταν η στιγμή που η Τουρκία άλλαξε πορεία, άλλαξε κατεύθυνση.
Αν για την κυβέρνηση η ρύθμιση του χρέους και η έξοδος από το μνημόνιο σηματοδοτεί την αλλαγή σελίδας για την πορεία της χώρας, παρά τα αρνητικά στοιχεία της, για τη ΝΔ αποτελεί το κλείσιμο του βιβλίου των θλιβερών πεπραγμένων της. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιστροφή στην πολιτική μετά από χρόνια αρρυθμιών, αποτελεί μονόδρομο για όλους, αρκεί να αντιληφθούν τον ρόλο τους στις νέες συνθήκες.
Από το 2010 και με μεγαλύτερο πάθος από το 2012, η ΝΔ αποδέχθηκε τα μνημόνια αλλά δεν αποδέχθηκε ποτέ την ευθύνη της για την χρεοκοπία. Σε αυτό έχει συμβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ μη καταλογίζοντας στον Κ. Καραμανλή τις ιστορικές ευθύνες του.
Από το 2015 μέχρι σήμερα, η ΝΔ βρέθηκε αμήχανη , χωρίς ατζέντα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, επενδύοντας στην φθορά και την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι στην δική της πολιτική και την αποδοχή της από την κοινωνία. Ενόψει των επόμενων εκλογών και πάλι η ΝΔ επενδύει στην αποχή των αριστερών ψηφοφόρων και υποδαυλίζει την καλλιέργεια εθνικιστικού φανατισμού γύρω από το μακεδονικό και την ανασφάλεια για την οικονομία, για να γίνει κυβέρνηση.
Οι τελευταίες εξελίξεις όμως, φέρνουν τη ΝΔ μπροστά σε ιστορικά διλήμματα, στα οποία πρέπει πρώτα να απαντήσει η ίδια και μετά ο λαός, κυρίως οι αριστεροί. Ή θα γίνει προγραμματικό κόμμα με σαφείς ιδεολογικές αναφορές ή θα μετατραπεί σε μηχανισμό παραγωγής κινδύνων για τη χώρα με προφανή τον κίνδυνο οπισθοδρόμησης αν γίνει κυβέρνηση. Αλλά αν γίνει κυβέρνηση ευθύνες θα έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ήττα της Αργεντινής από την Κροατία είναι μια ακόμα καλή αφορμή για να αντιληφθούμε ότι το ποδόσφαιρο πλέον είναι μια ευρωπαϊκή υπόθεση. Η Ευρώπη, έχει πλέον να παρουσιάσει πολλές καλές ομάδες, δεμένες ομάδες με έμπειρους παίκτες. Όχι μόνο η Γερμανία, η Ισπανία η Γαλλία και η Αγγλία, αλλά και ομάδες όπως η Πορτογαλία, η Κροατία, η Ισλανδία, η Ελβετία, η Πολωνία, είναι ανταγωνιστικές. Οι δυνάμεις του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή παίζουν ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σχεδόν όλοι οι παίκτες των εθνικών τους ομάδων –κυρίως τα αστέρια τους- παίζουν σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες.
Πάνω απ ολα όμως η Ευρώπη είναι ο κυρίαρχος της τεχνογνωσίας, των χρημάτων, της οργάνωσης και των ανθρώπων (τεχνικών και παικτών), είναι ο ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου και της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας.