του Σωτήρη Σιδέρη

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος έχει γίνει  επικίνδυνος για την εθνική ασφάλεια. Οι συνεχείς επιθετικές εκφράσεις του, οι καταγγελίες , οι υπαινιγμοί και η υποτιμητική στάση έναντι του ιδίου του Ερντογάν   και των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, τον καθιστούν έναν εκ των υπευθύνων της διαρκούς όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Αντίστοιχα, Τούρκοι αξιωματούχοι συναγωνίζονται σε απρέπεια τον Έλληνα υπουργό. Είναι αδιανόητο, καθώς διανύουμε το 2018,  να οξύνονται οι σχέσεις για το 1821 ή το 1922. Όταν η λογική υποχωρεί κυριαρχεί η μισαλλοδοξία και ο παραλογισμός.

Τα όσα εκστομίζει σχεδόν καθημερινά ο Καμμένος δείχνουν  πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης και όχι δύναμη.  Ασυνάρτητες κραυγές ακούγονται καθημερινά και από την Τουρκία.  Όμως σε ότι μας αφορά, η  δύναμη μιας χώρας αποδεικνύεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, στο σχέδιο ανάπτυξης, στην ενότητα και στην υλοποίηση των στόχων της. Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν βλέπουμε να ισχύει. 
Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι και η έξαρση του τουρκικού εθνικισμού και η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας, ουσιαστικά είναι το προσωπικό σχέδιο του Ερντογάν και προφανώς αυτός είναι ο κορυφαίος κίνδυνος για την ειρήνη. Όλα αυτά όμως δεν αντιμετωπίζονται ούτε με ρητορικές εξάρσεις, ούτε με προσβλητικές αναφορές, είτε από τον Καμμένο, είτε από Τούρκους υπουργούς, που το μόνο που προσφέρουν είναι να υποδαυλίζουν την επιθετικότητα και να καλλιεργούν τα χαμηλά , εθνικιστικά ένστικτα που δεν είναι δύσκολο να βρουν πρόσφορο έδαφος και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Τα τελευταία είκοσι χρόνια καταβλήθηκαν πολλές προσπάθειες για να επικρατήσει η λογική και ένα κλίμα διαλόγου. Όλα αυτά εξατμίζονται με ταχύτητα….
Στην Τουρκία είναι ο ίδιος ο Ερντογάν που προφανώς ανέχεται ή  και ενθαρρύνει την επιθετική ρητορική των αξιωματούχων. Γιατί αν δεν την ανέχονταν, ένα νεύμα του ήταν αρκετό να σταματήσουν τα πάντα. Στην Αθήνα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν ελέγχει τον Καμμένο. Ο φόβος μιας ρήξης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ είναι ορατός πλέον και ο κ. Τσίπρας το μόνο που κάνει είναι να κερδίζει χρόνο, μέρα με την ημέρα , προκειμένου να καταφέρει η χώρα να φθάσει στην έξοδο από το μνημόνιο και την ρύθμιση του χρέους το καλοκαίρι. Ήδη όμως το καλοκαίρι φαντάζει μακρινό. Ο Καμμένος , είναι ήδη ξένο σώμα στην κυβέρνηση και η παρουσία του Φώτη Κουβέλη στο υπουργείο Άμυνας προετοιμάζει το επόμενο βήμα, αλλά φαντάζει μακρινό προς το παρόν .
Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες εκτόνωσης στις σχέσεις με την Τουρκία. Όχι με φόβο, ούτε με εκκλήσεις, αλλά με βάση διεθνείς συμμαχίες , θέσεις και ιδέες. Αυτή την περίοδο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις τις διαχειρίζονται ακραίοι και αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα.
Αλλά είναι άλλο πράγμα να πέσει μια κυβέρνηση  και άλλο πράγμα να πέσει η χώρα.
Ο διάλογος με την Τουρκία έχει καταρρεύσει. Διερευνητικές συνομιλίες δεν διεξάγονται. ΜΟΕ δεν συζητιούνται. Η προσωπική σχέση Τσίπρα –Ερντογάν έχει πάρει αρνητική πορεία. Οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας Κοτζιάς και Καμμένος δεν επικοινωνούν καν. Είναι η στιγμή που ο πρωθυπουργός οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του .
Έκπληξη θα είναι να  μην γίνει θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, παρά να γίνει. Τα περί τυχαίου επεισοδίου ή περί ατυχήματος είναι ανοησίες. Όταν μια χώρα, η Τουρκία εν προκειμένω, παραβιάζει συστηματικά χωρικά ύδατα, εναέριο χώρο και θεωρεί τα ελληνικά νησιά τουρκικά, δεν υπάρχει ούτε λάθος επεισόδιο ούτε ατύχημα. Αν γίνει επεισόδιο θα υπάρχει αιτία και αυτή είναι σε όλους γνωστή εκ των προτέρων.  Προφανώς υπάρχουν δυνάμεις στη δύση που θέλουν, ίσως και να σχεδιάζουν να βγάλουν από τη μέση τον Ερντογάν και γι αυτό ίσως να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα και ένα θερμό επεισόδιο. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος να φύγει ο Καμμένος από την κυβέρνηση  και η Αθήνα να εργαστεί για να μην συρθεί σε στρατιωτική αντιπαράθεση με τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά που θα εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων χωρών και όχι της Ελλάδας.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι ίσως δραματικοί. Η κρίση στην Συρία εισέρχεται ίσως στην τελική της φάση. Η Μέση Ανατολή και η αραβική χερσόνησος φλέγονται.  Ο Ερντογάν δήλωσε ότι θεωρεί δικαίωμα της Τουρκίας να επιχειρεί σε ξένα κράτη και να  συλλαμβάνει οπαδούς του ιμάμη Γκιουλέν, με αφορμή τα όσα έγιναν στο Κόσσοβο , απευθύνοντας ουσιαστικά μήνυμα και στην Ελλάδα για τους οκτώ. Το θέμα της ΠΓΔΜ προχωρά με την προβλεπόμενη δυσκολία, όπως επίσης και η συμφωνία με την Αλβανία, αλλά η Ελλάδα πρέπει να πάρει αποφάσεις για την προώθηση των σχέσεων των δύο χωρών με την ΕΕ άρα τα διλήμματα είναι ήδη ισχυρά.
Την στιγμή ωστόσο που ο πρωθυπουργός βρίσκεται υπό την πίεση των προβλημάτων που απαιτούν συλλογικότητα , σχέδιο και αποφασιστικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει με τον Πάνο Καμμένο και πως θα αντιμετωπίσει την Τουρκία. Ή θα χωρίσουν και θα επιδιώξει να σχηματίσει νέα κυβέρνηση σε συνεργασία με το Ποτάμι και κάποιες δυνάμεις από το κίνημα αλλαγής ή θα προσφύγει στην λαική ετυμηγορία ίσως και πριν το καλοκαίρι. Η συμμετοχή του Καμμένου στην κυβέρνηση  έχει κάνει τον κύκλο της .
 Καλύτερα λοιπόν να ληφθούν το συντομότερο αποφάσεις πριν πληρώσει η χώρα τα σπασμένα.