Ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας, ο Κώστας Καραμανλής περίμενε δέκα χρόνια για να ανέβει στο βήμα. Όχι στο βήμα της βουλής για να κριθεί , αλλά στο κομματικό βήμα της ΝΔ για να δηλώσει την σύμπλευση του με το Μητσοτάκη. Ο άνθρωπος φυσικά δεν ζήτησε συγνώμη γιατί οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία. Φυσικά εμφανίστηκε ως κομματικός και εθνικός ηγέτης με αναφορές στην Τουρκία και στην ανάγκη εθνικής ενότητας. Αν όμως η χρεοκοπία μιας χώρας δεν είναι εθνικό γεγονός για να ζητήσει συγνώμη , τότε τι νόημα έχει ο πατριωτισμός σε έναν μονόλογο στη Θεσσαλονίκη; Κανένα νόημα.
Κι όμως ο Κώστας Καραμανλής προσποιήθηκε ότι δεν έχει συμβεί τίποτα στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια. Αυτό είναι ανήθικο. Ότι το μόνο που ο ίδιος κατέγραψε είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν αξιοποίησε το Βουκουρέστι το 2008 για να πετύχει μια άλλη συμφωνία με τα Σκόπια. Αλλά το 2008 δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση , ούτε ο ίδιος είχε καμία άλλη πολιτική από την σημερινή κυβέρνηση. Το αντίθετο, έδινε περισσότερα.
Ο θρίαμβος του Ιμάμογλου έναντι του Γιλντιρίμ στην Κωνσταντινούπολη σηματοδοτεί μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Ο Ερντογάν, αήττητος μέχρι τώρα, βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών και στην εσωτερική πολιτική πλέον. Μια νέα, ταραχώδης περίοδο ανοίγεται για την γειτονική χώρα, με δεδομένο ότι ο χαρακτήρας του Τούρκου προέδρου δεν του επιτρέπει να αποδεχθεί την ήττα και ότι πιθανόν, μια νέα πολιτική πραγματικότητα ανατέλλει. Σε μια πρώτη φάση, τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην Οσάκα της Ιαπωνίας όπου ο Ερντογάν θα συναντηθεί με τον Ντόναλντ Τραμπ στις 28 Ιουνίου. Εκ των πραγμάτων θα είναι μια συνάντηση κρίσιμης σημασίας για την Τουρκία και τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ.
Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της που η Τουρκία βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αδιέξοδες καταστάσεις που η ίδια δημιούργησε.
Ούτε μετά την στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο δεν ήταν αντιμέτωπη με τόσα προβλήματα, αντίθετα , το 1974 είχε πολλά στηρίγματα στο έγκλημά της. Σήμερα , παρατηρούμε μια χώρα στη δίνη ατέλειωτων παζαριών που γίνονται εμμονές, μετέωρους τακτικισμούς, επιθετικότητα και παραβατικότητα ενίοτε χωρίς νόημα, με προβλήματα στρατηγικού προσανατολισμού και χωρίς συμμάχους.
Η Τουρκία του Ερντογάν παραπαίει μεταξύ Δύσης και Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και Ιράν, έχοντας απέναντί της τον δυτικό κόσμο. Όχι γιατί αυτό επέλεξε η Δύση, αλλά γιατί εκεί οδήγησαν τα πράγματα οι ίδιοι οι Τούρκοι στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν τις θέσεις τους. Όπως στο κουρδικό και την Ανατολική Μεσόγειο .