Τι είναι προοδευτικό σήμερα; Aυτός είναι ο τίτλος ενός μακροσκελούς κειμένου που υπογράφουν 64 προσωπικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί πολίτες . Είναι προσωπικότητες που έχουν συμπεράνει ότι η χώρα διανύει κρίση ,  ότι στην Ελλάδα «επικρατεί μια γενική παράλυση» και ότι «παράγοντας αυτής της κρίσης είναι η γιγάντωση του λαϊκισμού που οδήγησε τη χώρα στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Κατά συνέπεια, προοδευτικό είναι οτιδήποτε , εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολη εποχή για διαυγείς σκέψεις….  Γιατί οι επιφανείς 64 «προοδευτικοί» παράγοντες του δημόσιου και κοινωνικού βίου της χώρας , ενώ μας καλούν να υπερβούμε τις διαχωριστικές γραμμές δεξιά –αριστερά,  εκείνοι παραμένουν δεξιοί καλώντας όλους τους υπόλοιπους Έλληνες να αφορίσουν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Είναι πολύ καλή ιδέα να ζητάς από τους αριστερούς να αποκηρύξουν τις ιδέες τους , όχι γιατί είναι λάθος, αλλά γιατί είναι αντίθετες από τις δικές τους. Για την ιστορία επίσης, οι 64, δεν μας λένε ποια είναι η αιτία της κρίσης που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία και στα συνακόλουθα προβλήματα. Και αυτό δεν είναι έλλειμμα σκέψης, αντίθετα είναι και σκέψη και θέση δεξιών …

Υποκρισία …

Έχουν επίσης την  εντελώς αθώα άποψη ότι «τριτοκοσμικές αντιλήψεις, αριστερίστικη ιδεοληψία, ψευδής ευρωπαϊσμός, πελατειακή προσδοκία και πρακτική εφαρμογή ενός σχεδίου εκτεταμένης εξάρτησης των λαϊκών στρωμάτων από επιδόματα και διορισμούς υποδύονται την πρόοδο. Στην πραγματικότητα οδηγούν σε κυβερνητικές παρεμβάσεις ελέγχου της Δικαιοσύνης, χειραγώγησης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ποινικών διώξεων πολιτικών αντιπάλων, διχαστικού πολιτικού κλίματος. Αλλά και αποδιάρθρωσης κάθε αναγεννητικής προσπάθειας στην εκπαίδευση». Επιχειρήματα ελεεινά για ανθρώπους που υποτίθεται κατέχουν τη γνώση , για ανθρώπους που υποτίθεται έχουν εθνικές και όχι ατομικές αγωνίες. Θέλουν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα ιδρύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και ότι από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, αυτή η χώρα διοικείται από ανθρώπους με αριστερίστικη ιδεοληψία , ότι εφάρμοσαν σχέδια πελατειακού συστήματος και εκτεταμένης εξάρτησης λαικών στρωμάτων από επιδόματα….. Επιμένουμε στην φράση για ελεεινά επιχειρήματα γιατί οι άνθρωποι σκοπό έχουν να διεκδικήσουν την επιστροφή ακριβώς στο πελατειακό σύστημα ή και χειρότερα ακόμη. 

Και χειρότερα

Γιατί τι νόημα έχει , πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι να υπογράφουν μια διακήρυξη που να ζητά, ή μάλλον να απαιτεί τον σχεδιασμό μιας πολιτικής που «προστατεύει τον ανταγωνισμό και διευκολύνει την παραγωγή πλούτου από την ιδιωτική πρωτοβουλία».  Τι είδους κυβέρνηση και τι είδους κράτος ζητούν αυτοί οι άνθρωποι όταν έχουν ως αίτημα την διευκόλυνση παραγωγής  πλούτου από την ιδιωτική πρωτοβουλία; Προφανώς εις βάρος των άλλων. Γιατί η ελεύθερη αγορά , που ισχύει στην Ελλάδα και στην ΕΕ, από τη φύση της ευνοεί τον ανταγωνισμό και την παραγωγή πλούτου, κατά συνέπεια δεν χρειάζεται καμία κυβέρνηση να κάνει οτιδήποτε.  Αλλά αυτό που ζητούν οι «προοδευτικοί» πολίτες δεν είναι αυτό. Ζητούν ή απαιτούν προνομιακή μεταχείριση του κεφαλαίου, εις βάρος των κοινωνικών στρωμάτων, εις βάρος της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Ζητούν ή απαιτούν αχαλίνωτο ιδιωτικό κεφάλαιο που να λεηλατεί το κράτος , όπως ακριβώς συνέβαινε επί δεκαετίες, τις οποίες και αναπολούν. Γι αυτό ακριβώς και δεν αναφέρονται καθόλου σε ευθύνες για το πώς χρεοκόπησε και λεηλατήθηκε η χώρα και το κράτος. Για το πώς λεηλατούνται εδώ και δεκαετίες τα ασφαλιστικά ταμεία, τα χρήματα των καταθετών στις τράπεζες που γίνονται θαλασσοδάνεια και τόσα ακόμη.   Αυτή είναι η κατάντια των υποτιθέμενων προοδευτικών ανθρώπων που στο κείμενό τους, συρράπτουν θέσεις , ατάκες , γνωμικά, αιτήματα και διεκδικήσεις για να διακηρύξουν την απέχθειά τους σε οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει την πορεία της χώρας προς άλλη κατεύθυνση από αυτή που απαιτούν οι ίδιοι.  Αυτή είναι η άποψη και θέση ανθρώπων που μισούν το πραγματικό διαφορετικό, είτε πρόκειται για μια διαφορετική πολιτική , μέχρι έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης από αυτόν που δεκαετίες τώρα εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις που νοσταλγούν και που οδήγησαν τη χώρα στην παρακμή. 

Περίληψη του κειμένου 

«Τι είναι προοδευτικό σήμερα; 

Στη χώρα επικρατεί μια γενική παράλυση. Η μεσαία τάξη, ραχοκοκαλιά της ελληνικής δημοκρατίας, συρρικνώνεται. Ατομικά αδιέξοδα και συλλογική ματαίωση υποσκάπτουν κάθε απόπειρα να βγούμε από το τέλμα. H χώρα αποτυγχάνει εκεί όπου άλλες κοινωνίες λύνουν τα προβλήματά τους. Η απόστασή μας από τον αναπτυγμένο κόσμο καθημερινά μεγαλώνει. Παράγοντας αυτής της κρίσης είναι η γιγάντωση του λαϊκισμού που οδήγησε τη χώρα στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στέρησε την οικονομική μας ελευθερία για πολλά περισσότερα χρόνια από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οδήγησε την εγχώρια αγορά σε ασφυξία λόγω των capital controls. Αποθάρρυνε τις ιδιωτικές επενδύσεις εξαιτίας της βαριάς υπερφορολόγησης. Εξώθησε τις επιχειρήσεις στην παραοικονομία ή σε άλλες φορολογικές έδρες και τους εργαζόμενους στην αδήλωτη εργασία. Μεγέθυνε το brain drain. Έθρεψε τα άκρα και την αποχή. Όξυνε την κρίση εμπιστοσύνης προς τη δημοκρατία.

Προοδευτική πολιτική σήμερα δεν είναι αυτή που χαϊδεύει τους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα ή τα εμφυλιοπολεμικά πάθη που κάποιοι εμμονικά προσπαθούν να ανασύρουν από τα ερμάρια της ιστορίας.. Δεν είναι αυτή που ενοχοποιεί την επιχειρηματικότητα και απαξιώνει την εργασία και την αριστεία. Που μεταχειρίζεται τον διχαστικό λόγο και ανέχεται την πολιτική βία και τους βανδαλισμούς. Που υποστηρίζει  αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Που εργαλειοποιεί τη Δικαιοσύνη. Που υποτάσσεται χωρίς αντίλογο στα κελεύσματα των ισχυρών της Γης για ατομικά πολιτικά οφέλη. Που επιβραβεύει την ευκολία, την ημιμάθεια και την λιγότερη προσπάθεια σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσφέρει πτυχία μελλοντικής ανεργίας και χαμηλών αμοιβών. Η υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η ανομία, οι νέες ανισότητες και η υπονόμευση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν είναι πρόοδος. Το κλίμα ανασφάλειας, φόβου, αυθαιρεσίας και απογοήτευσης που έχει απλωθεί πάνω από την χώρα δεν είναι πρόοδος. Ο εκφασισμός της κοινωνίας καραδοκεί ακριβώς εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα και την ιδιωτική πρωτοβουλία. την ιδιωτικότητα και την ιδιοκτησία. Σχεδιάζει και υλοποιεί πολιτικές υπέρ της Ελλάδας που παράγει και εξάγει. Ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα, ιδίως των νέων. Προστατεύει τον ανταγωνισμό και διευκολύνει την παραγωγή πλούτου από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κινητροδοτεί τις επενδύσεις και αποθαρρύνει τη διαφθορά. Κατανοεί τις σαρωτικές τεχνολογικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και υπερασπίζεται τα νέα εργασιακά δικαιώματα. 

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο πατριωτισμό ως αναπόσπαστο συστατικό μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής. Πιστεύει (από πεποίθηση και όχι τακτική) ότι η Ελλάδα ανήκει αδιαπραγμάτευτα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμβάλλει στην περαιτέρω ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μοναδικό δρόμο υπέρβασης των σημερινών αδιεξόδων και επιβίωσης στον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας. Ασκεί πίεση στην Ευρώπη να προστατεύσει τα σύνορα της επικράτειάς της. Ενθαρρύνει την Ευρωπαϊκή προοπτική και τις σχέσεις καλής γειτονίας με τις Βαλκανικές χώρες και επιδιώκει πολυμερείς συνεργασίες για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ευημερία των πολιτών. Και βέβαια εκπροσωπεί αξιόπιστα τη χώρα στους διεθνείς οργανισμούς.  

Οι προοδευτικοί πολίτες αυτής της χώρας που επί χρόνια συμμετέχουμε στα κοινά υποστηρίζοντας όλα αυτά τα αιτήματα, θα αναγνωρίσουμε ως προοδευτική την κυβέρνηση εκείνη που θα υποσχεθεί ότι θα επικεντρώσει τις δυνάμεις της στην ανασύνταξη της μεσαίας τάξης, τη μείωση της φορολογίας, την αποκομματικοποίηση του κράτους με εργαλείο την αξιολόγηση, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τη βελτίωση της δημόσιας υγείας και παιδείας, την αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος και την αναδιοργάνωση του ασφαλιστικού συστήματος στην καθολικά αποδεκτή δομή των τριών πυλώνων κοινωνικής ασφάλισης.

Το κείμενο υπογράφουν οι:

Βασίλης Αλεβιζάκος, Πολιτικός Επιστήμονας

Μιχάλης Αναστασόπουλος, Νομικός Σύμβουλος, MSc Δημοσίου Δικαίου 

Γιάννης Αντωνίου, Τέως αντιπρόεδρος Διοικούσας επιτροπής πρότυπων πειραματικών σχολείων (ΔΕΠΠΣ)

Αλέξης Βασιλείου, Χειρούργος ΩΡΛ, π. Γεν. Γραμματέας Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών

Θάνος Βερέμης, Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Πολιτικής Ιστορίας ΕΚΠΑ

Ρωμανός Γεροδήμος, Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Πανεπιστημίου Bournemouth/Iδρυτής του  Greek Politics Specialist Group.

Γιώργος Γιαννόπουλος, Συγκοινωνιολόγος, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ

Σωτήρης Γκορίτσας, Σκηνοθέτης

Θανάσης Γκούγκλας, Λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιων Πολιτικών Πανεπιστήμιο Exeter ΗΒ

Αχιλλέας Γραβάνης, Καθηγητής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Παν/μιου Κρήτης

Διονύσης Γουσέτης, Πολιτικός Μηχανικός, Αρθρογράφος

Γρηγόρης Δημητριάδης, Μηχανικός π. Πρόεδρος & Δ.Σ. ΟΑΣΑ

Αποστόλης Δημητρόπουλος, Δρ. Εκπαιδευτικής Πολιτικής LSE, επιστημονικός συνεργάτης του ΙΟΒΕ

Ευθύμης Δημόπουλος, Εκπαιδευτικός

Ηρακλής Δημόπουλος, Καθηγητής Τμήμα Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών Πανεπιστήμιο Δυτικής Αθήνας

Γιώργος Δουκίδης, Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α.)

Μάριος Θεμιστοκλέους,  Γιατρός Νευροχειρουργός

Ορέστης Καλογήρου, Καθηγητής, Διευθυντής Εργαστηρίου Μαγνητισμού & Μαγνητικών Υλικών, Τομέας Εφαρμογών  Φυσικής & Φυσικής Περιβάλλοντος, Τμήμα Φυσικής Α.Π.Θ.

Στάθης Καλύβας, Gladstone Professor of Government Department of Politics and International Relations  University of Oxford

Αναστάσιος Καντιάνης, Δρ. Νομικής - Δικηγόρος

Μάνος Καραγιάννης,  Aναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Αμυντικών Σπουδών του King’s College London και  αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Τριαντάφυλλος (Άκης) Καρατράντος, Διεθνολόγος, Δρ. Ευρωπαϊκής Ασφαλείας και Νέων Απειλών Πανεπιστημίου Αιγαίου

Λεωνίδας Καστανάς, Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Θάνος Καψάλης, Εκπαιδευτικός

Στέλιος Κουτνατζής, Λέκτορας Νομικής Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο

Αντώνης Κυπραίος, Στέλεχος επιχειρήσεων

Δημήτρης Κυριακόπουλος, Καθηγητής Μαθηματικών

Δημήτρης Λάιος, Δικηγόρος

Χάρης Λαμπρόπουλος, Οικονομολόγος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Λυκούργος Λιαρόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ

Γιώργος Λιγνός, Ναυτιλιακά

Σπύρος Λιούκας, Καθηγητής Οικονομικών Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κώστας Λάβδας, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μανούσος Μαραγκουδάκης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Ηθοποιός-Σκηνοθέτης

Μάνια Μαύρη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Νίκος Μηλαπίδης, Δικηγόρος – π. Διευθυντής ΚΟ Ποταμιού

Γιάννος Μητσός, Οικονομολόγος – Στέλεχος Ιδιωτικού τομέα

Στρατής Μούγερ, Επιχειρηματίας

Γιώργος Μπούστρας, Καθηγητής Eκτίμησης Κινδύνου, Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου 

Έκτορας Νασιώκας, Γιατρός Ογκολόγος (πρώην Υφ. Υγείας)

Μιλτιάδης Νεκτάριος, Καθηγητής Τμήμα Στατιστικής και Aσφαλιστικής Eπιστήμης Πανεπιστημίου Πειραιά

Σωτήρης Ντάλης, Επικ. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Τμήμα Μεσογειακών  Σπουδών Παν. Αιγαίου

Δημήτρης Οικονόμου,  Ψυχίατρος, Γεν. Γραμματέας Ένωσης Ιατρών ΕΟΠΠΥ

Δημήτρης Οικονόμου, Αρχιτέκτων Πολεοδόμος Καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας,  Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Γιώργος Παγουλάτος, Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστήμιο Αθηνών

Γιώργος Πολίτης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ

Σάκης Παπαθεοδώρου,  Επιχειρηματίας

Χρήστος Παπαγεωργίου, τέως αναπληρωτής καθηγητής ΕΜΠ

Παναγιώτης Σταμαδιάνος, Δικηγόρος-Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Ασκουμένων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών

Θεόδωρος Σταματίου, Οικονομολόγος, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Πάνος Σταμπουλίδης, Στέλεχος επιχειρήσεων – π. Δ. Σύμβουλος ΟΚΑΑ ΑΕ

Νικόλαος Σταυρακάκης, Καθηγητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών & Φυσικών Επιστημών, ΕΜΠ

Γρηγόρης Τασούλας, Πολιτικός Μηχανικός

Δέσποινα Τρυπιλιώτη, Σύμβουλος Επενδύσεων

Πάνος Τσακλόγλου, Καθηγητής Οικονομικών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α.)

Κώστας Υφαντής, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Δημήτρης Φαρμάκης, Διευθυντής Καρδιολόγος ΓΝΘ «Παπαγεωργίου»

Χρήστος Φραγκονικολοπουλος, Kαθηγητής Διεθνών Σχέσεων και ΜΜΕ, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Βασίλης Χατζόπουλος, Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου και Πολιτικών, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ευη Χατζηανδρέου, Δρ. Δημόσιας Υγείας, Παν. Harvard

Γιώργος Χατζηθεοφάνους, Υποστράτηγος ε.α. – Οικονομολόγος

Παναγιώτης Χριστιάς, Αναπ. Καθηγητής Ιστορίας των Ιδεών Πανεπιστήμιο Κύπρου

Χρήστος Χωμενίδης, Συγγραφέας