Έχοντας αναδείξει προ πολλού τον επικυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ στην ελληνική εξωτερική πολιτική, με τρόπο περιφρονητικό μάλιστα, η Ελλάδα δέχθηκε ένα ηχηρό χαστούκι από το Στέιτ Ντηπάρτμεντ, σε νεκρό πολιτικά χρόνο λόγω της κατάστασης στην Ουάσιγκτον μετά τις εκλογές. Το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών ανακοινώνοντας την επίσημη έκθεσή του για τουρκικές παραβιάσεις του Εθνικού Εναερίου Χώρου , με βάση σχετικό νόμο, δηλώνει ότι αδυνατεί να προσκομίσει κατάλογο παραβιάσεων γιατί υπάρχει διάσταση απόψεων με την Ελλάδα σχετικά με το εύρος του εναερίου χώρου των δέκα μιλίων.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να καταρρεύσει το σύστημα τηλεκπαίδευσης. Όχι όμως αν έχεις επτά μήνες να προετοιμαστείς γνωρίζοντας τις δυσκολίες εκ των προτέρων. Λογικό είναι το ΕΣΥ να πιεστεί λόγω της έξαρσης της πανδημίας. Όχι όμως από τις αρχές Νοεμβρίου και κυρίως όταν έχεις επτά μήνες να προετοιμαστείς για ΜΕΘ και προσωπικό. Σίγουρα θα προκύψει και οικονομική κρίση, αλλά δεν γίνεται η κυβέρνηση να φέρνει νέο Πτωχευτικό κώδικα και νέο νόμο για τα εργασιακά που δεν είχε φέρει ούτε η Τρόϊκα.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Στην σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να δώσει το πράσινο φως για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας. Ως προς την Βόρεια Μακεδονία επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ έναντι της γειτονικής χώρας και κυρίως έναντι του ελληνικού λαού. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πολιτικά συνεπής θα έπρεπε να απαιτήσει όχι την ακύρωση, αυτή η θέση δεν υφίσταται προ πολλού, αλλά «βελτιώσεις» στην συμφωνία των Πρεσπών όπως διατείνεται ότι επιδιώκει. Φυσικά δεν θα το κάνει γιατί δεν επιδιώκει καμία αλλαγή. Αντίθετα είναι η Βουλγαρία πλέον που θέτει βέτο στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων προτάσσοντας ως βασικό αίτημα την μακεδονική γλώσσα που δεν αναγνωρίζει, παραβιάζοντας μάλιστα την διμερή συμφωνία με τα Σκόπια και ήταν η σημαία και η κορώνα της ΝΔ.
Ανάσες ανακούφισης ακούγονται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα φυσικά μετά τη νίκη του Τζο Μπαϊντεν. Χωρίς να είναι σίγουρος κανείς ποια ακριβώς πολιτική θα ακολουθήσει ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος, είναι βέβαιο ότι η πρόσβαση στον Λευκό Οίκο θα είναι πολύ ευκολότερη. Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βερολίνο, Παρίσι, Ρώμη, Μαδρίτη, Αμστερνταμ, φυσικά Βρυξέλες) υπάρχει η βεβαιότητα ότι θα επιστρέψει μια πολύ διαφορετική ρητορική από την πλευρά της Αμερικής και ότι θα υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης για όλα τα μεγάλα ζητήματα.Καλό θα είναι όμως να κρατήσουμε "μικρό καλάθι" γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο νέος Πρόεδρος θα στρέψει το τιμόνι της Αμερικής σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, ειδικά δε σε ότι αφορά τα θέματα με την Τουρκία.
Δύσκολα αλλά νίκησε. Ο Τζο Μπαϊντεν είναι ο 46ος Αμερικανός Πρόεδρος, καταφέρνοντας να νικήσει τον Ντόναλντ Τράμπ, ο οποίος έδειξε μια μεγάλη πολιτική ανθεκτικότητα. Ο κορωνοϊός , καλύτερα η δραματική διαχείριση της επιδημίας από τον Τράμπ και το κοινό μέτωπο κατά του Τράμπ που δημιουργήθηκε και με αφορμή την αστυνομική βία κατά των μαύρων, ήταν οι δυο βασικοί παράγοντες της ήττας του Τράμπ. Η Αμερική όμως είναι μια διχασμένη χώρα. Και η εμμονή του Τράμπ να αρνείται το εκλογικό αποτέλεσμα, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν πρόκειται να φύγει από τον Λευκό Οίκο, δείχνει και την θεσμική σήψη των ΗΠΑ. Η αυτοκρατορία έχει διχαστεί, μεταξύ των αρνητών και των πολέμιων της παγκοσμιοποίησης (όπως την βιώνουν μέσω των επιπτώσεων) και σε όσους πιστεύουν ακόμα στην Αμερική που ήξεραν. Η ωμή αλήθεια είναι πως ο Τράμπ με επεισόδια ή χωρίς, θα φύγει από τον Λευκό Οίκο. Όμως ο τραμπισμός μένει, είναι παρών και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Γιατί – κακά τα ψέμματα- πάτησε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και διλήμματα. Έδωσε (δίνει) όμως διχαστικές , αντιφατικές και ατελέσφορες απαντήσεις.