Σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία όπου οι διεθνείς σχέσεις έχουν εισέλθει στον αστερισμό της διαρκούς έντασης με πολλές δυνάμεις , πρώτη η Τουρκία, να έχουν αναθεωρητικές βλέψεις και επίσης σε μια περίοδο διαρκούς οικονομικής αστάθειας, η εξωτερική και η ευρωπαική πολιτική της χώρας είναι καθηλωμένη στους κομματικούς και πελατειακούς μηχανισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη με επικίνδυνες παρενέργειες για τη χώρα.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Θέλοντας προφανώς να αμυνθεί στον ορυμαγδό των καταγγελιών για το αλόγιστο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την προσφιλή τακτική του , έκανε κάτι που ο ίδιος και όλη η οικογένειά του αντιμάχονται δεκαετίες τώρα.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Μια απλή ανάγνωση για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ ενόψει των συνεδρίων τους, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πραγματική άβυσσος χωρίζει τα δύο κόμματα. Στον ΣΥΡΙΖΑ (14-17 Απριλίου) γίνεται πραγματική μάχη για ιδέες, πρόγραμμα, καταστατικό, πολιτική συμμαχιών, με πολλές υπερβολές μάλιστα, ενώ στη ΝΔ προετοιμάζονται για μια εκδήλωση που μοιάζει με θεατρική πρεμιέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνεται η χαώδης διαφορά ανάμεσα σε όλα τα άλλα κόμματα και τη ΝΔ, αλλά στη σημερινή ΝΔ αποτυπώνεται η εικόνα παρακμής και απόλυτων δεσμών συνενοχής που τσακίζει κόκκαλα. Πληροφορούμαστε λοιπόν ότι στο συνέδριό της η ΝΔ (6-8 Μαϊου) θα επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στο κυβερνητικό έργο και στα επιτεύγματα της κυβέρνησης. Σιγά που θα προβληματίζονταν για τα «αδιευκρίνιστα ποσά», τα σκάνδαλα, την εικόνα πλήρους αποιδεολογικοποίησης του κόμματος και την μετατροπή του σε Α.Ε όπως επίσημα έχει καταγγελθεί. Αλλά όλα αυτά προσφέρονται για μια ανάλυση που έχει πολιτικό ενδιαφέρον.Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει σε ένα συνέδριο-καμπή. Αν αποτύχει η κρίση που θα ακολουθήσει θα είναι ανεξέλεγκτη.
Ο Σόλτς σπεύδει στο Κίεβο και στην Μόσχα , μετά τον Μακρόν, αλλά ο Μπάϊντεν προαναγγέλλει πόλεμο, για να μην του αφήσει περιθώρια χειρισμού και αναζήτησης διεξόδου. Ο Σόλτς πάει στην Μόσχα με ένα πακέτο, μέτρων αποκλιμάκωσης της έντασης και απο τις δύο πλευρές. Ακόμα και την απόσυρση πυρηνικών απο την ανατολική Ευρώπη, ίσως και με την δήλωση οτι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Η αμερικανική υστερία όμως αποβλέπει στο να μην μπορέσει το Βερολίνο να χειριστεί την κρίση, κάτι που είναι σε βάρος της ίδιας της Ευρώπης και οχι μόνο της Ρωσίας. ΟΙ πληροφορίες της CIA για την ημέρα της ρωσικής επίθεσης, θυμίζουν τις "πληροφορίες" με τις οποίες ξεκίνησε η εισβολή των προθύμων στο ΙΡάκ το 2003.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Ελάχιστα Θετική, μπορεί να χαρακτηριστεί η αποδοκιμασία της τουρκικής πολιτικής που αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας σε μεγάλα νησιά του Αιγαίου και την συνδέει με την στρατιωτικοποίησή τους . Πρώτα η Ουάσιγκτον με δήλωση του Στέητ Ντηπάρτμεντ τόνισε ότι η ελληνική κυριαρχία δεν αμφισβητείται. Ακολούθησε στο ίδιο πνεύμα το Λονδίνο και στην συνέχεια και με μεγάλη καθυστέρηση η ΕΕ. Όμως υπάρχει ένα ανησυχητικό κενό σε αυτές τις δηλώσεις. Γιατί ναι μεν δεν αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία, λες και θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αλλά δεν γίνεται καμία αναφορά στο δικαίωμα της άμυνας της χώρας μας, άρα στο δικαίωμα να υπάρχουν Ένοπλες Δυνάμεις στα νησιά. Το ερώτημα δεν είναι φιλολογικό, αλλά ουσιώδες, γιατί ουσιαστικά οι δηλώσεις αυτές, τηρούν ίσες αποστάσεις από την Αθήνα και την Άγκυρα και τελικά "γέρνουν" υπέρ της Τουρκίας. Στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης έμμεσα δικαιώνουν την Άγκυρα και αυτόματα αναδύεται το ερώτημα, αν όλα αυτά θα οδηγήσουν σε έναν νέο κύκλο έντασης ή δείχνουν τον δρόμο του διαλόγου.. Ποιός θα κάνει διάλογο με την Τουρκία που να περιλαμβάνει και την άμυνα των νησιών;