Του Στράτου Βαλτινού

Με   αυθαιρεσίες , υποτίθεται στο όνομα της λαικής εντολής,  ο Μακρόν και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες διαβρώνουν τη δημοκρατία ,  διώκουν κάθε αντίθετη φωνή, (αλήθεια ποιος τολμά να ασκήσει κριτική κατά της Δύσης για την Ουκρανία;) χλευάζουν τα κοινοβούλια , πετσοκόβουν κοινωνικές παροχές,  αποστρέφονται  τα δημόσια αγαθά , γιατί υπηρετούν ολιγάρχες, τραστ και το μεγάλο κεφάλαιο. Κάποια στιγμή, έρχεται η θύελλα που οι ίδιοι προκάλεσαν. Με απλά λόγια η κατάρρευση Μπαρνιέ δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά κρίση του συστήματος και των διαχειριστών του.

Η κυβέρνηση Μπαρνιέ κατέρρευσε , καθώς υπερψηφίστηκε η πρόταση μομφής της Αριστεράς και ο Μακρόν πανικόβλητος αναζητά διέξοδο. Αρνήθηκε να διορίσει πρωθυπουργό  από την παράταξη των νικητών , της Αριστεράς δηλαδή και επέλεξε έναν ιδεολογικό του συγγενή, τον Μπαρνιέ. Που ήθελε , όπως και ο Μακρόν,  να κυβερνηθεί η χώρα κατά παρέκκλιση του κοινοβουλίου. Όπως κυβερνιέται περίπου και η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Με  άσχετες τροπολογίες , με κακοποίηση του κράτους δικαίου, αντίθετα με τις επιταγές του συντάγματος και με απευθείας αναθέσεις. Η Δύση αναζητά πλέον μια νέα πυξίδα και βυθίζεται σε κρίση, από την οποία δεν πρόκειται να βγει εύκολα.

 Κομμάτια και θρύψαλα

Όπως σωστά έχει γραφεί στον διεθνή Τύπο, η πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ είναι η πρώτη που χάνει ψήφο εμπιστοσύνης  από το 1962, όταν αποχώρησε η κυβέρνηση του Ζορζ Πομπιντού. Στον ίδιο τόνο και η παρατήρηση, ότι η κρίση γενικεύθηκε όταν λίγες ώρες μετά τις ευρωεκλογές, ο Μακρόν ανακοίνωσε την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών ενώ ο διορισμός Μπαρνιέ ξεσήκωσε δικαιολογημένα θύελλα.
Ο προυπολογισμός της Γαλλίας είναι στον αέρα, η ΕΕ χάνει το οξυγόνο της. Η Γερμανία βυθίζεται σε κρίση οικονομική και πολιτική με την άνοδο του φασιστικού AfD  να είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, ενώ η Γαλλία δεν έχει κυβέρνηση. Ο Τραμπ πιέζει την Ευρώπη για εξοπλισμούς , πιέζει και οικονομικά απειλώντας με δασμούς που  θα “σκοτώσουν” την ευρωπαική οικονομία, αλλά πραγματικά , κανείς δεν ξέρει αυτή την στιγμή ποιος είναι ο δρόμος της Δύσης. Η Ρωσία έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, μετά και την δήλωση -παραίτηση του Ζελένσκι ότι πλέον η χώρα του δεν έχει δυνάμεις να ανακαταλάβει εδάφη. Αυτό αναγκαστικά σημαίνει διαπραγματεύσεις υπό ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες. Αν όμως διαπραγματεύονταν πολλούς μήνες νωρίτερα όταν η Κίνα συνομιλούσε και με τη Μόσχα και με το Κίεβο, ίσως η Ουκρανία να είχε καλύτερη τύχη. Τώρα την περιμένει μια ανυπολόγιστη κρίση.

Φαίνεται ότι η ξαφνική επανεμφάνιση των τζιχαντιστών στην Συρία είναι μια κίνηση αντιπερασπισμού με στόχο την  διάσπαση της προσοχής της Ρωσίας .
Όλα όμως δείχνουν, ότι σε λίγους μήνες η Δύση θα έχει οδηγηθεί σε διαχείριση των δικών της πολλαπλών κρίσεων ή θα προκαλέσει πολεμικές κρίσεις, ελπίζοντας ότι θα ανασυγκροτηθεί . Χωρίς τις ΗΠΑ όμως είναι ανίσχυρη να κάνει οτιδήποτε γι αυτό και οι πολεμικές ιαχές θα αντικατασταθούν ίσως από κρίσεις πανικού. Στο βάθος της σκηνής όμως αυτό που αχνοφέγγει ότι η επέλαση της ακροδεξιάς και των αυταρχικών καθεστώτων μπορεί να ανακοπεί μόνο με προοδευτικά Μέτωπα.

Η  Μαρίν Λεπέν, δήλωσε ότι το κόμμα της θα θέσει όρους για να στηρίξει τον επόμενο πρωθυπουργό  και πρόσθεσε ότι «δεν ζητώ την παραίτηση του Προέδρου Μακρόν, αλλά η πίεση αυξάνεται. Εκείνος έχει τον τελικό λόγο». Ωμή δήλωση που δείχνει ότι η κρίση στη Γαλλία είναι πλέον κρίση Μακρόν…
  Όπως επίσης επισημαίνουν τα διεθνή ΜΜΕ, πλέον , όποιον και να διορίσει πρωθυπουργό ο Μακρόν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα ίδια προβλήματα με τον Μπαρνιέ στο να περάσει νομοσχέδια, συμπεριλαμβανομένου του προϋπολογισμού του 2025, από ένα κατακερματισμένο κοινοβούλιο.

Η απειλή και για την Ελλάδα

Είναι βέβαιο ότι η Δύση βρίσκεται σε πολεμικό και οικονομικό αναβρασμό. Νοιώθει ισχυρή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι γιατί τα εσωτερικά προβλήματα πολλών χωρών, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα . Αυτό προκαλεί εύλογη ανησυχία, γιατί αντί να περιφρουρείται η Δημοκρατία, παρατηρούμε πορείες ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το σύστημα που κυριάρχησε μετά την πτώση του Τείχους , ο νεοφιλευθερισμός έχει αποτύχει και προκαλεί κοινωνικά ερείπια,
Αυτή η εικόνα αφορά και την Ελλάδα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του νοιώθουν ισχυροί αλλά δεν είναι . Η κρίση αγγίζει πλέον και τη χώρα μας. Και η Ελλάδα, έχει τα ίδια αδιέξοδα, όπως και άλλες χώρες της ΕΕ. Και είναι θέμα χρόνου να προκύψει ή ένα μεγάλο ζήτημα που θα προκαλέσει κρότο, ή και ένα ασήμαντο που θα είναι η πρόφαση για γενίκευση της κρίσης. Οι διαχειριστές πέθαναν, ζήτω οι ηγέτες θα αναφωνήσουν κάποιοι, όχι άδικα..