Του Σωτήρη Σιδέρη
Με μια κοινή διακήρυξη εννιά σημείων η Ελλάδα, η Κυπριακή Δημοκρατία, η Γαλλία, η Αίγυπτος και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα επιχειρούν να στείλουν ένα διπλωματικό μήνυμα προς την Τουρκία ότι δεν είναι αποδεκτή η αχαλίνωτη επιθετικότητά της στην περιοχή, ιδιαίτερα στην Λιβύη, χωρίς ωστόσο η πρωτοβουλία αυτή να έχει τη μορφή μετώπου, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Είναι θετικό το γεγονός ότι οι υπουργοί Εξωτερικών των πέντε χωρών που υπογράφουν την διακήρυξη στηρίζουν τις ελληνικές θέσεις ως προς το τουρκολιβυκό σύμφωνο και την Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι όμως μια επαναλαμβανόμενη διακήρυξη καθώς και οι ΗΠΑ και η ΕΕ συλλογικά έχουν εκφραστεί επίσης υπέρ των ελληνικών θέσεων, αλλά μέχρις εκεί . Η διακήρυξη είναι ένα κείμενο χαμηλής έντασης που θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο να γίνει κάποιο επόμενο βήμα, ώσε να νοιώσει πίεση η Τουρκία. Αν δεν γίνει , απλά θα τεθεί στο ιστορικό αρχείο και θα έχει την αξία που της αναλογεί.
Η επιχείρηση IRINI, (από την ελληνική λέξη «ειρήνη»), έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή , αλλά τα όσα καταγράφονται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο προκαλούν έντονο προβληματισμό και παραπέμπουν σε μια εικονική επιχείρηση και όχι σε μια τόσο κρίσιμη ναυτική αποστολή που έχει ως κύριο καθήκον της την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στην Λιβύη. Η Τουρκία συνεχίζει την απρόσκοπτη εμπλοκή της στην λιβυκή κρίση, συνεχίζει να εξοπλίζει τον Σάρατζ και ενώ η ένταση στην Τρίπολη αυξάνεται , η ευρωπαική διπλωματία και όχι μόνο διευκολύνει την Άγκυρα , ενώ δείχνει εντελώς αμήχανη να αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες για την επίλυση της κρίσης.
Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 75 χρόνων από την συντριβή του ναζισμού ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας, Νίκος Βούτσης, μίλησε στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο». Τοποθετήθηκε επίσης σε θέματα της επικαιρότητας και οι απαντήσεις του , μπορούν να θεωρηθούν σημαντικά δείγματα σοφίας, βαθύτερης δημοκρατικής σκέψης και ευαισθησίας. Ιδού ορισμένα σημεία.
Η ένταση των τελευταίων ημερών στις πλατείες δείχνει τον μονοδιάστατο τρόπο αντιμετώπισης ενός γεγονότος που ξεκίνησε μάλλον αυθόρμητα μετά το τέλος της καραντίνας στην Αγία Παρασκευή , αλλά η αστυνομική και μόνο αντιμετώπιση, προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και το φαινόμενο, αντί να περιορίζεται απλώνεται . Παντού στον κόσμο υπάρχουν τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά η βία είναι καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση. Υπάρχει και άλλος τρόπος να μιλήσουν στους νέους. Αλλά αντί για άλλη αντιμετώπιση στέλνουν τα ΜΑΤ, δηλαδή ρίχνουν βενζίνη στις πλατείες.
Η αποκάλυψη ότι το ελληνικό δημόσιο είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης του Εφετείου που δικαίωνε (και αποζημίωνε) τις οικογένειες των θυμάτων της Marfin, ήρθε να ξεγυμνώσει την υποκρισία της κυβέρνησης. Η προσφυγή κατά της δικαίωσης των οικογενειών των θυμάτων έγινε τον Νοέμβριο του 2019, δηλαδή επι κυβερνήσεως του κ. Μητσοτάκη. Και η διαδικασία συνεχίστηκε και τον Μάρτιο του 2020. Οπότε τίθεται το ερώτημα: Πότε ακριβώς συγκινήθηκαν οι κυβερνητικοί παράγοντες; Και κυρίως πότε ασχολήθηκαν με το θέμα, με την υπόθεση, με τις οικογένειες των θυμάτων;