Του Στράτου Βαλτινού
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια τελευταία ευκαιρία. Υπό αυτή την οπτική, οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου θα έχουν εθνική σημασία και όχι μόνο κομματική. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αναμένει τον αντίπαλο του Μητσοτάκη , έναν πολιτικό αναμορφωτή και όχι μεσσία , για να βρει διέξοδο η δυσαρέσκεια προς τη ΝΔ . Κομβικός είναι ο ρόλος και οι αποφάσεις που θα λάβει ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ ο Κασσελάκης ίσως είναι , ίσως δεν είναι υποψήφιος. Έντονος όμως είναι και ο προβληματισμός των λίγων που διατηρούν την ψυχραιμία τους στον ΣΥΡΙΖΑ, για την κατάσταση οργανωτικής αποσύνθεσης που επικρατεί στο κόμμα.
Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί μέχρι το συνέδριο, υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές , θα έχουμε πύρινη αντιπαράθεση, αλλά πιθανόν να υπάρξουν και ενωτικές πρωτοβουλίες. Ο οργή και η πίκρα του Κασσελάκη μετά το αποτέλεσμα είναι κατανοητή, αλλά πολιτικά απαράδεκτη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 25% στις ευρωεκλογές κανείς δεν θα τολμούσε να τον αμφισβητήσει. Ο ηγέτης κρίνεται από τις νίκες και τις ήττες του, μετά γίνεται έκπτωτος...
Σπύρος Σουρμελίδης
Αυτή τη φορά η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθοριστική για την ύπαρξη του. Δεν είναι οι εχθροί που επιδιώκουν να κατέβει η “ταμπέλα” ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αποδοχή της πρότασης μομφής με 163 υπέρ και 120 κατα, που έγινε κατά του Στέφανου Κασσελάκη υπερψηφίστηκε και απο μέλη της ΚΕ, που στηρίζουν τον σημερινό πρόεδρο, αλλά θέλουν ενα τελικό ξεκαθάρισμα. Αποδεικνύεται ότι ο Σ. Κασσελάκης έπρεπε να σηκώσει το γάντι και να προτείνει αυτός προσφυγή σε νέα κάλπη για εκλογή προέδρου. Τωρα πηγαίνει αναγκαστικά αλλά με χειρότερους για τον ίδιο όρους. Μένει επίσης να φανεί αν και τώρα το κόμμα μπορεί να φτάσει σε μια διαδικασία με στοιχειώδη ψυχραιμία. Οσοι πίσω από τις κουίντες θέλουν και ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να φτάσουν ταυτόχρονα σε αλλαγή ηγεσιών, μάλλον είναι ικανοποιημένοι.
Οπως δεν κρύβεται η ανικανότητα πλέον της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα αδιέξοδα που δημιούργησε, έτσι δεν κρύβεται και η αδυναμία της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) να αποτελέσουν αξιόπιστη δύναμη για την διαχείριση της πολυεπίπεδης κρίσης που είναι ορατή ήδη. Ο Κ. Μητσοτάκης μελετά τον χρόνο που χρειάζεται για να διασωθεί ο ίδιος, ενώ οι άλλοι παράγοντες της κυβερνητικής εξουσίας εξετάζουν το πως θα ανασχηματίσουν το τοπίο ώστε να έχουν την εξουσία. Σ αυτή την προσπάθεια τους, δεν εξαιρούν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τα οποία προσπαθούν να εντάξουν σ ένα συνολικό σχέδιο. Δεν είναι απλώς σύμπτωση οτι αμφισβητούνται ταυτόχρονα οι ηγεσίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να σημαίνει αυτό οτι δεν πάσχουν.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Η Τουρκία αποκαθιστά τις σχέσεις με την Αίγυπτο, ελέγχει πολιτικά την επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης, έχει στρατηγική σχέση με την Αλβανία, είναι παρούσα στο Κόσοβο και τώρα, αναβαθμίζει σε στρατηγικό επίπεδο και τις σχέσεις με τη Βόρεια Μακεδονία. Με εξαίρεση την Αίγυπτο, σε όλες τις άλλες προαναφερθείσες περιπτώσεις, η Ελλάδα έχει προβληματικές σχέσεις με πολλά εκκρεμή ζητήματα προς επίλυση. Η επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν στα Σκόπια την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου , ήταν αποκαλυπτική των προθέσεων της Άγκυρας.
Σε επίπεδο εντυπώσεων, ο Φιντάν ήταν ο πρώτος ΥΠΕΞ που πήγε στα Σκόπια μετά τις εκλογές, καθόλου τυχαία. Επίσης, ταυτίστηκε με την τακτική Μίτσοτσκι, να αποκαλεί τη χώρα του, πότε Βόρεια Μακεδονία, πότε απλά Μακεδονία, κάτι που όπως είχαμε προβλέψει διεθνοποιεί την διπλή ονομασία και συνιστά κραυγαλέα παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Τουρκία προσπαθεί να καλύψει το κενό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις σχέσεις με τα Σκόπια, προωθώντας συμφωνίες σε πλήθος τομέων της οικονομίας, αλλά και στην πολιτική άμυνας και ασφάλειας. Η Αθήνα όμως αντί να είναι ενεργητική και πανταχού παρούσα, είναι ληθαργική.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Η επαναπροσέγγιση Αιγύπτου -Τουρκίας συντελείται με σταθερά βήματα και ήδη αποδίδει καρπούς. Το μείζον δεν είναι οι 17 συμφωνίες οικονομικού περιεχομένου που υπέγραψαν οι Ερντογάν και Σίσι κατά την διάρκεια της επίσκεψης του δεύτερου στην Άγκυρα. Το μείζον είναι η ταύτιση απόψεων σε σειρά ζητημάτων γεωπολιτικής σημασίας που αναβαθμίζει τη σχέση των δύο χωρών καθώς μπαίνουν τα θεμέλια για ευρύτερη συνεργασία, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά γενικότερα στην Αφρική. Ταυτόχρονα οι δύο χώρες αναβαθμίζονται στα μάτια του αραβικού κόσμου, όπως φαίνεται από την θετική στάση της Σαουδικής Αραβίας.
Η Ελλάδα δεν έχει ρόλο σε αυτές τις διεργασίες και είναι φανερό πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει κανένα σχέδιο για την σύμπηξη συμμαχιών και την ανάπτυξη σχέσεων, είτε στον τομέα της οικονομίας , είτε στο διπλωματικό πεδίο. Για παράδειγμα, Τουρκία και Αίγυπτος συμφώνησαν να πιέσουν για την διεξαγωγή εκλογών στην Λιβύη με στόχο να σταματήσει ο εσωτερικός διχασμός και να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Αν και δεν υπάρχουν πληροφορίες, είναι προφανές ότι ο Ερντογάν αναγκάστηκε να υποχωρήσει ως προς την στήριξη των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, καθώς έχει ανάγκη να εξισορροπήσει την κρίση με το Ισραήλ. Πέραν αυτών, μια νέα αρχιτεκτονική φαίνεται να οικοδομείται στην περιοχή.