Του Στράτου Βαλτινού

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια τελευταία ευκαιρία. Υπό αυτή την οπτική, οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου θα έχουν εθνική σημασία και όχι μόνο κομματική. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αναμένει τον αντίπαλο του Μητσοτάκη , έναν πολιτικό αναμορφωτή και όχι μεσσία , για να βρει διέξοδο η δυσαρέσκεια προς τη ΝΔ . Κομβικός είναι ο ρόλος  και οι αποφάσεις που θα λάβει ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ ο Κασσελάκης  ίσως είναι , ίσως δεν είναι υποψήφιος. Έντονος όμως είναι και ο προβληματισμός των λίγων που διατηρούν την ψυχραιμία τους στον ΣΥΡΙΖΑ, για την κατάσταση οργανωτικής αποσύνθεσης που επικρατεί στο κόμμα.

Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί μέχρι το συνέδριο,  υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές , θα έχουμε πύρινη αντιπαράθεση, αλλά πιθανόν να υπάρξουν και ενωτικές πρωτοβουλίες. Ο οργή και η πίκρα του Κασσελάκη μετά το αποτέλεσμα είναι κατανοητή, αλλά πολιτικά  απαράδεκτη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 25% στις ευρωεκλογές κανείς δεν θα τολμούσε να τον αμφισβητήσει. Ο ηγέτης κρίνεται από τις νίκες και τις ήττες του, μετά γίνεται έκπτωτος...

Όσα έγιναν ή δεν έγιναν

 Ο Κασσελάκης  ουδέποτε αναγνώρισε τις δικές του ευθύνες για την πολιτικό θίασο του ΣΥΡΙΖΑ επί έναν χρόνο. Άμεσα , με την εκλογή του έγινε μέρος της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αγωνιστεί για να την υπερβεί.  Την κύρια ευθύνη για την κατάσταση στο κόμμα τη φέρει ο πρόεδρός του και οι κραυγές ορισμένων υποστηρικτών του κατά του Τσίπρα  και άλλων προκαλούν . Ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα λειτουργεί με τάσεις, ομάδες και μηχανισμούς. Όταν αυτές εκλέγουν πρόεδρο είναι όλα καλά. Όταν καθαιρούν ή αμφισβητούν είναι βόθρος και λάκκος με φίδια. Ο εριστικός Κασσελάκης διέπρεψε στα σόσιαλ μίντια, αλλά ηττήθηκε στην πολιτική αρένα.

  Ο αληθινός ηγέτης δεν  καθαιρείται από τους αμφισβητίες του , αυτοί έρχονται τελευταίοι, γιατί πρώτα κρίνεται  από τις νίκες και τις ήττες του. Ο Κασσελάκης κρίθηκε όχι μόνο στις ευρωεκλογές, αλλά και  από την απουσία καθοδηγητικής δύναμης, από την απουσία κινηματικών ιδεών που επιδρούν στο κόμμα και στην κοινωνία και γίνονται κυρίαρχες, από την αδυναμία σύνθεσης απόψεων, από την ομιχλώδη ιδεολογική του ταυτότητα. Οι ακόλουθοι δεν είναι κόμμα, ούτε παράγουν πολιτική, ίσως δεν είναι καν ψηφοφόροι. Η απολίτικη πορεία του ήταν η ήττα του. Η αποϊδεολογικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κρίσιμη παράμετρος μιας λευκής προεδρίας.

Όταν δεν υπάρχει τίποτα απ όλα αυτά, υπάρχουν αμφισβητίες. Που μπορεί να είναι κατώτεροι από τον ηγέτη τους, αλλά έτσι  εξελέγη και ο Κασσελάκης πρόεδρος  πριν έναν χρόνο.  Οι κραυγές θριάμβου των υποστηρικτών του πριν από έναν χρόνο, με την ίδια ευκολία , έγιναν σήμερα επικήδειοι . Τα συναισθήματα και κυρίως οι κραυγές, ούτε πολιτική παράγουν, ούτε κάνουν τον ηγέτη….
Αν ο Κασσελάκης ήταν ηγέτης θα ενέπνεε και το κόμμα του και τον λαό, αντίθετα, κάθε φορά που άνοιγε ένα μέτωπο, αδυνατούσε και να το κλείσει. Εδώ και έναν χρόνο, η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ό, τι είχε απομείνει τέλος πάντων από αυτή, ήταν δυσανάγνωστη και στα μέλη και στα στελέχη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε θέση να διαδραματίσει τον θεσμικό του ρόλο απέναντι στη ΝΔ, ο λαός θα είχε ήδη ακολουθήσει και οι αμφισβητίες θα είχαν εξαερωθεί.

 Η αμφισβήτηση των ικανοτήτων του ήταν δίκαιη.  Ο πολιτικός χρόνος δεν είναι άπειρος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει . Όφειλε να βάλει φρένο στην αποσύνθεση και έκανε την πρώτη κίνηση στην Κεντρική Επιτροπή. Η επόμενη εκλογή προέδρου θα τους δικαιώσει ή θα τους διαψεύσει.
Η μόνιμη επωδός του Κασσελάκη,  ότι πάντα ευθύνονται οι άλλοι ήταν μια ακόμη φάρσα. Με την ίδια άποψη -φάρσα ότι υπήρχε εντός του ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικός εχθρός ηττήθηκε και ο Τσίπρας, με την ίδια ηττήθηκε και ο Κασσελάκης στην ΚΕ.  Ο Τσίπρας ενέπνευσε την περίοδο 2012-2015, αλλά τότε οι φράξιες ήταν καλές και τον έκαναν πρωθυπουργό και μετά ήταν Πέμπτη Φάλαγγα γιατί του ζητούσαν αυτοκριτική . Ο Τσίπρας διέψευσε τις προσδοκίες όλων και φυσιολογικά παραιτήθηκε . Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτικός που να έχει αποδεχθεί την απόσυρσή του.   Υπό αυτή την οπτική, αναμένουμε πλέον τι μας επιφυλάσσει ο Αλέξης Τσίπρας και κυρίως αν θα διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία.  Αποδεικνύεται πάντως τώρα ότι η αποχώρηση  των στελεχών και βουλευτών που  ίδρυσαν τη Νέα Αριστερά ήταν και έντιμη και διορατική.

Τι περιμένει η κοινωνία και η Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από έναν αναμορφωτή. Σε δημοκρατικές διαδικασίες είναι αποδεκτή η υποψηφιότητα πολλών στελεχών που φιλοδοξούν να γίνουν πρόεδροι. Είναι όμως και εικόνα παρακμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε οριακό σημείο και ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση εξελίσσεται σε καταιγίδα. Υπάρχει επομένως η ανάγκη για την αναζήτηση ενός ηγέτη που θα ξεπερνά το μέγεθος των γνωστών στελεχών που δηλώνουν ή υπαινίσσονται ότι θα είναι υποψήφιοι. Ενός ηγέτη που θα ενώσει με την επιστροφή τον ιδεολογικό ΣΥΡΙΖΑ,  που θα προωθήσει την σωστή πολιτική συμμαχιών, που θα αναπτύξει σχεδιασμένη πολιτική δράση. Αντίθετα, όσοι επιμένουν στην αποθέωση των μηχανισμών, στην εταιρική σχέση με την διαπλοκή και θέλουν απλά να είναι μέρος του παιχνιδιού, τότε οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία.
Διαλέγουν και παίρνουν