Εδώ και χρόνια είναι πολλοί αυτοί που θέλουν η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να ευτελιστεί και να ξεχαστεί στον χρόνο. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, αυτή η επέτειος ήταν μισητή, ή μη αποδεκτή από την δεξιά παράταξη, οπως και απο ξένους παράγοντες. Τα τελευταία χρόνια η επέτειος είναι μια «ευκαιρία» για κάποιους να αποδείξουν ότι επικρατεί μπάχαλο στην Αθήνα. Προχθές όμως φάνηκε ότι κάποιοι ήθελαν και νεκρό, όπως έγινε και το 2008.
Σαν έτοιμοι από καιρό πανηγύρισαν οι παράγοντες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης την προσέλευση 210.000 πολιτών στις κάλπες για την εκλογή προέδρου. Προβάλλοντας τον αριθμό αυτό ως απόδειξη ενίσχυσης , κυρίως του ΠΑΣΟΚ, πολλοί κάνουν λόγο για αναγέννηση της Κεντροαριστεράς, για επιστροφή , για μήνυμα που πρέπει να ανησυχήσει τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν και δεν είναι η συμμετοχή του κόσμου, αλλά η πολιτική κατεύθυνση που έχει η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Δεδομένων των συνθηκών ο αριθμός των ψηφισάντων είναι θετικό στοιχείο, αλλά δεν είναι για θριάμβους. Η προσέλευση στην κάλπη του Στέφανου Μάνου ή του Ψωμιάδη δεν μοιάζει με αναγέννηση της προοδευτικής παράταξης .
Ο Γιάκομπ Αουγκστάιν, μπορεί να είναι πλούσιος, γιός του ιδρυτή του του γερμανικού περιοδικού Spiegel, αποφάσισε ομως να τα χώσει στους πλούσιους με αφορμή τα Paradise Papers. Ανεξάρτητα απο τα κίνητρα του, οι - εν θερμώ- επισημάνσεις του είναι ενδιαφέρουσες. Δείχνουν μάλιστα οτι το θέμα της φορολόγησης δεν είναι μια συζήτηση που είναι επίκαιρη μόνο στην ελλάδα. Ιδίως η πρώτη παρατήρηση στο συγκεκριμένο άρθρο του: «Οι νέες αποκαλύψεις για τους φοροφυγάδες αποδεικνύουν ακόμα μια φορά ότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι΄ αυτόν. Έτσι, φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί".