Σαν έτοιμοι από καιρό πανηγύρισαν οι παράγοντες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης την προσέλευση 210.000 πολιτών στις κάλπες για την εκλογή προέδρου.  Προβάλλοντας τον αριθμό αυτό ως απόδειξη ενίσχυσης  , κυρίως του ΠΑΣΟΚ, πολλοί κάνουν λόγο για αναγέννηση της Κεντροαριστεράς, για επιστροφή , για μήνυμα που πρέπει να ανησυχήσει τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν και δεν είναι η συμμετοχή του κόσμου, αλλά η πολιτική κατεύθυνση που έχει η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Δεδομένων των συνθηκών ο αριθμός των ψηφισάντων είναι θετικό στοιχείο, αλλά δεν είναι για θριάμβους. Η προσέλευση στην κάλπη του Στέφανου Μάνου ή του  Ψωμιάδη δεν μοιάζει με αναγέννηση της προοδευτικής παράταξης .

Σίγουρα δεν θα ήταν οι μόνοι. Όλο το κατεστημένο εργάστηκε για να ενισχυθεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη με στόχο την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη, θα είναι το μήλον της έριδος για τον σχηματισμό  κυβέρνησης συνεργασίας…. Η νίκη της Φώφης Γεννηματά ήταν αναμενόμενη. Δεύτερος ο Νίκος Ανδρουλάκης . Οι δυο τους θα αναμετρηθούν στον δεύτερο γύρο. Το βατερλώ του Σταύρου Θεοδωράκη πρέπει να προβληματίσει τον ίδιο για το πολιτικό του μέλλον. Αν έχει πολιτικό μέλλον.

Περί Κεντροαριστεράς

Αρκετοί στην   Ευρώπη , αλλά και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Δημοκρατική Συμπαράταξη και τον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν να απολογηθούν για την ενσωμάτωσή τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έχουν επιλέξει τον όρο «Κεντροαριστερά» με προφανή στόχο να αποτινάξουν τις ενοχές  και κυρίως, να συνεχίσουν να έχουν ερείσματα στον αριστερό χώρο, που τους είναι εκλογικά πολύτιμος.
Στην πραγματικότητα όμως , ούτε κεντρώες δυνάμεις είναι, ούτε βεβαίως αριστερές. Το ιστορικό κέντρο, τηρούσε ίσες αποστάσεις από την συντηρητική  και την αριστερή πολιτική, ταυτόχρονα όμως  ήταν αντιδεξιές δυνάμεις, χωρίς να είναι αντικομμουνιστικές ή διχαστικές.
Αριστερά του ιστορικού κέντρου τοποθετήθηκε ιδεολογικά και προγραμματικά η σοσιαλδημοκρατία που είχε σαφώς αριστερή ιδεολογική και προγραμματική κατεύθυνση και για τον λόγο αυτό πρωταγωνίστησε τον 20ο αιώνα ενισχύοντας το κοινωνικό κράτος σε όλη την Ευρώπη. Ήταν φιλοευρωπαική δύναμη και σοβαρή μεταρρυθμιστική , προοδευτική παράταξη. Την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα η σοσιαλδημοκρατία κλονίστηκε καθώς η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού, ενίσχυσαν ραγδαία τις σκληρές καπιταλιστικές δυνάμεις και τη νέα τάση, το νεοφιλελευθερισμό. Ο οποίος ήταν απεχθής την περίοδο της Θάτσερ, όμως μετά το 1991 ήταν κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική δύναμη. Έτσι άρχισε να συντρίβονται κατακτήσεις δεκαετιών, το κοινωνικό κράτος αποδυναμώθηκε, το ιδιωτικό κεφάλαιο και τα λόμπι του παρενέβησαν στην πολιτική διαδικασία, νομοθετούσαν και βρίσκονταν πάντα ένα βήμα μπροστά.
Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αντί να επεξεργαστούν μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα για να αναχαιτίσουν την καταιγιστική επιρροή του νεοφιλελευθερισμού, προσπάθησαν να ενσωματωθούν στο σύστημα για να επιβιώσουν. Το αποτέλεσμα ήταν εντελώς αντίθετο. Αντί να επιβιώσουν εκφυλίστηκαν εντελώς και οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις  σε σειρά ευρωπαικών χωρών το επιβεβαιώνουν. Λαικά και μεσαία στρώματα, απογοητευμένα αναζήτησαν άλλη έκφραση. Οι αναδιατάξεις στον πολιτικό χάρτη και η αδυναμία αντιμετώπισης των σύγχρονων προβλημάτων, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η μερική απασχόληση, το μεταναστευτικό, οι πόλεμοι , η κλιματική αλλαγή, οδήγησαν στην ενίσχυση της ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού. Μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό και μη έχοντας ακόμη επεξεργαστεί νέες θέσεις, τα απομεινάρια της σοσιαλδημοκρατίας εφηύραν την Κεντροαριστερά. Που επί της ουσίας είναι μια νεοδεξιά χωρίς ιδέες, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, χωρίς ηγετικές προσωπικότητες που θα εκφυλιστεί. Άρα η αριστερά εξακολουθεί να έχει πρόβλημα ταυτότητας.

Η προοπτική

Σε αυτό το πλαίσιο , η ελληνική λεγόμενη Κεντροαριστερά είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη να εκφυλιστεί σε διαγκωνισμούς ηγετίσκων για μια θέση εξουσίας στο πολιτικό σύστημα. Αυτό επί της ουσίας σηματοδότησαν οι εξελίξεις στην Δημοκρατική Συμπαράταξη τους τελευταίους μήνες. Ανεξάρτητα λοιπόν από το ποιος θα εκλεγεί στην ηγεσία της, το σίγουρο είναι ότι θα ηγείται μιας φθίνουσας δύναμης με περιορισμένη επιρροή. Το ηγετικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ θα γίνει πιο ισχυρό, το Ποτάμι θα εξαυλωθεί, γενικότερα οι διεργασίες θα ενταθούν με αρνητική προοπτική, γιατί απλά αυτές οι δυνάμεις δεν εκφράζουν κανένα κοινωνικό ρεύμα, καμία κοινωνική ανάγκη, αλλά ένα απαξιωμένο και χρεοκοπημένο σύστημα. 
                Ο ΣΥΡΙΖΑ
Εκ των πραγμάτων , ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να διαδραματίσει ρόλο σήμερα καθώς συσπειρώνει ικανό αριθμό ψηφοφόρων , άρα είναι σημαντική πολιτική δύναμη. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αντί να διαχωρίσει πλήρως την ταυτότητά του από την αναλώσιμη Κεντροαριστερά, δείχνει όλο και πιο πολύ να έλκεται από τα συστημικά της χαρακτηριστικά.
Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να μελετήσει την πορεία φθοράς της σοσιαλδημοκρατίας και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα , ώστε να μην οδηγεί στο ίδιο ολισθηρό μονοπάτι, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να οριοθετηθεί ιδεολογικά από την Κεντροαριστερά δεν είναι κάποιος έξυπνος τακτικός ελιγμός που θα τον βοηθήσει να παραμείνει στην εξουσία, αντίθετα θα τον οδηγήσει στην ήττα.
Οι εκλογές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης  είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ να δραστηριοποιηθεί άμεσα, να επεξεργαστεί τον δικό του ιδεολογικό δρόμο να επαναφέρει στο προσκήνιο δυνάμεις της ριζοσπαστικής , δημοκρατικής σοσιαλδημοκρατίας και όχι να παρασυρθεί από τον νεοφιλελεύθερο πυρετό της Κεντροαριστεράς .
Αυτή την αριστερά έχει ανάγκη η κοινωνία , αυτή μπορεί να βοηθήσει στην αναγεννητική πορεία που έχει ανάγκη η χώρα την επόμενη περίοδο. Γιατί με την λήξη του Μνημονίου, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα διεκδικήσουν έναν νέο ρόλο στις νέες συνθήκες. Θα απελευθερωθούν προοδευτικές δυνάμεις, που τώρα , στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μην καταρρεύσει η πρώτη αριστερή-τρόπος του λέγειν- κυβέρνηση , αλλά από το καλοκαίρι θα αναζητήσουν τους δικούς τους δρόμους. Εκεί θα πρέπει να συναντηθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει ποιες δυνάμεις εκφράζει και πως αυτή η έκφραση θα πάρει ιδεολογικό και προγραμματικό περιεχόμενο.