Ο Γιάκομπ Αουγκστάιν, μπορεί να είναι πλούσιος, γιός του ιδρυτή του του γερμανικού περιοδικού Spiegel, αποφάσισε ομως να τα χώσει στους πλούσιους με αφορμή τα Paradise Papers. Ανεξάρτητα απο τα κίνητρα του, οι - εν θερμώ- επισημάνσεις του είναι ενδιαφέρουσες. Δείχνουν μάλιστα οτι το θέμα της φορολόγησης δεν είναι μια συζήτηση που είναι επίκαιρη μόνο στην ελλάδα. Ιδίως η πρώτη παρατήρηση στο συγκεκριμένο άρθρο του:  «Οι νέες αποκαλύψεις για τους φοροφυγάδες αποδεικνύουν ακόμα μια φορά ότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι΄ αυτόν. Έτσι, φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί".

Και συνεχίζει:  "Τα "Paradise Papers" είναι ένας θησαυρός δεδομένων, τα οποία αξιολόγησε μια διεθνής ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι υπάρχει ενός τέτοιου είδους δημοσιογραφία, που αποκαλύπτει τον κόσμο των πλουσίων, στον οποίο οι άνθρωποι είναι μεν φτωχοί σε ήθος, αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση καθήκοντος, αλλά πάρα πολύ πλούσιοι σε χρήμα και εξουσία, ενώ συγκριτικά με τον κόσμο αυτό, η ζωή των άλλων είναι μια πραγματική κόλαση.

Υπάρχει κάτι ακόμα που λείπει από τον παράδεισο των πλουσίων: Oι τύψεις συνειδήσεως. Και τούτο, διότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι αυτόν. Έτσι φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί: 13,4 εκατομμύρια ντοκουμέντα έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας από 400 δημοσιογράφους επί μήνες έως ότου δημοσιοποιηθούν. Οι πηγές δεν κατονομάζονται, πρόκειται για κλοπή δεδομένων, για ανώνυμες πηγές, ή για κυβερνοεπίθεση;

Αποκαλύπτονται, πάντως, ως φοροφυγάδες 120 πολιτικοί από 50 χώρες, γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens και η Allianz, μέλη της κυβέρνησης Τραμπ, κροίσοι και επιφανείς οικογένειες. Η εμφάνιση των ονομάτων στα "Paradise papers" δεν σημαίνει όμως κατ΄ ανάγκη ότι μπορεί κανείς να τους καταλογίσει κάτι παράνομο και ανήθικο. Το υλικό είναι πολύ σύνθετο, αλλα το θέμα απλό: πώς δηλαδή μπορεί κανείς να εξοικονομήσει φόρους. Όλες οι πρακτικές αποσκοπούν σε έναν και μόνο στόχο: να μην μοιραστούν οι πλούσιοι τα κέρδη τους με το κράτος. Το αστείο, δε, από τη σκοπιά των πλουσίων τουλάχιστον, είναι ότι πολλές από αυτές τις πρακτικές αυτές είναι απολύτως νόμιμες. Αυτό επιμένει να υποστηρίζει και το δικηγορικό γραφείο Appleby των Βερμούδων. Καθόλου παράδοξο αφού στην προκειμένη περίπτωση το σκάνδαλο δεν είναι η παράβαση κάποιου νόμου αλλά η ίδια η ύπαρξή του.

Όλα αυτά είναι βέβαια γνωστά εδώ και καιρό. Ο καθένας το βλέπει, ο καθένας μπορεί να το εκφράσει και μολαταύτα η αγανάκτηση είναι περιορισμένη. Ακόμα και μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν θα αλλάξει κάτι. Οι μηχανισμοί και ο αυτοέλεγχος δεν λειτουργούν. Το σκάνδαλο αποκαλύπτεται μεν, παραμένει δε. Επειδή η εξουσία είναι, εν τω μεταξύ, έτσι κατανεμημένη, ώστε να μην επιδέχεται πλέον διορθώσεων.

Η ανισοκατανομή πλούτου έχει λάβει, άλλωστε, εξωφρενικές διαστάσεις: 1.542 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όλοι μαζί 6 τρισ. δολάρια. Έτσι η συγκέντρωση πλούτου είναι στο επίπεδο των αρχών του 20ου αιώνα. Τότε οι Αμερικανοί βιομήχανοι αποκαλούνταν "βαρόνοι-ληστές" και η εποχή τους "επιχρυσωμένη", όχι χρυσή, διότι κάτω από τη λάμψη του πλούτου τους κρυβόταν η βρωμιά της πολιτικής και ηθικής σήψης. Τότε ο Αμερικανός πρόεδρος Τέοντορ Ρούζβελτ, είχε το θάρρος να τα βάλει με τον Τζον Ροκφέλερ της Standard Oil και να διαλύσει τον όμιλο. Κανένας σύγχρονος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει τολμήσει μέχρι στιγμής να τα βάλει με τους κυρίους της Σίλικον Βάλεϊ, τους ψηφιακούς "βαρόνους-ληστές" των ημερών μας. Ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα του οποίου η φήμη είναι μεγαλύτερη από αυτή που αξίζει».

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει εξάλλου συμβουλεύσει τη γερμανική κυβέρνηση να φορολογήσει τους πλούσιους πολίτες περισσότερο, ώστε να αντιμετωπισθούν οι ανισότητες. Αλλά ούτε η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το κέλευσμα. Ούτε φόρος περιουσίας πρόκειται να επιβληθεί, ούτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά και η κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης θα είναι στην πραγματικότητα ακόμα ένα αντικοινωνικό φορολογικό μέτρο προς όφελος των πλουσίων, αλλά μήπως δεν είναι αυτοί που είχαν ψηφίσει την παρούσα κυβέρνηση;

Το σύστημα είναι βαθιά άρρωστο. Είναι ανήθικο και αναξιοπρεπές. Η οργή αυξάνεται, αναζητά όμως τους λάθος στόχους. Το μίσος των εξαπατουμένων στρέφεται κατά των προσφύγων πολέμου και όχι κατά των προσφύγων του φόρου. Ο πλανήτης μας είναι ένας παράδεισος καθαρμάτων».

ΥΓ: Το άρθρο  μεταφράστηκε απο το ΑΠΕ και δημοσιεύτηκε και σε αλλα site.