Η Ουκρανία αυτή τη φορά μπορεί να μετατραπεί στην τέλεια παγίδα για να φτάσουμε σ ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο. Ο τι δεν έγινε το 2014, μπορεί να γίνει το 2021, γιατί πολύ απλά ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζο Μπάϊντεν, δηλώνει ότι θα φτάσει στα άκρα με τον “δολοφόνο” και συγχρόνως “δειλό” Πούτιν. Η Ουκρανία παραμένει μια αφορμή (με πολύ μεγάλο κόστος δυστυχώς για τους Ουκρανούς) αφού η αιτία είναι άλλη. Είναι η διαφαινόμενη πρόθεση του Τ. Μπάϊντεν να οδηγήσει τα πράγματα σε μια νέα ψυχροπολεμική εποχή, σ ένα νέο διπολισμό. Από τη μια μεριά ο κόσμος της δημοκρατίας και από την άλλη τα αυταρχικά καθεστώτα, Ρωσία, Κίνα και πολλοί άλλοι, είναι η θεώρηση Μπάϊντεν. Η συνεχώς δοκιμαζόμενη, διχασμένη Ουκρανία, είναι το τέλειο άλλοθι.
Η μετατροπή των χώρων εργασίας σε αρένα δρομολογείται. Ο ιδεολογικός εκφραστής αυτής της ωμής , όσο και αντικοινωνικής πολιτικής, ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης ανέλαβε το θλιβερό για τους εργαζόμενους, αλλά χαρμόσυνο για το ΣΕΒ καθήκον, να καταργήσει το οκτάωρο και να θεσμοθετήσει το δεκάωρο εργασίας. Ταυτόχρονα, να εξαπολύσει μια πρωτόγονη προπαγάνδα περί «ευελιξίας» που θα βολεύει τους εργαζόμενους γιατί όπως είπε θα έχουν χρόνο να μαζεύουν τις ελιές τους. Είναι ένας πολιτικός πόλεμος που θα εξελιχθεί το επόμενο διάστημα, καθώς η Αριστερά , αλλά και κοινωνικές δυνάμεις δεν δείχνουν διάθεση να δείξουν υπακοή. Ο πρωθυπουργός που γνωρίζει πολύ καλά , καθοδηγεί και έχει ήδη αναλάβει την πολιτική ευθύνη του εγχειρήματος, όταν από το 2019 είχε χαρακτηρίσει «παρωχημένο» το οκτάωρο απλά συνεχίζει και θέλει να ολοκληρώσει τον πόλεμο που έχει κηρύξει ο πατέρας του το 1991, αλλά απέτυχε παταγωδώς .
Αναζωπυρώθηκε ξαφνικά και χωρίς εμφανή λόγο η συζήτηση γύρω από τις εκλογές με αφορμή την κατασκευασμένη από την κυβέρνηση διένεξη γύρω από την ψήφο των Αποδήμων. Έχοντας ξεμείνει εδώ και αρκετές εβδομάδες από πρωτοβουλίες και παρά τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού μέσω πυροτεχνημάτων , ευφάνταστων σεναρίων για το Ταμείο Ανάκαμψης, το Νόμος και Τάξη, την πανδημία, η κυβέρνηση προσπαθεί να επαναφέρει την συζήτηση στην εκλογολογία, για να καλλωπίσει όπως νομίζει την εικόνα βαθιάς κρίσης και διαίρεσης στην δεξιά παράταξη που γίνεται όλο και πιο έντονη. Η πραγματικότητα όμως είναι:
Του Σωτήρη Σιδέρη
Παραμονές της επίσκεψης του Νίκου Δένδια στην Τουρκία, η Άγκυρα πυροδότησε νέα ένταση τις διμερείς σχέσεις, καθόλου τυχαία όμως, καθώς οι δηλώσεις περί στήριξης της τρομοκρατίας από την Ελλάδα, υπονομεύει εκ των πραγμάτων και συνειδητά την επίσκεψη του Έλληνα ΥΠΕΞ στην τουρκική πρωτεύουσα. Το δεύτερο ζήτημα που εκμηδενίζει το κύρος του κ. Δένδια και αποδυναμώνει την ελληνική πολιτική συνολικά, είναι η διαμάχη μεταξύ Σημίτη –Καραμανλή για το αν η χώρα μας πρέπει να παραπέμψει στη Χάγη την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός και ο ίδιος ο ΥΠΕΞ διαρκώς δηλώνουν ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία στις συνομιλίες τότε θα υπάρξει παραπομπή στη Χάγη, είναι αναγκαίο και ο Μητσοτάκης και ο Δένδιας να δηλώσουν ποια είναι η θέση τους.. Πως θα πάει η Ελλάδα στη Χάγη όταν πολλές δυνάμεις εντός της κυβέρνησης, δηλαδή Καραμανλής, Σαμαράς και οι επιρροές τους την απορρίπτουν;
Είναι ασυγκράτητη η κυβέρνηση. Δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση των λαικών αγορών, μια νέα λαίλαπα που δεν έχει σχέση με ανάπτυξη, με μεταρρύθμιση, αλλά με μια αντικοινωνική πολιτική κουλτούρα που έγινε κυρίαρχη τάση και προκαλεί την έκδηλη οργή των παραγωγών. Ταυτόχρονα, ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης προκάλεσε σοκ προαναγγέλλοντας την κατάθεση νομοσχεδίου για ιδιωτικοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. Δηλαδή ανάθεση σε ιδιωτικές εταιρείες του έργου φύλαξης δημοσίων προσώπων και κτιρίων, άγνωστο ακόμη το εύρος. Πρόκειται για μια νέα αντίληψη περί πολιτικής που εκφυλίζει την αποστολή του κράτους σε κρίσιμους τομείς της ασφάλειας, στην ουσία είναι μαι νέα κρίση στις σχέσεις κράτους -πολιτικής . Και επέλεξε ο κ. Χρυσοχοϊδης να κάνει αυτή την εξαγγελία από το βήμα της βουλής, προφανώς σε μια κρίση ανασφάλειας και ενώ ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Γ. Καμίνης ζητούσε εξηγήσεις για την υπόθεση Φουρθιώτη. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε σύγχυση προσανατολισμού εξαιτίας των πολλαπλών εξαρτήσεών της που την εμποδίζουν να κατανοήσει τη φύση της αποστολής της.