Για την οικογένεια Παπανδρέου ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα ακινητοποιείται μεταξύ 1961 και 1981. Το 1961 ξεκίνησε τον Ανένδοτο ο Γιώργος Παπανδρέου και το 1981 έγινε η Αλλαγή, όταν ο ελληνικός λαός στήριξε ένα μεγάλο και ορμητικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ, που με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου, υπόσχονταν πολλά για την Ελλάδα και το μέλλον του λαού. Ο χρόνος δεν πηγαίνει μπροστά , αλλά πίσω. Άρα ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από την οικογένεια Παπανδρέου. Δηλαδή, οφείλει να κινείται «από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή», όπως τιτλοφορεί ο εγγονός Γιώργος Παπανδρέου την έκθεση του ιδρύματος Παπανδρέου φυσικά.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αυτός που δεσμεύονταν από τα μπαλκόνια των προεκλογικών ομιλιών ότι θα βάλει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την δεξιά, ήταν ο ίδιος που θα έφερνε στην Ελλάδα τον σοσιαλισμό, ήταν ο ίδιος που ενσάρκωνε το όραμα της Αλλαγής. Ισως να ήταν ο μεγαλύτερος δημαγωγός της σύγχρονης Ελλάδας. Φυσικά και πρόδωσε τα οράματα του λαού.
Σε πολιτικό και διπλωματικό θρίαμβο της Τουρκίας εξελίχθηκε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ καθώς η αναφορά που υπάρχει στα Συμπεράσματα για το Κυπριακό, όχι μόνο δεν υπάρχει ούτε λέξη για τις παρανομίες της Τουρκίας, όχι μόνο δεν καταδικάζεται, όχι μόνο δεν υπάρχουν επιπτώσεις, αντίθετα, προλειαίνεται το έδαφος για την άσκηση αφόρητων πιέσεων στην Λευκωσία και την Αθήνα για την αποδοχή ενός νέου Μπούργκενστοκ.
Η Τουρκία με μια μόνο κίνηση, την αποστολή του BERBAROS, θύμισε σε όλους ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1974: Το Κυπριακό ήταν και είναι θέμα εισβολής και κατοχής. Επιγραμματικά, για να τελειώνουμε από την πρώτη παράγραφο με την ουσία του ζητήματος: Η Τουρκία κάνει όσα κάνει «επειδή μπορεί», όπως είπαν, κατά Θουκυδίδη, οι Αθηναίοι στους Μήλιους αιτιολογώντας την απόφασή τους να τους σφάξουν. Όλα τα άλλα, το Διεθνές Δίκαιο, οι διαπραγματεύσεις για την «επίλυση του Κυπριακού», τα ηχηρά παρόμοια των τελευταίων σαράντα ετών θυμίζουν απλώς την αδυναμία -και την απροθυμία- της ελληνικής πλευράς να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα.