Του Σωτήρη Σιδέρη
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιείται σε μια κομβική στιγμή για τις πολιτικές εξελίξεις και για το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προς το παρόν δεν υπάρχει απειλή για την ενότητα του κόμματος, ούτε απειλή που μπορεί να προκαλέσει αγεφύρωτα ρήγματα , ώστε να αποδυναμωθεί πολιτικά ενόψει των εκλογών. Πολλά εσωτερικά ζητήματα όμως έχουν την σημασία τους , ακόμη και για τον χαρακτήρα που θα έχει η κυβέρνηση. Εκ των πραγμάτων και αφού ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αντίπαλο, ο ρόλος του είναι κρίσιμος. Ή θα παρασυρθεί από την αλαζονεία του αναντικατάστατου και θα προκαλέσει κρίση με πολιτικές επιπτώσεις ή θα ενώσει το κόμμα και θα το ισχυροποιήσει ώστε με νέα ορμή να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας. Με την λήξη των εργασιών του συνεδρίου και αφού εγκριθούν οι αλλαγές για τον τρόπο εκλογής προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη του κόμματος, την Κυριακή 17 Απριλίου, θα ξεκινήσει η τελική φάση για την εκλογή του προέδρου το Μάϊο και τη νέα ΚΕ.
Από την εποχή της καραντίνας που εμφάνιζε αήττητο τον Μητσοτάκη , μέχρι τα σημερινά παιχνίδια με τις δημοσκοπήσεις και τις ημερομηνίες των εκλογών, η εικόνα του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης έχει εξαϋλωθεί. Η αντίθεση, η διαφωνία, η οργή και η απογοήτευση αποτυπώνονται με ενάργεια στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο που πραγματοποιήθηκε από 28 Ιανουαρίου -4 Φεβρουαρίου, δηλαδή πριν τον πόλεμο. Το εκπληκτικό ποσοστό 90% , το μεγαλύτερο στην ΕΕ, απαντά ότι δεν είναι ικανοποιημένο από την κατάσταση στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα συντρίβουν όλο το επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης για τα αίτια της κρίσης και της δυσφορίας των πολιτών που αποδίδονται συλλήβδην στην εισβολή της Ρωσίας. Παρά την απόκρυψη από τα ΜΜΕ κάθε πληροφορίας ή τάσης στην κοινωνία για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα, η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια και κυρίως, το γεγονός ότι είναι προσανατολισμένη να υποστηρίζει συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα εις βάρος όλης της κοινωνίας.
Η αναζήτηση μιας αντισυστημικής πολιτικής είναι το βασικό χαρακτηριστικό των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία, με εκατομμύρια ψηφοφόρους να ψάχνουν είτε ταύρο σε υαλοπωλείο, είτε επαναστάτη, έστω και έναν δυναμικό ριζοσπάστη. Απέναντι τους, ένας ικανός αριθμός ψηφοφόρων που έχει συσπειρωθεί σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Μαζί και οι ακροδεξιές τάσεις που προκαλεί η φτωχοποίηση. Με την αποχή να φτάνει σε ιστορικά ρεκόρ. Ο Α γύρος έδωσε και πάλι το ίδιο δίδυμο του 2017, Μακρόν εναντίον Λεπέν, χωρίς όμως αυτή τη φορά ο σημερινός Πρόεδρος να έχει άνετη πορεία. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επικράτηση Μακρόν με το στενό 52%-48% ή και το 51%-49%. Ρυθμιστές οι ψηφοφόροι του ριζοσπάστη, αριστερού Ζαν Λυκ Μελανσόν, που βγήκε τρίτος με μικρή διαφορά από την Λεπέν.
Αυτή τη φορά τα ντοκουμέντα είναι αδιαμφισβήτητα. Η ΝΔ δεν θα μπορεί για πολύ ακόμη και προσποιείται ότι δεν έχει ακούσει τίποτα για το σκάνδαλο Νοβάρτις. Το θέατρο περί σκεωρίας δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη. Η Δικαιοσύνη όμως οφείλει να αποδείξει ότι έχει συνείδηση της αποστολής της. Ο εκδότης της εφημερίδας Documento Κώστας Βαξεβάνης που αποκάλυψε ότι ο Νίκος Μανιαδάκης , πρώην προστατευόμενος μάρτυρας που στην συνέχεια άλλαξε στάση και μιλούσε για σκεωρία , ήταν μία από τις πηγές του . Έτσι, έδωσε στη δημοσιότητα διαλόγους και επικοινωνίες αναφέροντας ότι αυτές κατατέθηκαν στην ανακρίτρια και αποδεικνύουν ύπαρξη συνωμοσίας για κουκούλωμα του σκανδάλου και τρομοκράτηση μαρτύρων. Το πολιτικό σκηνικό , θέλοντας και μη επιστρέφει στο τεράστιο αυτό ηθικό και πολιτικό πρόβλημα και είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση έχοντας εξαντλήσει κάθε κύτταρο των δυνάμεών της για να κουκουλωθεί το σκάνδαλο, βρίσκεται σε δεινή θέση. Σφοδρή επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, σε σύγχυση η ΝΔ, σιωπηρή η κυβέρνηση.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Η Ρωσία θα εισέβαλλε στην Ουκρανία με έναν άλλο πρόεδρο; Η ερώτηση αυτή δεν έχει γίνει από κανέναν δυτικό αξιωματούχο, ίσως γιατί όλες οι πρωτεύουσες των κρατών -μελών του ΝΑΤΟ γνωρίζουν ότι η απάντηση είναι καταφατική. Η Ρωσία δεν ασκεί περιστασιακή πολιτική. Αν και η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα στην παρούσα φάση, το ερώτημα δεν τίθεται καν γιατί στόχος είναι ο Πούτιν και δεν θέλουν να παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό, από την επιλογή τους να απαξιώσουν ή και να ανατρέψουν τον Ρώσο πρόεδρο. Όλη η Δύση έχει επικεντρωθεί στον Πούτιν ίσως γιατί είναι ο άνθρωπος που επανέφερε την Ρωσία στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι. Αλλά ο ίδιος ο Πούτιν έχει τα δικά του προβλήματα, πέρα από το πως τον βλέπουν ή φιλοτεχνούν την εικόνα του οι δυτικοί. Ο Ρώσος πρόεδρος επί χρόνια προβάλλονταν ή αυτοπροβάλονταν ως ένας άκαμπτος, αλάνθαστος , σκληρός και επιδραστικός ηγέτης, στα όρια του υπερανθρώπου. Που φωτογραφίζονταν με τίγρεις, ασκούνταν στις πολεμικές τέχνες, με στόχο να προκαλεί δέος. Η εικόνα του, οι δηλώσεις του, οι τρόποι του, αλληλεπιδρούσαν με την εικόνα μιας Ρωσίας που φαντάζει αήττητη και ατσάλινη. Και τελικά, με την εισβολή στην Ουκρανία, έπεσε ίδιος θύμα του μύθου του..