Του Σωτήρη Σιδέρη



Η Ρωσία θα εισέβαλλε στην Ουκρανία με έναν άλλο πρόεδρο; Η ερώτηση αυτή  δεν έχει γίνει από κανέναν δυτικό αξιωματούχο, ίσως γιατί όλες οι πρωτεύουσες των κρατών -μελών του ΝΑΤΟ γνωρίζουν ότι η απάντηση είναι καταφατική.  Η Ρωσία δεν ασκεί περιστασιακή πολιτική. Αν και η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα στην παρούσα φάση, το ερώτημα δεν τίθεται καν γιατί στόχος είναι ο Πούτιν και δεν θέλουν να παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό, από την επιλογή τους να απαξιώσουν ή και να ανατρέψουν τον Ρώσο πρόεδρο.  Όλη η Δύση έχει επικεντρωθεί στον Πούτιν ίσως γιατί είναι ο άνθρωπος που επανέφερε την Ρωσία στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι. Αλλά ο ίδιος ο Πούτιν έχει τα δικά του προβλήματα, πέρα από το πως τον βλέπουν ή φιλοτεχνούν την εικόνα του οι δυτικοί. Ο Ρώσος πρόεδρος επί χρόνια προβάλλονταν ή αυτοπροβάλονταν ως ένας άκαμπτος, αλάνθαστος , σκληρός και επιδραστικός ηγέτης, στα όρια του υπερανθρώπου. Που φωτογραφίζονταν με τίγρεις, ασκούνταν στις πολεμικές τέχνες, με στόχο να προκαλεί δέος. Η εικόνα του, οι δηλώσεις του, οι τρόποι του, αλληλεπιδρούσαν με την εικόνα μιας Ρωσίας που φαντάζει αήττητη και ατσάλινη. Και τελικά, με την εισβολή στην Ουκρανία, έπεσε  ίδιος θύμα του μύθου του..

Η Ρωσία είναι μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή δεν υπάρχει αμφιβολία. Η αντίσταση των Ουκρανών είναι  ηρωική, αλλά οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ασταμάτητη τροφοδοσία με προηγμένα όπλα από τις δυτικές χώρες. Αλλά η προπαγάνδα του πολέμου και από τις δύο πλευρές,  δεν μας αφήνει να έχουμε την σωστή εικόνα της τραγωδίας ακόμη. Και μόνο το γεγονός ότι οι πρόσφυγες αγγίζουν τα πέντε εκατομμύρια ανθρώπους δείχνει το τρομακτικό μέγεθός της.


    

Φιλοτεχνώντας τον αντιΠούτιν

Ο Πούτιν είναι ο πρωταγωνιστής  εδώ και χρόνια και ίσως θεωρούσε ότι αρκεί το ύφος του για να διαλύσει την Ουκρανία σε λίγες ημέρες. Έπεσε έξω. Απέναντί του οι δυτικοί ανέδειξαν τον Ζελένσκι, φιλοτεχνώντας  μια προσωπικότητα -αντίβαρο στον Ρώσο πρόεδρο. Την οποία προβάλλουν σε όλο τον δυτικό κόσμο σαν έναν σύγχρονο Τσώρτσιλ, μάλλον ατυχής η σύγκριση.
Αλλά υπάρχει και η βρόμικη πτυχή της προσωπικότητας του Ζελέσνκι την οποία αποκρύπτουν τα δυτικά ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις για προφανείς λόγους αποδεικνύοντας ότι ο ρόλος τους δεν είναι καθόλου ηθικός. Ο Ζελένσκι, είναι ιδιοκτήτης πλήθους εταιρειών τις οποίες διαχειρίζεται μέσω του δαιδαλώδους συστήματος των υπεράκτιων εταιρειών. Το όνομα του Ουκρανού Προέδρου, εμφανίζεται στα Pandora Papers, στις 3 Οκτωβρίου 2021, στη λίστα με τους πολιτικούς ηγέτες που φέρονται να έχουν περιουσιακά στοιχεία μεγς αξίας σε φορολογικούς παραδείσους. Σύμφωνα μάλιστα με τον Φιλελεύθερο Κύπρου, από τα έγγραφα που συγκέντρωσε και δημοσιοποίησε η Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ), προκύπτει ότι ο Ζελένσκι και οι συνεργάτες του δημιούργησαν δίκτυο offshore μέσω των οποίων, διοχετεύθηκε πολύ χρήμα στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, στο Μπελίζ, στην Κύπρο και αλλού.  




 Όσο ανεβάζουν τον Ζελένσκι , τόσο “θάβουν” τον Πούτιν, ώστε η αντίθεση να προκαλέσει το κίνημα στήριξης στον Ουκρανό πρόεδρο. Ο ένας εγκληματίας, ο άλλος ήρωας. Ο Πούτιν τρελός,  διεφθαρμένος με αμέτρητα δις που κανείς δεν είδε ποτέ, με παιδιά εκτός γάμου, με γάμους μυστήριο με οικογένεια που έχει καταφύγει στην Ελβετία...ο άλλος αξύριστος, παιδί του λαού και ηγέτης του. Ο Πούτιν απάνθρωπος, ο Ζελένσκι τρυφερός και σπαρακτικός σχεδόν σε κάθε εμφάνιση. Είναι η ίδια η Δύση που θεωρεί ότι η ιδιωτική ζωή του καθενός είναι απαραβίαστη. Εκτός και αν πρόκειται για τον αντίπαλο…

       

Ο γεωπολιτικός Πούτιν

Ο Ρώσος πρόεδρος είναι πράγματι μια ξεχωριστή περίπτωση. Πήρε την Ρωσία σε συνθήκες διάλυσης και την ανοικοδόμησε δια πυρός και σιδήρου. Η πορεία προς την εξουσία και η εδραίωσή του στην συνέχεια είναι πραγματικά ένα δύσκολο αφήγημα. Αλλά αυτό αφορά τον ρωσικό λαό, γιατί στον έξω κόσμο,  ο Ρώσος πρόεδρος έχει παντού  επικριτές, αλλά και θαυμαστές. Δεξιούς, αριστερούς, ακροδεξιούς, εθνικιστές, ιμπεριαλιστές και πάει λέγοντας. Κοινός παρανομαστής είναι η λατρεία της ισχύος αυτή που χαρακτήρισε  και χαρακτηρίζει πολλούς ηγέτες ανά τον κόσμο σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο.  Ο Ζελένσκι είναι το αντίθετό του. Είναι το θύμα του εκτελεστή…
 Η Ουκρανία ήταν μια χώρα σεβαστή, με διεθνές κύρος και ζούσε τον μύθο της μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι το 2014. Όταν άρχισε να αναμειγνύεται η Δύση στη ζωή της. Πρώτα ένα πραξικόπημα το 2014 που ανατρέπει τον εκλεγμένο πρόεδρο, μετά κρίση, μετά , από το 2019 ο Ζελένσκι που άρχισε το φλερτ με το ΝΑΤΟ που βρήκε τον κατάλληλο πρόεδρο για να προκαλέσει την Ρωσία. Η Δύση διαθέτει ασύλληπτη τεχνογνωσία για το πως μπορεί να καταστρέψει μια χώρα και το απέδειξε.  

Ο Πούτιν όμως πίστεψε ότι αποτελεί ενσάρκωση του υπερανθρώπου. Ότι η σκληράδα του είναι η ισχύς της Ρωσίας, ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στον κόσμο ερήμην του. Ότι η Ρωσία προκαλεί σοκ και δέος και ότι η ισχύς της Ρωσίας εκφράζεται από τον ίδιο .
       

Το αβέβαιο τέλος

Αυτή η πίστη έγινε στην πορεία παραζάλη. Και όταν ήρθε η στιγμή ενός πραγματικού πολέμου, ήρθε η απομυθοποίηση. Σήμερα στον μεν δυτικό κόσμο , ο Πούτιν είναι ένας ακόμη ηγέτης που σκοτώνει  όπως όλοι οι άλλοι και προκαλεί τραγωδίες όπως όλοι οι άλλοι. Και ο μύθος της ατσάλινης Ρωσίας κατέρρευσε και αυτός. Τα όσα σχεδιάζονται πάνω από τους χάρτες, σπάνια επιβεβαιώνονται στο πεδίο , κάτι που για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται.

Μετά τον πόλεμο δεν θα έχει αλλάξει μόνο ο δυτικός κόσμος ή και όλος ο κόσμος. Θα έχει αλλάξει και η Ρωσία , θα έχει αλλάξει και ο Πούτιν. Ο ίδιος θέλει να αφήσει πίσω του μια ισχυρή Ρωσία, αλλά ισχυρή Ρωσία δεν σημαίνει πόλεμος. Σημαίνει και διπλωματία και θετική επιρροή στον  κόσμο. Και αυτή δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Μέχρι να γίνουν αλλαγές, ο Πούτιν θα συνεχίσει να σκέφτεται τον μύθο του, τις ρωγμές στο προφίλ του, τα προβλήματα της Ρωσίας και σίγουρα θα τον επηρεάσει η σκέψη, ότι η λάθος επίδειξη ισχύος στα μονοπρόσωπα συστήματα , όπως στο δικό του , οδηγούν σε ηχηρές κρίσεις.  Και ως προς το πρόσωπό του, το προφίλ που οικοδόμησε επί 20 χρόνια γκρεμίστηκε σε λίγες ημέρες.  Αλλά πέρα από τον Πούτιν που κρίνεται και θα κριθεί, καθώς όλα ρέουν σήμερα, η Δύση , που βιώνει την δική της παρακμή, πρέπει να γνωρίζει ότι η Ρωσία και με τον επόμενο και με τον μεθεπόμενο ηγέτη, θα είναι ισχυρή, απειλητική και θα προκαλεί πάντα δέος. Γι αυτό οι πρωτοβουλίες για την ειρήνη είναι σήμερα  όσο ποτέ αναγκαίες