Του Στράτου Βαλτινού

Η συνολική εικόνα της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα παραπέμπει περισσότερο σε κατάσταση αποσύνθεσης, παρά σε διαδικασίες ανασύνθεσης. Η κρίση αφηγήματος του Κυριάκου Μητσοτάκη και η ευθεία αμφισβήτησή του από ομάδα βουλευτών, από τον Καραμανλή και τον Σαμαρά, προκαλεί τριγμούς και ήδη έχει αποσυντονίσει τον πρωθυπουργό. Το ΠΑΣΟΚ παρά την  ανανέωση της προεδρίας του Νίκου Ανδρουλάκη,  αδυνατεί να γίνει ελκυστικό και κόμμα εξουσίας. Η Αριστερά είναι κατακερματισμένη σε βαθμό, που είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει ένα από τα κόμματα και να γίνει η ηγέτιδα δύναμη της παράταξης, όπως ήταν επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ακροδεξιά και λαικίστικες δεξιές δυνάμεις ζουν καλές στιγμές, κερδίζουν από τις απώλειες της ΝΔ, αλλά είναι επίσης αμφίβολο, αν μπορεί η Ελληνική Λύση, η Νίκη, οι Σπαρτιάτες ή ότι άλλο εμφανιστεί να κάνει την διαφορά και σε εκλογικό επίπεδο. Η εικόνα αυτή κουράζει, υπάρχει εμφανής κρίση και σε αυτό το νεφελώδες σκηνικό , ο κόσμος ξανασυζητά για πρόσωπα που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν ξεχαστεί. Τον Κώστα Καραμανλή, τον Σαμαρά, τον Αλέξη Τσίπρα , την Άννα Διαμαντοπούλου, λιγότερο τον Ευ. Βενιζέλο  και τον Γ. Παπανδρέου. Υπάρχει όντως τάση αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού;

Δύσκολες ισορροπίες

Κάθε κρίση φέρνει νέες δυνάμεις και νέα πρόσωπα επί σκηνής. Η χρεοκοπία έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ, νέο αίμα στην πολιτική. Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τη δεξιά να εκλέξει  τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναν άνθρωπο των μηχανισμών της οικονομίας και του κράτους, που να μην έχει φραγμούς, για να ανακτήσει η παράταξη την εξουσία , όπως και έγινε. Τώρα όμως η εικόνα της κυβέρνησης δεν θυμίζει σε τίποτα την κραταιά δύναμη του 2019. Η δεύτερη εκλογική νίκη το 2023 έχει εξελιχθεί σε διαχείριση μιας κυβέρνησης που βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση κυβερνητικού αφηγήματος , χάνει σε αξιοπιστία και κυρίως δεν έχει καταφέρει να πείσει για την πολιτική ηθική, τον σεβασμό της στους θεσμούς και τους κανόνες της δημοκρατίας.

Αφού ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε με την νίκη του 2023 να κλείσει τα επώδυνα κεφάλαια των Τεμπών , των υποκλοπών και το στίγμα ότι υπηρετεί ολιγαρχικά συμφέροντα και όχι την κοινωνία, δεν θα το καταφέρει ποτέ. Θα φέρει πάντα το στίγμα ότι ενεργοποίησε το παρακράτος, ότι υπηρέτησε ιδιωτικά συμφέροντα, ότι επωφελείται από τις σχέσεις του με επιχειρηματίες όπως έχει καταγγελθεί και μέσα στη βουλή.
Είναι εμφανές σε κάθε κίνησή του, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει να σκέφτεται τον τρόπο και τον χρόνο εξόδου του από την πρωθυπουργία. Αν οι Σαμαράς και Καραμανλής κινηθούν για την υπονόμευσή του, θα φανεί σύντομα.

Πρόσωπα, προσδοκίες και ανησυχίες

 Η εικόνα αυτή, έχει ενισχυθεί πάρα πολύ, από τις συνεχείς παρεμβάσεις των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Αν αυτές οι παρεμβάσεις γίνονταν την πρώτη τετραετία, θα ήταν ανώδυνες. Τώρα όμως συνδυάζονται με την πτώση των ποσοστών, την κρίση εμπιστοσύνης, τα κοινωνικά προβλήματα και μεγεθύνονται ίσως υπέρμετρα, αλλά δεν υπάρχει πλέον απάντηση. Ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να κάνει κινήσεις  που ίσως του δώσουν παράταση χρόνου, ίσως όμως τον διαλύσουν.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος “παίζει” για την προεδρία της Δημοκρατίας, όπως και πολλά ακόμη πρόσωπα . Αν και η προεδρία της Δημοκρατίας δεν έχει καμία πολιτική βαρύτητα, γίνεται μείζον θέμα, εξαιτίας του παρακμιακού κλίματος που επικρατεί στη χώρα και κυρίως αναπαράγεται από τα ΜΜΕ. Υπό αυτή την οπτική αποτελεί ερώτημα τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση που αφορά ίσως μόνο τον Βενιζέλο, ή όποιον άλλον προταθεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν στήριξε τον Νίκο Ανδρουλάκη στις κομματικές εκλογές, θεωρείται όμως βέβαιο ότι δεν θα εγκαταλείψει την εικόνα που τον θέλει να είναι ενεργός και πιθανόν το επόμενο διάστημα να ενεργοποιηθεί σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο. Οι αλλεπάλληλες διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ,  ο ρόλος που διαδραμάτισε παρασκηνιακά στην ανατροπή του Κασσελάκη και η στήριξη στον Φάμελλο τον έχουν καταστήσει ήδη κορυφαίο παράγοντα , πέρα από τος γεγονός πως κάθε αναφορά σε Αριστερά ή Κεντροαριστερά τον εμφανίζει ως πρωταγωνιστή των επόμενων διεργασιών. Επίσης δεν είναι λίγοι που πιστεύουν ότι στην πορεία θα γίνει πολύ πιο ενεργός με ορισμένους να περιμένουν και την ανάληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ή ενός κεντροαριστερού σχήματος, αν υπάρξει τέτοιο.

Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με προβλήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, με έναν γεωπολιτικό αναβρασμό που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος, με σοβαρά προβλήματα φτώχειας και ανισοτήτων, με ακρίβεια, με περιθωριοποίηση σημαντικού τμήματος της νέας γενιάς .
Οπότε το ερώτημα είναι αβίαστο. Οδεύουμε σε μια νέα περίοδο αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού, καθώς τα προαναφερθέντα πρόσωπα ίσως τα εμπιστεύεται περισσότερο η κοινωνία; είναι αποτυχία της νέας γενιάς η τάση αυτή ή είναι πισωγύρισμα που θα επιδεινώσει την κατάσταση της χώρας;
Οι απαντήσεις θα δοθούν ίσως σύντομα...