Του Σωτήρη Σιδέρη


  Σάλος, παρά την διάψευση του πρώην πρωθυπουργού,  προκλήθηκε και δικαίως από την αποκάλυψη ότι υπήρξε επικοινωνία του Αλέξη Τσίπρα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και ότι αφορούσε το σκάνδαλο Νοβάρτις.  Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η αποκάλυψη αυτή έρχεται την στιγμή που το όνομα του Αλέξη Τσίπρα είναι συνεχώς στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, ως ένα πρόσωπο που μπορεί, υπό προυποθέσεις, να  επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, γι αυτό άλλωστε κινεί τα νήματα για τον εξοβελισμό του Κασσελάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ.Υπήρξε επαφή των Τσίπρα -Βενιζέλου,  όχι για τη Νοβάρτις, αλλά  στερείται πολιτικής λογικής με βάση όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Αλλά ποιόν ρόλο διεκδικεί ο Τσίπρας; του στυλοβάτη του ολιγαρχικού συστήματος, όπως τον κατηγορούν κάποιοι, ή της κοινωνίας; Και ο Τσίπρας τι ακριβώς πιστεύει όταν τη μια συνομιλεί με τον εμπνευστή του αντι ΣΥΡΙΖΑ μετώπου Ευάγγελο Βενιζέλο και την άλλη ανοίγει  μέτωπο κατά της δεξιάς και της ακροδεξιάς και γίνεται κήρυκας κατά των ανισοτήτων και της αναδιανομής του πλούτου με σεβασμό στα δημόσια αγαθά, όπως το ΕΣΥ; Είναι σαφές ότι οι αστοχίες του θολώνουν ακόμη την εικόνα του και οφείλει ο ίδιος να την καθαρίσει άμεσα, λόγω της κρισιμότητας των εξελίξεων. Ταυτόχρονα, τα σενάρια για το μέλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη οργιάζουν, καθώς δημοσκοπικά,  βρίσκεται σε πορεία κάθετης πτώσης και είναι ο ίδιος  υπεύθυνος για την εικόνα αποσύνθεσης που εμφανίζει η χώρα. Πάμε για ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό;

Πολιτικός αναβρασμός

Η αντιπολίτευση βουλιάζει στην κρίση ταυτότητας, αντιπροσώπευσης και πολιτικής, κατακερματισμένη και σε πλήρη αδυναμία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι κυρίαρχες δυνάμεις,  ναι μεν θέλουν να διασφαλίσουν την οικονομική τους ευρωστία ως κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ταυτόχρονα όμως  φοβούνται την κοινωνική αντίδραση.  

       
Όσο πιο ασταθής γίνεται η κυβέρνηση, τόσο πιο  έντονη θα είναι η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης που θα εγγυάται την σταθερότητα και την κυριαρχία του ολιγαρχικού κατεστημένου. Από την άλλη πλευρά όμως εκατομμύρια ψηφοφόρων αναζητούν κόμμα και  ηγέτη που θα δρομολογήσει την αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικής. Η κρίση γενικεύεται, οι σωτήρες τελείωσαν, η χώρα έχει όμως ανάγκη από μια νέα πορεία.

Η σύμφυση δεξιάς ακροδεξιάς είναι στις ράγες και πιθανόν από εκεί θα προκύψει η επόμενη παραταξιακή λύση, αν όπως εκτιμάται,  ο Μητσοτάκης προσφύγει σε εκλογές τους επόμενους μήνες με την επίκληση των ελληνοτουρκικών. Από την άλλη, ο κατακερματισμός και η εικόνα διάλυσης της Αριστεράς δεν ευνοεί ούτε θετικές σκέψεις, πόσο μάλλον σχέδια.

Ωστόσο όλο και πληθαίνουν τα σενάρια για εξελίξεις στην αντίπερα όχθη του πολιτικού συστήματος. Οπότε εκ των πραγμάτων αναδύεται το ερώτημα ποιος θα είναι ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος έχει επιδοθεί τον τελευταίο χρόνο σε ένα φλερτ διαρκείας προς το οικονομικό κατεστημένο, αντί να μιλήσει στο λαό για το μέλλον της χώρας. Φυσικά ο Τσίπρας δεν είναι Μητσοτάκης, ούτε θα γίνει, αλλά η επιμονή του να κλείσει τις εκκρεμότητες με το παρελθόν, κυρίως με το σκάνδαλο Νοβάρτις,  αντί να μιλήσει για το μέλλον είναι μια μεγάλη παγίδα για τον ίδιο πρώτα και μετά για την Αριστερά και τη χώρα.

Η σταθερότητα της χώρας δεν απειλείται από την αποσταθεροποίηση των ολιγαρχών, αλλά από την υπονόμευση της δημοκρατίας, όπως κάνει ο Μητσοτάκης, του κράτους δικαίου, του ΕΣΥ, από την διαφθορά και τις ανισότητες. Οπότε ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να επιλέξει. Με την κοινωνία ή με το αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο; τα σενάρια για μεγάλη κεντροαριστερά δεν είναι καθόλου πειστικά, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται, τουλάχιστον κάποιες συγκολλήσεις θα γίνουν..
Προφανώς τις απαντήσεις θα δώσει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός και μάλλον δεν θα αργήσει να το κάνει. Ο Αλέξης Τσίπρας , αντί να θολώνει την προσωπική του ιστορία και την ιδεολογική του ταυτότητα, καλό θα είναι να την ξεκαθαρίσει. Η ιδεολογική αναδίπλωση ενός πολιτικού , είναι πολύ χειρότερη από μια εκλογική ήττα. Η πρώτη δεν ξεθωριάζει ποτέ, γιατί αυτή θα καταγραφεί στην ιστορία, ενώ μια εκλογική ήττα και ξεχνιέται και είναι συνδεδεμένη με την πορεία όλων των πολιτικών ως φυσιολογικό γεγονός , λίγο πολύ…

           

Τι φοβάται ο Μητσοτάκης

 Ο πρωθυπουργός φοβάται μια νέα πολιτική δυναμική σε περίπτωση που ο Τσίπρας θα είναι ο τελικός αντίπαλός του. Γιατί η επανεμφάνισή του  πρώην πρωθυπουργού, αν γίνει την σωστή στιγμή με τους σωστούς ανθρώπους και σχέδιο, μπορεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Μπορεί δηλαδή  να συσπειρώσει και πάλι μεγάλα τμήματα των ψηφοφόρων που είναι οργισμένα και απογοητευμένα από τη ΝΔ και την ταξική πολιτική του Μητσοτάκη, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αναζητούν μια εναλλακτική για να τιμωρήσουν τη ΝΔ.

Όμως ο πρωθυπουργός δεν θα παραδοθεί . Ήδη κινείται και φλερτάρει με την ακροδεξιά , θα προσπαθήσει με παροχές να μεταμφιεστεί σε φιλολαικό πολιτικό για τις εκλογικές ανάγκες, εκτιμώντας ότι έτσι ίσως μπορέσει να ισορροπήσει και φυσικά ποντάρει στην στήριξη της ευρωδεξιάς , αλλά πλέον δεν είναι ισχυρός για να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Επίσης, δεν είναι πειστικός. Και δεν έχει εναλλακτικό αφήγημα γιατί ο ίδιος το έχει καταστρέψει. Κανείς δεν πιστεύει ότι η ΝΔ θα γίνει ξαφνικά φιλολαική.

Αν είχε το παραμικρό ταλέντο, ο Μητσοτάκης θα υιοθετούσε όλες τις προτάσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, θα πήγαινε ο ίδιος στη βουλή να δώσει απαντήσεις και να αλλάξει την εικόνα της κυβέρνησής του. Δεν θα το κάνει όμως , γιατί οι εξαρτήσεις του είναι τόσο ισχυρές που τον εγκλωβίζουν , πέραν του ότι ο ίδιος έχει αποσυνδεθεί τόσο πολύ από την κοινωνία, που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Όταν περιοδεύει σε νοσοκομεία και δηλώνει πόσο βελτιωμένο είναι το ΕΣΥ έχει πρόβλημα με την πραγματικότητα.

Τα σενάρια φουντώνουν, όχι τυχαία. Η βάση εκκίνησης είναι η μεγάλη κρίση του πολιτικού συστήματος που προκαλεί απογοητεύσεις, οργή και αντιδράσεις. Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι πανίσχυρη, δεν έχει όμως πολιτική εκπροσώπηση για να εκφραστεί. Γι αυτό, για παράδειγμα ο σύλλογος θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών συγκεντρώνει κόσμο που κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε.
Είναι βέβαιο πως με την ολοκλήρωση των διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,  θα υπάρξει προσπάθεια ανασύνταξης. Δεν είναι καθόλου δεδομένο πως αυτό θα συμβεί, αλλά κάποια στιγμή ο κύκλος του ξεπεσμού θα κλείσει. Αν υπάρξουν αντοχές και δυνάμεις να κινήσουν το κάρο, είναι πιθανό να έχουμε νέο σκηνικό.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, τότε η κρίση θα επιδεινωθεί. Την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει έτσι κι αλλιώς ο Μητσοτάκης. Τουλάχιστον μέχρι να εκδηλωθεί η δημόσια και θεσμική αμφισβήτησή του.
Είναι ένα σημείο καμπής για όλους.