Του Σωτήρη Σιδέρη
Τους τελευταίους μήνες και κυρίως μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει καταγραφεί μεγάλη αύξηση της κινητικότητας με επίκεντρο την πορεία των δυτικών βαλκανίων προς την ΕΕ. Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής ΕΕ -δυτικών βαλκανίων στις 6 Δεκεμβρίου στα Τίρανα, τείνει να εξελιχθεί σε ένα άνευ προηγουμένου βατερλό καθώς τίποτα δεν προμηνύει κάποια σημαντική πρόοδο πέρα από τις γνωστές και περιττές πλέον διακηρύξεις. Ταυτόχρονα μεταξύ Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου ανταλλάσσονται βαριές κουβέντες με το Βελιγράδι να δηλώνει ότι δεν θα παραστεί στη Σύνοδο, ενώ μεταξύ Ελλάδας- Αλβανίας ενισχύεται η καχυποψία, καθώς δεν καταγράφεται ούτε μια λέξη προόδου στις διμερείς εκκρεμότητες, ενώ η Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται σε τέλμα. Γενικότερα η προοπτική ανάπτυξης της περιοχής, εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού των κρατών είναι καχεκτική και σε αυτό το κλίμα οι εθνικισμοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Είναι αδιέξοδη αυτή η κατάσταση;
Του Στράτου Βαλτινού
Η ΝΔ οφείλει στις τράπεζες άνω των 350 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά τα δάνειά της δεν έχουν χαρακτηριστεί κόκκινα.. Η προνομιακή μεταχείριση των τραπεζών επομένως δεν είναι απλά ζήτημα ιδεολογικό ή τεχνικό , είναι και ζήτημα πολιτικό και εξάρτησης του κυβερνώντος κόμματος από τις τράπεζες. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης με την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα εξασφάλισε ασυλία για τους τραπεζίτες. Η κοινωνική ένταση που επικρατεί γύρω από τους πλειστηριασμούς φαίνεται είναι μια ακόμη ευκαιρία , για να εξελιχθεί σε ένα ιδιαίτερα επικερδές επικοινωνιακά παιχνίδι για τον πρωθυπουργό. Να εμφανίζεται δηλαδή η κυβέρνηση ότι βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το τραπεζικό σύστημα υπερασπιζόμενη τους αδύναμους δανειολήπτες, κάνοντας δήθεν αντάρτικο.. Στο τέλος, θεωρείται βέβαιο ότι θα επέλθει ο συμβιβασμός, που μπορεί να είναι ήδη έτοιμος. Το σίγουρο είναι ένα: οι τράπεζες δεν χάνουν ποτέ και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ανάγκη από ψήφους και απευθύνεται σε ένα κοινό που είναι μάλλον οργισμένο με τις τράπεζες.
Αυτή τη φορά οι ομάδες της Ασίας και της Αφρικής δείχνουν για τα καλά τα δόντια τους, στους ισχυρούς της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Η Σαουδική Αραβία νίκησε την Αργεντινή, η Ιαπωνία την Γερμανία, η Τυνησία την Γαλλία, το Μαρόκο το Βέλγιο και η Ιαπωνία την Ισπανία. Το ποδόσφαιρο, είναι υπόθεση ευρωπαϊκή, γιατί εδώ συγκεντρώνονται οι μεγάλες επενδύσεις, υπάρχει η καλύτερη οργάνωση, τα μεγάλα προπονητικά κέντρα , η ευρωπαϊκή κοινωνία αγαπά το ποδόσφαιρο όσο τίποτα άλλο, όπως η Αμερική αγαπά το μπάσκετ. Όμως οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι επενδύουν στα παιδιά της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Τα καλύτερα ταλέντα της ποδοσφαιρομάνας νότιας Αμερικής, παίζουν στην Ευρώπη, αγοράζονται από μικρές ηλικίες από τα ευρωπαϊκά σωματεία. Και το ίδιο συμβαίνει και με τα ταλέντα από την Αφρική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι «λεγεωνάριοι», είναι αυτοί που φτιάχνουν εθνικές ομάδες σε όλες της Ηπείρους.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ο Ερντογάν απειλεί, εκβιάζει , διαπραγματεύεται και πότε πότε η Άγκυρα, επιτίθεται σε περιορισμένο χώρο, είτε στην Βόρεια Συρία , είτε στο Βόρειο Ιράκ, όσο της επιτρέπουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Αυτό το μικρό περιθώριο επιτρέπει στον Τούρκο Πρόεδρο να εμφανίζεται ως πολέμαρχος μιας μεγάλης Τουρκίας στο εσωτερικό, αποκρύπτοντας προφανώς ότι ουσιαστικά βρίσκεται υπό έλεγχο η περιφερειακή πολιτική του. Η Μόσχα και η Ουάσιγκτον εξακολουθούν να συνεννοούνται σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων σε περιφερειακά προβλήματα. Έτσι και τώρα έβαλαν πάγο στον Ερντογάν που επί πολλές ημέρες προετοίμαζε την κοινή γνώμη και για χερσαία εισβολή. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Γαλλία, όλη η Δύση ουσιαστικά ξεκαθάρισαν τα όρια δράσης της Τουρκίας και ο Ερντογάν αναδιπλώθηκε , φοβούμενος τις συνέπειες. .Χωρίς διαβατήριο, εισβολή δεν έχει…
Αυτό το σκηνικό είναι επί της ουσίας ένα τεράστιο διπλωματικό εργαστήρι για το πως η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίζει τον Τούρκο Πρόεδρο και τις απειλές του. Από την στιγμή που ο Ερντογάν δεν πάρει το πράσινο φως και δεν του ανοίξουν τον δρόμο Ουάσιγκτον, Μόσχα, Παρίσι, Βερολίνο, συνολικά η ΕΕ, θα οπισθοχωρήσει. Είναι εμφανές ότι η Τουρκία βρίσκεται σε κομβικό σημείο.
Οι ίδιες οι τράπεζες που έκαναν προσπάθεια να ξεφορτωθούν τα «κόκκινα δάνεια» και στην συνέχεια τα ακίνητα των δανειοληπτών, τα οποία είχαν υποθηκεύσει , επαναγοράζουν αυτή την ώρα τα ίδια ακίνητα. Την ίδια ώρα η αύξηση των επιτοκίων, δημιουργεί μια νέα γενιά κόκκινων δανείων. Η καταστροφή της μικρομεσαίας τάξης συντελείται εδώ και χρόνια, όμως αυτή την περίοδο ζούμε την απόλυτη φτωχοποίηση της με την απώλεια των σπιτιών της. Έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας η απώλεια της ακίνητης περιουσίας των πλέον ευάλωτων πολιτών, αλλά και της μεσαίας τάξης. Το νέο όμως φαινόμενο είναι η συγκέντρωση χιλιάδων ακινήτων στα χέρια είτε συγκεκριμένων τραπεζών είτε, συγκεκριμένων εταιριών που έχουν σχέση με τις τράπεζες. Δείχνουν μάλιστα ότι κτυπάνε τα πάντα, ακόμα και πολύ μικρά ακίνητα ευτελούς αξίας και για μικρές οφειλές. Γιατί πολύ απλά στόχος είναι ο οσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός ακινήτων στα χέρια λίγων και συγκεκριμένα τραπεζών ή εταιριών real estate που εχουν σχέση με τις τράπεζες.