Οι ομιλίες των 5 υποψηφίων για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο διαρκές συνέδριο του κόμματος, έδειξαν πράγματι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παραμείνει κόμμα εξουσίας. Αυτός είναι ο πήχυς, παρα τις όποιες διαβαθμίσεις που παρουσίασαν οι διαφορετικοί υποψήφιοι. Ολοι μίλησαν για το τι και πως μπορεί να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Παραμένουν όμως τα επιμαχα στοιχήματα να είναι δύο, στην τελική ευθεία προς τις εσωκομματικές κάλπες.
Το ευρος της συμμετοχής, το πόσες δεκάδες χιλιάδες θα προσέλθουν στις κάλπες για την εκλογή του ή της νέας αρχηγού.
Η ενότητα της παράταξης αμέσως μετά την εκλογή. Οι υποψήφιοι έδειξαν ότι θεωρούν το θέμα βασικό. Ο Ε. Τσακαλώτος μάλιστα δεσμευτηκε οτι θα μείνει και αν ακόμα δεν εκλεγεί, ενεργός στην κοινή προσπάθεια.
Του Στράτου Βαλτινού
Με την έξαψη ενός ανθρώπου που δεν νοιώθει την ανάγκη να κατανοήσει τους κανόνες που διέπουν την εξουσία του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά δήλωσή του ανακοίνωσε την “επιστροφή σε μία αγαπημένη μου συνήθεια”, του εβδομαδιαίου απολογισμού του για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Η πρώτη του επιστροφή μετά τις διακοπές όμως, συμπίπτει με την συνεχιζόμενη τραγωδία της πυρκαγιάς που κατέστρεψε , ίσως ανεπανόρθωτα το δάσος της Δαδιάς.
Απτόητος στα όρια της απρέπειας, ο πρωθυπουργός περιέγραψε τις πυρκαγιές ως ουδέτερος και όχι ως υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης. Η φράση του ότι “ σήμερα δυστυχώς, ξαναβρισκόμαστε στη σκιά της μεγάλης δοκιμασίας των πυρκαγιών” και η αναφορά του ότι “αν επέλεγα δυο λέξεις για να σηματοδοτήσω τη δεύτερη τετραετία μας είναι «μεταρρυθμιστική επιτάχυνση», δείχνουν την ιδεολογική του ακαμψία”. Ο Μητσοτάκης με πρωτοφανή αλαζονεία και υποκρισία μας λέει ότι έδωσε “μάχες με τις ουρές στο κτηματολόγιο και τη κατάληψη των αιγιαλών…” Ο μονόλογος ενός πολιτικού καιροσκόπου προκαλεί την κοινή λογική και δείχνει να απολαμβάνει το 41%, όπως ένας ιεροκήρυκας το κήρυγμά του....
Μέχρι την ημέρα των πρώτων εκλογών του Μαίου, τα κόμματα και η κοινή γνώμη προετοιμάζονταν λίγο πολύ για μια νέα νίκη, έστω και δύσκολη της ΝΔ. Κανείς δεν φαντάζονταν το 41%. Μέχρι τότε, η κυβέρνηση με διαρκείς δηλητηριώδεις επιθέσεις κατά πάντων, κυρίως κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινής λογικής αρνούνταν να απολογηθεί για το παρακράτος των υποκλοπών με ευθύνη του Μητσοτάκη, για την τραγωδία των Τεμπών, για τις μπίζνες των βουλευτών του , για τα δις των απευθείας αναθέσεων, για την διάλυση του ΕΣΥ κλπ.
Ήρθε η δεύτερη τετραετία με το 41% και η αλαζονεία απογειώθηκε. Ένας Μητσοτάκης εκτός ορίων εμφανίστηκε στη βουλή , όχι μόνο αρνούμενος να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά χλευάζοντας κόμματα, πολίτες, περιφρονώντας την κοινή πολιτική λογική. Δεν έδειξε καν να νοιώθει το εύρος της περιβαλλοντικής τραγωδίας , ήταν όχι απλά κατώτερος των περιστάσεων, αλλά ένας χυδαίος υβριστής. Οι προειδοποιήσεις πολλών ότι η λευκή επιταγή που διεκδικούσε και τελικά πήρε ο Μητσοτάκης θα ήταν πρόκληση για τη δημοκρατία, επιβεβαιώθηκε. Η χώρα βρίσκεται σε νέα φάση, ένας κύκλος κοινωνικής έντασης φαίνεται στον ορίζοντα, καθώς η ακρίβεια, η ενέργεια, η λειτουργία του κράτους και των θεσμών θα δοκιμάσουν τις αντοχές όλων.
Αν δεν υπήρχαν τα social media η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ θα περνούσε απαρατήρητη. Ή θα τραβούσε την προσοχή ορισμένων ,ακριβώς όπως κάποιος παρακολουθεί μια τηλεοπτική διαφήμιση. Σημεία των καιρών σίγουρα. Κάποτε , ένας υποψήφιος για την ηγεσία ενός αριστερού κόμματος έπρεπε να κάνει χρόνια και χρόνια στους δρόμους, στα πανεπιστήμια , να θητεύσει στα όργανα , να συνδικαλιστεί, να έχει θεωρητική συγκρότηση και αγώνες. Σήμερα αρκεί η εικόνα.
Έστω και έτσι, η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι ένα μήνυμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τελείως διαφορετικό απ όσο σχολιάζεται, ότι δηλαδή κάνει άνω κάτω το κόμμα και απειλεί τους άλλους υποψήφιους. Κάθε άλλο. Κανέναν δεν απειλεί με την έννοια ότι μπορεί μεν να καταγραφεί με το ποσοστό του, δημοκρατία υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρόεδρος δεν μπορεί να εκλεγεί. Ο λόγος είναι απλός. Αν οι οργανωμένες δυνάμεις του προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ είχαν ανάγκη από μάνατζερ, διαφημιστές και φιλόδοξους νέους , η απόφαση θα ήταν εύκολη. Αν όμως θέλουν ηγέτη, ξέρουν την απάντηση και την λύση.Η αυτοπροβολή του ως αυτοδημιούργητου, δεν κάνει τον ηγέτη..
Του Σωτήρη Σιδέρη
Από τις αρχές Σεπτεμβρίου και τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους, η πολιτική στην Ελλάδα θα κατακλυστεί από τις συζητήσεις για το μέλλον των σχέσεων με την Τουρκία, τον διάλογο μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, την επίδραση που θα ασκήσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Η επίσκεψη του Έλληνα ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτη στην Άγκυρα στις 2 Σεπτεμβρίου και η συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν στη Νέα Υόρκη μεταξύ 18- 20 Σεπτεμβρίου θα δώσουν το έναυσμα . Ωστόσο, μέχρι στιγμής , τόσο εντός του υπουργείου εξωτερικών , όσο και στα πολιτικά κόμματα, επικρατεί κλίμα ασάφειας, ενώ είναι ισχυρές οι επιφυλάξεις που ήδη διατυπώνονται.
Κατά πληροφορίες καταγράφονται αποκλίνουσες απόψεις και εντός του υπουργείου και εντός της κυβέρνησης γενικότερα. Ο Γεραπετρίτης θέλει να δώσει την εικόνα άμεσων θετικών εξελίξεων, αλλά κανείς σοβαρός διπλωμάτης δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του. Ο Τούρκος πρόεδρος κρατά κλειστά τα χαρτιά του σε αντίθεση με τον Έλληνα πρωθυπουργό που φρόντισε να κάνει γνωστό ότι είναι έτοιμος για παραχωρήσεις. Ο Μητσοτάκης ίσως αναζητά και την αλλαγή ατζέντας με ένα θέμα που συσπειρώνει τους Έλληνες καθώς η φθορά του είναι ήδη σημαντική. Το καλό κλίμα διευκολύνει τον διάλογο, δεν λύνει προβλήματα.