Αν δεν υπήρχαν τα social media η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ θα περνούσε απαρατήρητη. Ή θα τραβούσε την προσοχή ορισμένων ,ακριβώς όπως κάποιος παρακολουθεί μια τηλεοπτική διαφήμιση. Σημεία των καιρών σίγουρα. Κάποτε , ένας υποψήφιος για την ηγεσία ενός αριστερού κόμματος  έπρεπε να κάνει χρόνια και χρόνια στους δρόμους, στα πανεπιστήμια , να θητεύσει στα όργανα , να συνδικαλιστεί, να έχει θεωρητική συγκρότηση και αγώνες. Σήμερα αρκεί η εικόνα.

Έστω και έτσι, η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι ένα μήνυμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τελείως διαφορετικό απ όσο σχολιάζεται, ότι δηλαδή κάνει άνω κάτω το κόμμα και απειλεί τους άλλους υποψήφιους. Κάθε άλλο. Κανέναν δεν απειλεί με την έννοια ότι μπορεί μεν να καταγραφεί με το ποσοστό του, δημοκρατία υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρόεδρος δεν μπορεί να εκλεγεί. Ο λόγος είναι απλός. Αν οι οργανωμένες δυνάμεις του προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ είχαν ανάγκη από μάνατζερ, διαφημιστές και φιλόδοξους νέους , η απόφαση θα ήταν εύκολη. Αν όμως θέλουν ηγέτη, ξέρουν την απάντηση και την λύση.Η αυτοπροβολή του ως αυτοδημιούργητου, δεν κάνει τον ηγέτη..

  Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι μια υπενθύμιση ότι τα κόμματα δεν είναι ούτε ανώνυμες εταιρείες, ούτε ΜΚΟ, ούτε κορνίζες για να βάζουν οι υποψήφιοι της φωτογραφίες τους. Εκφράζουν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, οργανώνουν το κράτος και το καθοδηγούν, έχουν ευθύνη για την ασφάλεια, την δημοκρατία, την κοινωνική συνοχή, την ανάπτυξη και διαχειρίζονται κρίσεις, εθνικές τραγωδίες και οδηγούν τη χώρα στο μέλλον. Κατά τα άλλα, καλό είναι στον ΣΥΡΙΖΑ , με αφορμή την υποψηφιότητα Κασσελάκη, να λάβουν σοβαρά υπόψη τους, τι υποχρεώσεις έχουν ως κόμμα, έναντι του ελληνικού λαού και του μέλλοντός του.

Αναλυτικά η δήλωση υποψηφιότητας του Στέφανου Κασσελάκη

«Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι.
Γεννήθηκα στο Μαρούσι το 1988.
Σε μία χώρα με κληρονόμους πρωθυπουργούς. Σε μία οικογένεια με αυτοδημιούργητους γονείς. Η μητέρα μου, οδοντίατρος, δούλευε μέρα νύχτα να στηρίξει τον πατέρα μου όσο εκείνος άρχιζε την εταιρεία του. Τελικά η εταιρεία μεγάλωσε και εγώ βρέθηκα να μεγαλώνω στην Εκάλη.
Μόνο που αυτή η ευμάρεια ήταν τελικά επιφανειακή - όπως ήταν και της Ελλάδας.
Το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς μου και τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν.
Έτσι, στα 14 μου βρέθηκα μόνος μου στην Αμερική. Όχι για πολυτέλεια. Από ανάγκη. Ήμουν τυχερός που ένα από τα παλαιότερα σχολεία των ΗΠΑ μού έδωσε πλήρη υποτροφία. Και αργότερα, η υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου μού επέτρεψε να φοιτήσω στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.
Το 2009, στα 21 μου, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βρήκα δουλειά στην Goldman Sachs και είδα από κοντά τι είναι Κεφάλαιο. Το να αγοράζεις τον κόπο του άλλου φτηνά. Το πόση αλαζονεία φέρνει το χρήμα.
Γι’ αυτό και άφησα αυτήν τη δουλειά. Πήρα δάνειο με προσωπική εγγύηση, και τρία χρόνια μετά κατάφερα να μπω στην ποντοπόρο ναυτιλία. Διαχειριζόμενος ρίσκο όλο το 24ωρο.
Μετά από πολύ ιδρώτα, πήρα μια μεγάλη οικονομική ανάσα.
Αλλά υπάρχει μια άλλη ανάσα, πολύ πιο σημαντική: Είναι η ανάσα της ελευθερίας.
Γνώρισα τον Τάιλερ στα 31 μου. Νοσοκόμος στις ΜΕΘ, ξαγρυπνούσε δίπλα στους ασθενείς, ενώ έκανε το διδακτορικό του με το φως της ημέρας. Και όπως είχα δει από τους γονείς μου στα εύκολα και στα δύσκολα, όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο καλύτερο από σένα, κάνεις ό,τι μπορείς να τον κρατήσεις, ό,τι και να λένε οι άλλοι.
Δεν έχω γκέι ατζέντα. Έχω ανθρώπινη ατζέντα. Με προτάσεις που τις διαβάσατε πριν από μερικές μέρες, που άλλοι φοβούνται να τις πουν.
Προνόμια για λίγους και εκλεκτούς τέλος, διαφάνεια παντού, τομές σε υγεία, παιδεία, εργασία, δικαιοσύνη, διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον στρατό.
Έχω επίγνωση ότι δε διαθέτω κομματική προϋπηρεσία. Η προϋπηρεσία μου είναι στην εργασία και στην κοινωνική ζωή.
Η υποψηφιότητα που τώρα θέτω δείχνει έναν άλλο δρόμο: Από την κοινωνία, για την κοινωνία.
Αρκετές γενιές χάθηκαν. Έφτασε η ώρα να φτιάξουμε το Ελληνικό Όνειρο που τόσο έχουμε ανάγκη. Με ένα κράτος που διασφαλίζει ισοτιμία στην ευκαιρία. Με έναν πολίτη που το μέλλον του δεν προδιαγράφεται από το πού και πώς γεννήθηκε.
Για να γίνει το Ελληνικό Όνειρο πραγματικότητα, πρέπει να νικήσουμε όσους ωφελούνται από μία Ελλάδα άγονο χωράφι και όχι Ευρώπη στην πράξη.
Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο;
Θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία;
Θέλετε να βάλετε απέναντι στον Πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει;
Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο Πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση;
Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει;
Εγώ έχω όρεξη, δεν έχω καμία απολύτως εξάρτηση, δεν μπορούν να με εξαγοράσουν, όπως δεν μπόρεσαν να εξαγοράσουν τον Αλέξη.
Η υποψηφιότητά μου είναι ριζοσπαστική. Όπως και η ζωή μου.
Πάμε μαζί με σχέδιο. Το Ελληνικό Όνειρο δεν έχει χαθεί. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Καιρός να αναγεννηθούμε. Καιρός ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει και πάλι νικητής. Καιρός η σύγχρονη Αριστερά να γίνει πράξη. Καιρός να κάνουμε τον κάθε πολίτη υπερήφανο».