Πιστοί στο δόγμα ότι η Τουρκία έχει πάντα δίκιο , παρά τις μεγάλες ήττες που έχει υποστεί, οι Τούρκοι διπλωμάτες συνεχίζουν μια μάχη οπισθοφυλακών χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα.
Με αυτό το πνεύμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η δήλωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στις 2 Αυγούστου, ότι το οικόπεδο 6 της Κυπριακής ΑΟΖ ανήκει στην Τουρκία, άρα για να γίνουν έρευνες στο συγκεκριμένο σημείο θα πρέπει να δώσει την άδειά της η Άγκυρα. Κάτι που φυσικά καμία ξένη εταιρεία δεν έχει κάνει , ούτε πρόκειται να κάνει.
Όλο και πιο ανοιχτά ο Ερντογάν δείχνει τις ΗΠΑ ως υποκινητές , αλλά και οργανωτές του αποτυχημένου πραξικοπήματος, ενώ παράλληλα ο Τούρκος πρόεδρος αυξάνει τις πιέσεις του προς την Ουάσιγκτον για την έκδοση του Γκιουλέν. Η αμήχανη στάση των ΗΠΑ πάντως ίσως να προδίδει ενοχή, ωστόσο είναι προφανές ότι η υπόθεση αυτή θα μας απασχολήσει σε βάθος χρόνου.
Το θέμα έκδοσης του Γκιουλέν είναι μείζον για τον Ερντογάν και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό ερώτημα. Αν τελικά ο Γκιουλέν εκδοθεί στην Τουρκία τι θα τον κάνει ο Ερντογάν?. Θα τον εκτελέσει? Λίγο δύσκολο γιατί θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις καθώς ο Γκιουλέν έχει πολλούς οπαδούς που θα ξεσηκωθούν. Αν πάλι τον φυλακίσει , πάλι οι οπαδοί του θα αντιδράσουν. Κατά κάποιο τρόπο, ο Γκιουλέν από τρόπαιο μπορεί να γίνει εφιάλτης για τον Τούρκο πρόεδρο.
Στους φόβους της ΕΕ για τη διαχείριση της κρίσης στην Τουρκία από τον Ερντογάν αναφέρεται σε άρθρο του με τίτλο «Η ΕΕ φοβάται ότι τα μέτρα καταστολής στην Τουρκία θα ‘καταστρέψουν’ τις σχέσεις τους» ο Andrew Rettman. Συγκεκριμένα, επισημαίνει ότι ο Αυστριακός Επίτροπος Johannes Hahn «σχεδόν είπε» ότι ο Τούρκος Πρόεδρος γνώριζε περισσότερα από όσα έχει αφήσει να εννοηθούν για τα γεγονότα της περασμένης Παρασκευής. Δήλωσε σε δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες ότι τα μέτρα που λαμβάνει ο Ερντογάν «είναι αυτό ακριβώς που φοβόμαστε».
Ο φιλόσοφος Jürgen Habermas προειδοποιεί ότι ο δεξιός λαϊκισμός θα ενισχύεται όσο δεν επιτυγχάνεται εμβάθυνση της ευρωπαϊκής συνεργασίας και συνεχίζεται η ανισότητα μεταξύ των κ-μ της ΕΕ. Η εντύπωση που δημιουργείται εξαιτίας της ανισότητας είναι ότι «η Γερμανία είναι ένας επιφυλακτικός αλλά συνάμα αναίσθητος και ανίκανος δεσπότης που εκμεταλλεύεται και ταυτόχρονα αγνοεί την διαταραγμένη ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη. Αυτό προκαλεί αίσθημα πικρίας, ιδίως σε άλλα μέλη της ευρωζώνης» δήλωσε στην Zeit. Το Brexit κέρδισε γιατί έθεσε «ζητήματα ταυτότητας» στο ΗνωμένοΒασίλειο που τροφοδοτήθηκαν από το αίσθημα απώλειας της ιδιότητας της μεγάλης δύναμης. Η ΕΕ όμως πρέπει να προσπαθήσει να προσφέρει ένα ισχυρό και ελκυστικό αφήγημα στα κ-μ της. Το να προσπαθούμε να κερδίσουμε τους δεξιούς ευρωσκεπτικιστές υποσχόμενοι ότι θα δώσουμε τέλος στα «μεγαλεπήβολα οράματα» είναι λάθος τακτική. Αντιθέτως «μόνον ένας αποτελεσματικός ευρωπαϊκός πυρήνας μπορεί να πείσει τους πολωμένους πληθυσμούς για τη λογική του εγχειρήματος». Αυτή τη στιγμή ο «πυρήνας» είναι η Γαλλία και η Γερμανία αλλά θα πρέπει να συμπεριληφθούν ολοένα και περισσότερα κ-μ σε μια προσπάθεια «εμβάθυνσης» των σχέσεων μεταξύ των κρατών. «Όσο υφίσταται αυτή η μη δημοκρατική και δυσλειτουργική δομή, οι δυσφημιστικές, αντιευρωπαϊκές εκστρατείες θα συνεχιστούν».
Να συγκυβερνούν με τους Ελληνοκύπριους την Κυπριακή Δημοκρατία μετά από μια λύση, αλλά να έχουν και δικό τους , χωριστό κράτος θέλουν οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι. Αυτό είναι γνωστό, αλλά όσο προχωρούν οι συνομιλίες αποδεικνύεται ότι αυτό που θέλει η Άγκυρα είναι να ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο, ελέγχοντας πλήρως την Κύπρο. Τώρα ζητούν, ώστε και μετά από λύση του Κυπριακού, να μπορεί το τουρκοκυπριακό κράτος να χαράσσει την δική του ΑΟΖ. Αλλά αν έχει δικό του ΑΟΖ θα έχει και χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο και πολλά ακόμη. Ζητούν φυσικά να μοιράζονται τα κέρδη από το αέριο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλα αυτά προφανώς δεν μπορούν να οδηγήσουν σε λύση, μάλλον σε περισσότερα προβλήματα οδηγούn.