Τελικώς ο Γεραπετρίτης και άλλα παιδιά του Μεγάρου Μαξίμου τον ξέρουν τον Μένιο Φουρθιώτη. Τον είχαν ξεχάσει , δεν μπορούσαν να θυμηθούν αν τον γνώριζαν αλλά τους το θύμισε ο Φουρθιώτης. Ο υπόδικος τηλεπαρουσιαστής έδωσε στην δημοσιότητα στοιχεία (screen shots) τα οποία δείχνουν ότι ο Γεραπετρίτης τηλεφωνούσε συχνά στον Μένιο Φουρθιώτη. Το ωραίο είναι πως ο κ. Γεραπετρίτης έλεγε στη Βουλή οτι δεν γνωρίζει τον Φουρθιώτη. Προς το παρόν η πλειοψηφία των ΜΜΕ, λόγω αντικειμενικότητας, κρατάει χαμηλά το θέμα. Αν είχε συμβεί με κανένα υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ θα βλέπαμε ήδη κρεμάλες στο Σύνταγμα, αλλά τώρα είμαστε στην …. “πολιτική ορθότητα”. Κια η ΝΔ πρόλαβε να φτιάξει υπόμνημα για την λίστα Πέτσα. Μόνο που ο στενότερος συνεργάτης του πρωθυπουργού πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Όπως και οι Ρωμανός και Σιγάλας.
Την εικόνα τριτοκοσμικού νοσοκομείου με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης αποκάλυψε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος με αφορμή τον διασωλημένο εκτός ΜΕΘ , παλαίμαχο παίχτη του Ολυμπιακού Βασίλη Μποτίνο στο νοσοκομείο Νίκαιας. Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο έχουν χάσει. τη ζωή τους 400 άνθρωποι από κορονοϊό, ενώ δεν υπάρχει ΜΕΘ, παρά το γεγονός ότι επιχειρηματίες έχουν δωρίσει 20 κλίνες ΜΕΘ. Δεν λειτουργεί ούτε μία με το αιτιολογικό των χωροταξικών προβλημάτων. Όμως εδώ και δύο χρόνια, οι αρμόδιοι, από την διοίκηση του νοσοκομείου μέχρι το υπουργείο Υγείας θα μπορούσαν να λύσουν άνετα τα οποιαδήποτε χωροταξικά προβλήματα και να σώζονται ανθρώπινες ζωές.
Προκαλεί δικαιολογημένη οργή η απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του νερού και ταυτόχρονα να αποκλείσει το δημόσιο από το έργο για το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα της Αθήνας. Κατά τα άλλα πίνουν νερό στο όνομα της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού και τελικά αυτό που γίνεται στην πράξη είναι αληθινή λεηλασία, ένας καπιταλισμός του πεζοδρομίου. Το ίδιο είχε κάνει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν απέκλεισε για κάποια χρόνια το δημόσιο τότε ΟΤΕ από την κινητή τηλεφωνία, προκειμένου να ευνοηθούν οι ιδιώτες. Αυτό και όχι μόνο τον κατέστρεψε τελικά, αλλά δεν έγινε δίδαγμα για τον γιό του Κυριάκο
Του Σωτήρη Σιδέρη
Η απόφαση, κατά πλειοψηφία για την αλλαγή του Καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την εκλογή προέδρου, την εκλογή της ΚΕ, την εγγραφή μελών και τις θητείες των βουλευτών, τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ , αλλά όχι την κοινωνία. Το 2022 δεν είναι 1955, ούτε καν 2015. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ , η αδυναμία του δηλαδή να γίνει κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα, δεν οφείλεται στο ότι ο πρόεδρος δεν εκλέγεται από την οργανωμένη κομματική βάση απευθείας, αλλά από το συνέδριο. Φυσικά ο Τσίπρας απέσυρε την παλαιότερη θέση για εκλογή προέδρου από την λαική βάση ,προτείνοντας την ενδιάμεση λύση της κομματικής βάσης, ενώ οι θητείες βουλευτών υπάρχουν εδώ και χρόνια στο Καταστατικό, αλλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, ούτε και τώρα θα εφαρμοστούν. Ο λαός, δηλαδή τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων αδιαφορεί για το Καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καίγεται για το αν η ΔΕΗ μπορεί να μείνει δημόσια, αν ο ΕΦΚΑ θα επανέλθει ως πυλώνας του κοινωνικού κράτους, αν το νερό και τα δίκτυα θα είναι κοινωνικά αγαθά, αν οι μισθοί θα αυξηθούν, αν η παρασιτική οικονομία θα συντριβεί.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Ντροπιαστική παράσταση για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας έδωσαν οι Νίκος Δένδιας και Ιωάννης Κασουλίδης στις δηλώσεις που έκαναν μετά την συνάντησή τους στην Αθήνα στις 19 Ιανουαρίου. Την στιγμή που ο διεθνής τύπος, οι ΗΠΑ η Ρωσία, άλλες ξένες κυβερνήσεις και φυσικά ο Ερντογάν αναφέρονται εκτενώς επί δύο εβδομάδες στην ματαίωση του EastMed από την Ουάσιγκτον, οι δύο υπουργοί με σχεδόν πανομοιότυπες δηλώσεις που σχεδόν συλλάβιζαν για να μην ξεφύγουν από το έτοιμο κείμενο, προσποιήθηκαν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για το ..έγκλημα. Η σιωπή τους όμως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια απεγνωσμένη προσπάθεια απόδρασης από τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο ερήμην της Αθήνας και της Λευκωσίας. Γιατί η απόφαση των ΗΠΑ για τορπιλισμό του EastMed, ήταν μια κραυγαλέα πολιτική απόφαση με σαφέστατες γεωπολιτικές παραμέτρους με γνώμονα το μέλλον της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή και το μέλλον των σχέσεων με την Τουρκία.