του Γιάννη Μπράχου*
Η Τουρκία, αρνούμενη να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αποτελεί τη μόνη διέξοδο ρωσικών εταιρειών προς την Ευρώπη και vice versa. Η ταχύτητα της τουρκικής παρέμβασης στην αναστολή της συμφωνίας για τα σιτηρά, αποδεικνύει την αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της . Όταν η Μόσχα αποσύρθηκε από τη συμφωνία για τα σιτηρά, ο Τούρκος Πρόεδρος παρενέβη και μέσα σε δύο ημέρες η Ρωσία συμφώνησε με ανταλλάγματα να επιστρέψει στη συμφωνία. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Ρωσίας ενίσχυσαν τον περιφερειακό γεωοικονομικό ρόλο της Τουρκίας, αναβαθμίζοντας την σε συνομιλητή των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Κίνας. Σε αντιδιαστολή η επιλογή του “δεδομένου συμμάχου” της ελληνικής κυβέρνησης δεν προσέδωσε ανάλογα γεωοικονομικά πλεονεκτήματα στη χώρα.
Για δεύτερη συνεχόμενη Παρασκευή ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει την κοινοβουλευτική λιποταξία από τον διάλογο με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο της ώρας του πρωθυπουργού. Ο Αλέξης Τσίπρας ζητούσε με την ερώτησή του να πληροφορηθεί αν ήταν σε επίσημη επισύνδεση της ΕΥΠ οι 33 της λίστας που φέρονται ως στόχοι του κακόβουλου λογισμικού Predator. Οι δικαιολογίες κούφιες, η κρίση πανικού εύγλωττη αλλά οι θεσμοί δεν είναι ιδιωτική υπόθεση και η βουλή δεν είναι μόνο για τις καλές ημέρες . Κάθε αποχή είναι και ένα βήμα που υποβαθμίζει τη Δημοκρατία. Είναι επίσης και μια ένδειξη ότι ο πρωθυπουργός δεν θέλει να απολογηθεί, δεν θέλει καν να υπερασπιστεί τον βίο και την πολιτεία του στο Μέγαρο Μαξίμου, αφήνοντας βαριές σκιές στην ήδη βεβαρυμένη θητεία του. Τα δημοσιεύματα όμως σε διεθνούς κύρους έντυπα, το πόρισμα τηs PEGA και η διαρκής αδυναμία του να δώσει απαντήσεις τον καθιστούν ευάλωτο. Πέρα από το πολιτικό, το προσωπικό πλήγμα για τον Μητσοτάκη είναι τεράστιο , καθώς ήδη τον εμφανίζουν ως συνέχεια του πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και μπορεί να ξεφύγει από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, αλλά από το στίγμα ποτέ.
Οι ισορροπίες στο Κογκρέσο (Βουλή και Γερουσία) άλλαξαν, αλλά δεν άλλαξαν και οι ισορροπίες στο πολιτικό στερέωμα. Μετά το αποτέλεσμα της κάλπης, ο 80 ετών Μπάϊντεν ανακοίνωσε ότι θα είναι και πάλι υποψήφιος Πρόεδρος όπως και ο 75 ετών Τραμπ. Αν αυτό είναι το μέλλον για την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά ούτε για τους αμερικανούς ούτε για τον υπόλοιπο κόσμο. Το θετικό των εκλογών είναι η αντίδραση του δημοκρατικού κόσμου, που πήγε στις κάλπες για να βάλει φρένο στο κύμα του τραμπισμού.
Toυ Σωτήρη Σιδέρη
Με έναν ορυμαγδό προπαγάνδας και με εργαλείο πλήθος δημοσκοπήσεων που λίγο πολύ ήθελαν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τις υποκλοπές, η κυβέρνηση επιχείρησε να κλείσει το πρόβλημα επικοινωνιακά και όχι θεσμικά. Το γεγονός όμως ότι είναι μέρος του προβλήματος, την εμπόδισε να ρίξει φως και αυτό το πληρώνει. Η ίδια της η τακτική την πρόδωσε και τώρα το πρόβλημα είναι ανεξέλεγκτο. Είναι έκδηλοι οι σπασμοί μιας εξουσίας που απαξιώνεται πολιτικά και ηθικά, ενώ ευεργετημένοι επιχειρηματίες φιλοδοξούν να ελέγξουν τη χώρα και τις εξελίξεις. Ταυτόχρονα ,οι ασφυκτικοί εναγκαλισμοί της κυβέρνησης με οικονομικά συμφέροντα αποκαλύπτουν ενδότερες εξαρτήσεις και επιπλοκές που καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την αντιμετώπισή τους και ακόμη πιο δύσκολη τη θέση του πρωθυπουργού.
Ο Γεώργιος Δημητρίου ή επί το αμερικανικότερο Τζορτζ Τσούνης, είναι ο ελληνικής καταγωγής πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, δικηγόρος στο επάγγελμα και επιχειρηματίας ταυτόχρονα. Κατάγεται από το χωριό Πλάτανος της Aιτωλοακαρνανίας, το οποίο λατρεύει και βουρκώνει δημοσίως όταν μιλά γι αυτό. Εδώ τελειώνει το καλό αφήγημα. Γιατί ταυτόχρονα ο Τσούνης έχει υποχρεώσεις και καθήκοντα που απορρέουν από τη θέση του και λογοδοτεί στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο Τσούνης υπηρετεί στην Αθήνα από τις 10 Μαΐου 2022 και είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος.