Του Σωτήρη Σιδέρη

Ξεπέρασαν  το ένα εκατομμύριο οι υπογραφές στο ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού που ζητά αλλαγή του συντάγματος και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Εργαζόμενοι, φοιτητές, καλλιτέχνες και σταδιακά πνευματικοί άνθρωποι αποκρούουν την μόνιμη, παραπλανητική, ψευδή προπαγάνδα της κυβέρνησης πως  πάντα φταίνε  άλλοι. Υπό αυτό το πρίσμα, το κενό της πολιτικής -κομματικής αντιπολίτευσης καλύπτει με απίστευτο δυναμισμό η ίδια η κοινωνία καθώς διαμορφώνεται ένα νέο κίνημα με καθαρά αντικυβερνητικό προσανατολισμό, αλλά προφανώς χωρίς πολιτική καθοδήγηση, ώστε να καταλήξει σε συγκεκριμένη δράση.

Όμως το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αμήχανος,  δεν είναι πλέον καθόλου πειστικός, ούτε για τα Τέμπη, ούτε για την την ακρίβεια, ούτε για την πολιτική δολιοφθοράς του ΕΣΥ, ούτε για την παιδεία, ούτε για την στρατηγική συγκάλυψης των σκανδάλων. Τα ποσοστά της ΝΔ κατρακυλούν , η Αριστερά είναι εκτός των πυλών. Η κατάσταση είναι ζοφερή για το πολιτικό σύστημα, ενώ η κοινωνία αφυπνίζεται . Αυξάνονται απεργίες και διαδηλώσεις μετά από χρόνια καθήλωσης.  Η πίεση της κοινωνίας έγινε αισθητή και στην αμέριμνη  Δικαιοσύνη . Τι θα προκύψει από αυτά τα γεγονότα ίσως το μάθουμε στις ευρωεκλογές. Με βεβαιότητα όμως έχουμε νέα δεδομένα.

Πανίσχυρο κίνημα πολιτών, ραγίζουν τα καθεστωτικά τείχη

Το ψήφισμα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στην κυβέρνηση. Ήταν μια μεγάλη πολιτική ήττα που δεν μπορεί να ξεπεράσει παρά την μεγάλη κινητοποίηση του Μητσοτάκη , της ΝΔ και του Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος. Οι καταγγελίες πλέον πέφτουν βροχή. Ήταν ταυτόχρονα και μια ένδειξη, ότι μετά από αυτό, οι άμυνες της κυβέρνησης υπέστησαν σοβαρό ρήγμα. Ήταν ντροπιαστική η εικόνα του πρωθυπουργού να ισχυρίζεται πως ένα δημοσίευμα του Εκόνομιστ για το κράτος δικαίου υπερτερεί ενός ψηφίσματος του ευρωκοινοβουλίου, του κορυφαίου ευρωπαικού  θεσμού.

 Μετά ήρθαν οι εκδηλώσεις μνήμης για τα Τέμπη. Η Μαρία Καρυστιανού, τόσο με τις παρεμβάσεις της στα ΜΜΕ, όσο και στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, επηρέασε περισσότερους πολίτες και από τα κόμματα και από τον Τύπο και τα μέσα ενημέρωσης. Είναι  στην πρώτη γραμμή  ενός νέου κινήματος, που δεν επιδίωξε να το δημιουργήσει αλλά προέκυψε και το οποίο ναι μεν αναφέρεται στο έγκλημα των Τεμπών, αλλά το αίτημα για Δικαιοσύνη υπερβαίνει τα Τέμπη και γίνεται ολικό αίτημα.
Στην συνέχεια ήρθε η απεργία της ΑΔΕΔΥ, η κάθοδος των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας, η οργή που ξεχειλίζει.
Σε κατάσταση πανικού σίγουρα, ο Άρειος Πάγος ζήτησε περαιτέρω έρευνα για τα Τέμπη, ώστε να κατατεθούν όλα τα στοιχεία των συγγενών που δίνουν έναν υπερήφανο και δίκαιο αγώνα, που όχι μόνο συγκινεί, αλλά συνεισφέρει πολλά στην έρευνα της υπόθεσης. Η ελληνική δικαιοσύνη, δεν κρίνεται απλά, αλλά είναι στο στόχαστρο, τίθενται τεράστιας σημασίας ερωτήματα για την λειτουργία της, όχι μόνο για τα Τέμπη και σίγουρα βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Από την άλλη πλευρά έχουμε μια κυβέρνηση που ήδη έχει χάσει τον βηματισμό της. Αμύνεται με παραδοσιακά μέσα στην επίθεση που δέχεται όχι από κόμματα, δικαιοσύνη και Αρχές, αλλά από μητέρες , άνεργους, φτωχούς, ανθρώπους που δουλεύουν και  φυτοζωούν , από αδικημένους και οργισμένους ανθρώπους, που βλέπουν γύρω τους την πραγματικότητα. Ποια είναι η πραγματικότητα; ένα άθλιο καθεστώς ευνοιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, σκανδάλων και ανισοτήτων, ένα καθεστώς που λεηλατεί τον εθνικό πλούτο και τον παραδίδει σε ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτό το καθεστώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια για να ηττηθεί, θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανακάμψει, γι αυτό οι ευθύνες της Αριστεράς είναι τεράστιες.

Αν εξετάσουμε την πορεία της κυβέρνησης μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2023 θα διαπιστώσουμε ότι μετά τις μεγάλες απώλειες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, είχαμε την τερατώδη πολιτική συγκάλυψης των σκανδάλων, την έπαρση να κυβερνά, τον Άδωνη Γεωργιάδη να “φτύνει” καθημερινά έναν ολόκληρο λαό, έναν  πρωθυπουργό να μην έχει καμία επαφή με την συντριπτική πλειονότητα του λαού και να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την κομματική του πελατεία.
Το κενό της αντιπολίτευσης το καλύπτει προσωρινά η κοινωνία. Αν όμως η αδυναμία των προοδευτικών κομμάτων συνεχιστεί για πολύ ακόμη και αυτό το κίνημα θα εκφυλιστεί και θα χαθεί όπως πολλά στην μεταπολίτευση.
Η αλλαγή του συντάγματος, ένα σχέδιο για την Δικαιοσύνη, για ο ΕΣΥ , την παιδεία , τα δικαιώματα των εργαζομένων και την ανάπτυξη είναι αιτήματα που καίνε την κοινωνία. Η Αριστερά αργοσβήνει στην μελαγχολία των διασπάσεων και πλέον και των προσωπικών στρατηγικών. Ο χρόνος όμως είναι κάτι παραπάνω από χρήμα. Είναι όρος επιβίωσης για την κοινωνία. Οι ευθύνες της Αριστεράς τεράστιες..