Του Σωτήρη Σιδέρη

“Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιός;”, ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης που οργάνωσε η ΕΦΣΥΝ με τη συμμετοχή των Έφη Αχτσιόγλου, Διονύση Τεμπονέρα και Μανώλη Χριστοδουλάκη. Ο τίτλος υποδήλωνε την ανάγκη δημιουργίας ενός προοδευτικού μετώπου ίσως και εξεύρεσης ενός ηγέτη που θα ηγηθεί και θα αποτελέσουν το αντίπαλον δέος στον σημερινό πρωθυπουργό.  Κάτι σαν ευχή δηλαδή. Μόνο που οι ευχές δεν συνιστούν πολιτική στρατηγική, όσο αγνές και αν είναι, όπως οι προθέσεις των τριών. Η αιφνιδιαστική εμφάνιση και εξίσου αιφνιδιαστική αποχώρηση του Στέφανου Κασσελάκη στην εκδήλωση δεν πρόσθεσε τίποτα απολύτως στην έως τώρα θητεία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Σκηνοθεσία, εγωκεντρισμός και ηθοποιία.

Στόχος του δεν ήταν και δεν είναι να μιλήσει  για οργάνωση , για μέτωπα, για συνεργασίες για ιδεολογικούς αγώνες,  να συνθέσει πολιτικές, να υψώσει διαχωριστικές γραμμές να πείσει προγραμματικά και ιδεολογικά την κοινωνία ότι υπάρχει λύση. Στόχος του ήταν  να συγκεντρώσει πάνω του τους προβολείς. Όταν όμως οι προβολείς σβήνουν ο ηθοποιός αποσύρεται στο σκοτάδι. Αλλά στον πραγματικό ηθοποιό μένει η παράσταση, αυτή είναι η θητεία του και η ζωή του. Στην πολιτική όμως η θέση ενός προέδρου δεν είναι ρόλος και αυτά τα δύο , ακόμη δεν μπορεί να διαχωρίσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε ο ενθουσιασμός είναι στρατηγική

Ως προς την εκδήλωση ήταν σαφές εξαρχής ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Ούτε το επιδίωξαν άλλωστε οι συμμετέχοντες. Αντίθετα οι τοποθετήσεις των τριών στελεχών της Νέας Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ μάλλον επιβεβαίωσε την αμηχανία όλων των κομμάτων έναντι του Μητσοτάκη. Σε επίπεδο πολιτικού σκεπτικού και ανάλυσης, κυρίως εκ μέρους της Αχτσιόγλου οι προσεγγίσεις ήταν σωστές. Ένα ολόκληρο σύστημα συμφερόντων, όπως και οι αρμοί της εξουσίας στηρίζουν μέχρι τέλους το καθεστώς Μητσοτάκη, γι αυτό και δεν είναι εύκολο να νικηθεί . Η άμεση δημιουργία ενός  μετώπου που προτείνει ο Τεμπονέρας είναι ευχολόγιο καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν καλοβλέπουν τέτοια εξέλιξη, δεν καλοβλέπουν τη συνεργασία γενικότερα. Η τοποθέτηση της Αχτσιόγλου ήταν μπροστά από τις έως τώρα επεξεργασίες της Νέας Αριστεράς που μήνες τώρα αδυνατεί να καταγράψει κάποια δυναμική, ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά, ακόμη και οργανωτικά αγκομαχάει.

Ο Τεμπονέρας  που διακατέχεται από τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου στην πολιτική πρότεινε λίγο πολύ «ένα πλατύ δημοκρατικό προσκλητήριο που θα αφυπνίσει και θα ενεργοποιήσει τον λαϊκό παράγοντα απέναντι στη Δεξιά».  Αλλά τα προσκλητήρια δεν είναι στρατηγική, ούτε συνιστούν απειλή , αν δεν προσέλθει κανείς . Προφανώς είναι αναγκαία η δημιουργία ενός μετώπου, όχι όμως από τα επάνω και με συμφωνίες κορυφής. Είναι καταδικασμένο . Ωστόσο ο Μανώλης Χριστοδουλάκης πιο συγκρατημένος μίλησε για κοινό βηματισμό αλλά όπως διευκρίνισε « δεν μιλάμε για συνενώσεις κομμάτων και συνεννοήσεις σε κλειστούς διαδρόμους, όπως είπε και ο Ν. Ανδρουλάκης».

Η Έφη Αχτσιόγλου

 Η βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς που επέδειξε άριστα αντανακλαστικά καλωσορίζοντας τον Κασσελάκη, έθεσε ίσως και με δραματικό τόνο την ουσία του προβλήματος. Όπως είπε υπάρχει ένα κενό στα αριστερά της ΝΔ και πρόσθεσε ότι :
“αυτό το κενό, προς απογοήτευση διαφόρων δημοσιολογούντων, δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη έλλειψη ενός χαρισματικού ηγέτη που θα ενώσει δήθεν με τη λάμψη του και ερήμην της πολιτικής μια δημοκρατική παράταξη που δήθεν ήδη υπάρχει εκεί έξω και περιμένει απλώς να βρει την έκφρασή της σε αυτό το πρόσωπο.
Εξάλλου, όλα αυτά τα έχουμε χιλιοακούσει και αποδείχτηκε από τα πράγματα ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, καμία σχέση με την πραγματική ζωή.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την πραγματική ζωή. Τι είναι αλήθεια αυτό που ορίζει σήμερα την πολιτική συγκυρία; Αν δεν αναγνωρίσουμε ρεαλιστικά τη συνθήκη και δεν τη δούμε κατάματα, δεν θα μπορέσουμε να συζητήσουμε τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις υπέρβασής της.

Η Αχτσιόγλου σημείωσε ότι “ένας συνασπισμός των κοινωνικών δυνάμεων δεν θα μπορέσει ούτε να συγκροτηθεί πολιτικά ούτε να εκφραστεί κυρίαρχα αν δεν δίνεται η ιδεολογική μάχη. Η Δεξιά στη χώρα εδώ και δεκαετίες δίνει συστηματικά την ιδεολογική μάχη, με τέτοια επιμονή μάλιστα ώστε να μπορεί να επαναφέρει αυτά που πριν λίγα χρόνια απορρίπτονταν από το κοινωνικό σύνολο, ως απολύτως εύλογα και λογικά σήμερα. Δείτε πχ το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Οι αριστερές και κεντροαριστερές δυνάμεις συχνά αποφεύγουν να δώσουν τη μάχη αυτή με αποτέλεσμα να έχει επιτευχθεί μια κυριαρχία του δεξιού λόγου στην ελληνική κοινωνία”.
Όπως είπαμε οι προσεγγίσεις σωστές όπως και η ανάγνωση του προβλήματος από το κοινό ότι δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν προυποθέσεις, ούτε για δημιουργία μετώπου, ούτε καν για κοινή δράση, πλην μεμονωμένων θεμάτων.
Η φθορά της ΝΔ και του Μητσοτάκη είναι εμφανής. Η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ έχουν φθαρεί προ πολλού και περιμένουν τη φθορά της ΝΔ για να δουν αν θα έχουν κέρδη. Από εκεί , δηλαδή μετά τις ευρωεκλογές ίσως ξεκινήσει κάτι νέο . Μέχρι τότε θα γίνουν συνέδρια, προεκλογικός αγώνας, εκλογές. Εν αναμονή εξελίξεων, στις 10 Ιουνίου...