Με το σκάνδαλο των υποκλοπών , ένα ολόκληρο σύστημα που επί σειρά ετών,  απογείωσε την διαφθορά, την διαπλοκή και την υπερίσχυση των συμφερόντων έναντι του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας, είναι ετοιμόρροπο . Αλλά δεν πέφτει ακόμη, αντιστέκεται. Ένας τεράστιος μηχανισμός που συνεχίζει να λειτουργεί ως οχυρό ,  εξακολουθεί να προστατεύει χρεοκοπημένους αρμούς, αντιδημοκρατικές νοοτροπίες, νοσηρά και παρασιτικά συμφέροντα αντιστέκεται με την στήριξη των πολιτικών  οικονομικών υποστηρικτών του. Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης, ηγούμενοι  της χώρας, αλλά και πλήθους παραγόντων , πολιτικών  και  επιχειρηματικών, υπηρεσιών και θεσμών, των ΜΜΕ αλλά και από το χώρο της Δικαιοσύνης, εφάρμοσαν πολιτικές με τρόπο  ώστε να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα. Ορατοί και αόρατοι δεσμοί τους συνδέουν. Η σιωπή τους είναι ενοχή για εμάς όλους τους άλλους, για τους ίδιους είναι σύνθημα άμυνας και υπεράσπισης αυτού του συστήματος.  Που είναι  λοιπόν ο Σημίτης, ο Σαμαράς, ο Καραμανλής και τ άλλα τα παιδιά;

Τρεις αξιοθρήνητοι πρωθυπουργοί

Τρεις πρώην πρωθυπουργοί και αμέτρητοι συνεργάτες τους έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν.  Που είναι η πολιτική τους ηθική, ο πατριωτισμός, ο σεβασμός στη Δημοκρατία, το κράτος δικαίου, η αξιοπρέπεια;. Αντιμετώπισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εσωτερικό εχθρό και την κυβέρνησή του περίπου ως μίασμα στηρίζοντας εν λευκώ τον Μητσοτάκη. Τώρα ούτε μια λέξη αυτοκριτικής;
Φυσικά όχι . Ο Καραμανλής χρεοκόπησε τη χώρα και δεν μίλησε ποτέ για τις ευθύνες του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τις αποδέχεται. Το δρόμο είχε στρώσει νωρίτερα ο Σημίτης που απογείωσε την δύναμη της διαπλοκής, τραπεζών, ΜΜΕ και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Ο Σαμαράς δεν αντέχει καν σε κριτική. Ένας μισαλλόδοξος, εντελώς ανίκανος και ακροδεξιός πατριδοκάπηλος που δεν θα τον θυμάται κανείς για κανέναν λόγο.
Και οι τρεις τους αναζητούνται. Λογικά κανείς δεν έπρεπε να τους αναζητά. Όφειλαν μόνοι τους να παρέμβουν να προσφέρουν στήριγμα σε Ανεξάρτητες Αρχές, να υπερασπιστούν κανόνες και  το Σύνταγμα και φυσικά να καταδικάσουν χωρίς αμφισημίες την σημερινή κυβέρνηση. Αν δεχθούμε φυσικά ότι τους έχει απομείνει στοιχειώδης ευαισθησία και αν υπάρχουν υπολείμματα εθνικής ευθύνης στον τρόπο που σκέφτονται.
Η αποχή από το δημόσιο διάλογο παρατηρείται πάντα όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει προβλήματα. Και καλά ο Καραμανλής και ο Σαμαράς έχουν μια μικρή , δικαιολογία ότι κυβερνά το κόμμα τους. Ο Σημίτης όμως που διακήρυττε τον σοσιαλισμό , που πολεμούσε τη δεξιά , πως κατάντησε έτσι ουρά του Κυριάκου Μητσοτάκη;.
Οι εβδομάδες που έρχονται θα είναι κρίσιμες.
Εννοείται ότι ο λαός , ούτε η Ελλάδα έχουν ανάγκη κανέναν από τους  τρεις τους για να αποφασίσουν με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν. Δεν τους χρειάζονται για να τους καθοδηγήσουν, το έκαναν και απέτυχαν. Η κριτική ασκείται με γνώμονα το γεγονός ότι επειδή διετέλεσαν πρωθυπουργοί και επέδειξαν πρωτοφανή αναλγησία στηρίζοντας ένα σύστημα που προκαλεί κοινωνικά ερείπια, τώρα ως απόμαχοι θα μπορούσαν να στοιχειωδώς ευαίσθητοι. Να κάνουν την αυτοκριτική τους , τόσο γιατί δεν θωράκισαν τους θεσμούς και τις κρατικές υπηρεσίες από κάθε τυχοδιωκτική και παρακρατική επιρροή, όσο και γιατί στήριξαν  άνευ όρων τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναν εντελώς ανίκανο και επικίνδυνο πρωθυπουργό.

 

Με τη Δημοκρατία ή με το παρακράτος;

 Η προηγούμενη δράση τους  τους έχει στιγματίσει.  Κάθε αξία που υποτίθεται υπηρέτησαν τη συνέθλιψαν πρώτα συγκροτώντας και συμμετέχοντας στο αντιΣΥΡΙΖΑ   μέτωπο, το οποίο εκβράστηκε στις όχθες της Νέας Δημοκρατίας και στο Επιτελικό Κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Χλεύασαν, επιτέθηκαν , εξύβρισαν , εξαπάτησαν κάθε κανόνα ορθολογισμού, αντικειμενικής κριτικής, διαλεκτικής στο βωμό της διαπλοκής και στον στρατηγικό στόχο να συντριβεί η Αριστερά. Με την οποία , υποτίθεται, ο μεν Σημίτης είχε ιδεολογική συγγένεια , αλλά αποστάτησε και εκχώρησε τα πνευματικά του δικαιώματα στο παρακράτος των υποκλοπών, του νεοφιλελευθερισμού, του πελατειακού συστήματος , των απευθείας αναθέσεων, στο κράτος των εργοδοτών. Ο Σαμαράς και ο Καραμανλής είναι ο καθένας και ειδική περίπτωση και πολιτικοί αριβίστες. Ο μεν πρώτος αφοσιωμένος στην πατριδοκαπηλεία , στην οποία οφείλει την πολιτική του  σταδιοδρομία, αν εξαιρέσουμε το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της διαπλοκής με το οποίο ανέτρεψε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο δεύτερος, μια περίπτωση πνευματικής αποχαύνωσης, κοινοβουλευτικής λιποταξίας και απόντα από κάθε αγώνα της χώρας , διάγει βίο ανέμελο επί 13 χρόνια με τους φόρους του ελληνικού λαού.

Σήμερα όμως,  αν   κυριαρχεί στη σκέψη τους η ανάγκη να παραμείνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης και ας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας, τότε είναι και πολιτικά επικίνδυνοι. Και το ερώτημα αναδύεται αυθόρμητα:
Με την Ελλάδα της Δημοκρατίας ή με το παρακράτος:
η απάντηση δίνεται κάθε μέρα …..