Του Σωτήρη Σιδέρη

Με την  ίδια ταχύτητα μετεωρίτη που  ανέδειξε το ΚΙΝΑΛ τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, έρχεται και η διόρθωση όχι στους αριθμούς  προς το παρόν, αλλά στην πολιτική πραγματικότητα.  Μια πραγματικότητα που δείχνει το  αληθινό  πολιτικό εκτόπισμα του Νίκου Ανδρουλάκη και αποκαλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις της υπερπροσπάθειας που καταβάλλουν διάφοροι κύκλοι να τον επιβάλλουν ως τον παράγοντα που θα εξωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο…4%. Η πραγματικότητα όμως είναι  πιο ανελέητη, καθώς η αδυναμία του Ανδρουλάκη να κάνει αισθητή την παρουσία του και να την εναρμονίσει με τα θηριώδη ποσοστά των δημοσκοπήσεων έχει αποτύχει ήδη.  Μια μόνο δήλωση ότι οι αποφάσεις της κυβέρνησης για την πανδημία «καθορίζονται από το πολιτικό κόστος και τις εντυπώσεις», δεν αρκεί να αναγνωριστεί ως ηγέτης .  Μέρα με την ημέρα επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ διαθέτει ελάχιστη πολιτική συγκρότηση, μηδαμινή σχεδόν ιδεολογική κατάρτιση και είναι ανύπαρκτος ως προς το όραμα που θέλει να εκπέμψει στην κοινωνία.

Όμως  ο Ανδρουλάκης είναι ευρωβουλευτής (και είναι ντροπή του ότι δεν έχει παραιτηθεί ακόμη) και θεωρητικά είναι εντός πολιτικής δράσης, άρα γνωρίζει την κατάσταση στη χώρα . Όμως μέχρι τώρα, μια δήλωση έχει κάνει για την κυβέρνηση και αυτή είναι μια άσκηση ισορροπίας.

Η αντιΣΥΡΙΖΑ αποστολή απέτυχε

Φυσικά το ΚΙΝΑΛ μπορεί να έχει ρόλο και δυνατότητα παρέμβασης, αλλά υπο προυποθέσεις και όχι επειδή το θέλουν τα ΜΜΕ.      
Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν καταφέρει και το αμέσως επόμενο διάστημα να  αναβαθμίσει τον προσωπικό του ρόλο  και την επιρροή στην πολιτική σκηνή, μοιραία θα αρχίσει η απομυθοποίηση της νίκης του που ήδη έχει αρχίσει. Θα χαθεί η αίγλη του νέου που νίκησε,  όχι απλά τον παλιό και έμπειρο πολιτικό του αντίπαλο, αλλά νίκησε έναν Παπανδρέου. Είχαμε επισημάνει εξαρχής ότι είναι ιδιαίτερα αρνητικό να προβάλλεται ένας πολιτικός περίπου ως κινητήριος δύναμη αναγέννησης ενός κόμματος , του ΠΑΣΟΚ που λέγεται  ΚΙΝΑΛ. Το ταύτισαν με το ΠΑΣΟΚ, ταυτίστηκε και ο ίδιος. Η διαπλοκή για τους δικούς της λόγους τον πρόβαλλε ως …εθνικό απελευθερωτή μόνο και μόνο για να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ούτε ΠΑΣΟΚ υπάρχει , ούτε διεμβολισμός. Αφού έγινε το μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ, έφυγε από την σκηνή και έμειναν το ΚΙΝΑΛ και ο Ανδρουλάκης. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που πρωταγωνιστεί ως νικητής, ο Ανδρουλάκης είναι ουσιαστικά άφαντος , αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε την εικόνα του αντίπαλου δέους έναντι της κυβέρνησης και ο Τσίπρας έναντι του Μητσοτάκη. Οι δυό τους και τα κόμματά τους θα είναι οι πρωταγωνιστές.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων γιατί κατασκευάστηκε ως ηγέτης για τους λόγους που προαναφέραμε και όχι γιατί επέβαλλε νέους όρους στο πολιτικό παιχνίδι. Αν είχε ηγετικές δυνατότητες, ισχύ, όραμα, σχέδιο, ταυτότητα και πολιτική δυναμική το σκηνικό όντως μπορεί να είχε επηρεαστεί. Τίποτα όμως δεν συνέβη, ούτε θα συμβεί. Το ΚΙΝΑΛ εξακολουθεί να σέρνεται να προσπαθεί να σταθεί όρθιο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να τηρεί ίσες αποστάσεις και να προσπαθεί να ωφεληθεί από την αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων. Για να καρπωθεί όμως ποσοστά από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πείσει ότι μπορεί και κυρίως να εμφανίσει το ιδεολογικό του στίγμα. Που δεν υπάρχει.

Αργά ή γρήγορα ο Νίκος Ανδρουλάκης θα πρέπει να απαντήσει σε ερωτήσεις. Ποια είναι η πολιτική συμμαχιών του, τι λέει για το κοινωνικό κράτος και πως θα ανασυγκροτηθεί, ποιες θέσεις έχει την δημόσια παιδεία, τα εργασιακά, την υγεία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις σχέσεις του με τα ΜΜΕ κλπ. Όσο αργεί, τόσο πιο γρήγορα θα εκφυλίζεται και η δική του προσωπικότητα και το ΚΙΝΑΛ. Το να πάρει συγκεκριμένες θέσεις και να ορίσει τον ιδεολογικό του αντίπαλο μπορεί να έχει κόστος, αλλά θα του προσφέρει ένα νέο πεδίο για την πολιτική του δράση, ταυτότητα και την δύναμη της καθαρής άποψης για το μέλλον της χώρας. Και αφού πολύ ασχολήθηκε με το παρελθόν, με το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, καιρός είναι να μιλήσει και για το μέλλον , του ΚΙΝΑΛ και της χώρας.

Η δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, που μοιάζει περισσότερο με σχολιασμό της επικαιρότητας, έχει ως εξής:

Τον τελευταίο μήνα οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα για τον περιορισμό της μετάλλαξης Όμικρον, για να αποφύγουν το κλείσιμο της οικονομίας, προσαρμοζόμενες στις εξελίξεις.
Στον αντίποδα, για την Ελληνική Κυβέρνηση, οι αποφάσεις και ο χρόνος που τις λαμβάνει, καθορίζονται από το πολιτικό κόστος και τις εντυπώσεις.
Εξαγγέλλονται μέτρα πριν τις γιορτές, τα οποία όμως ανακαλούνται με απόφαση του ίδιου του Πρωθυπουργού, στην συνέχεια ανακοινώνονται νέα με την εφαρμογή τους να μετατίθεται κατά μία εβδομάδα και μόλις μία ημέρα μετά, προαναγγέλλεται η πιθανή επίσπευσή τους.
Οι παλινωδίες αυτές είναι καταστροφικές για την εθνική προσπάθεια.
Η μη έγκαιρη αναχαίτηση του νέου κύματος της πανδημίας θα οδηγήσει σε χιλιάδες νέα κρούσματα, εντείνοντας την πίεση το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που δεν έχει ενισχυθεί αναλόγως αλλά και στο εκ των πραγμάτων πάγωμα της οικονομίας.