Του Σωτήρη Σιδέρη


Με ένα άρθρο ανείπωτης πολιτικής ρηχότητας και θεωρητικής  κενότητας στις 26 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα «Κεφάλαιο», ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να δώσει το στίγμα μιας νεωτερικής ιδεολογικής προσέγγισης στην διακυβέρνησή του που πάσχει σοβαρά από ιδεολογικοπολιτική θωράκιση.  Ο Μητσοτάκης ακροβατεί μεταξύ ενός φαντασιακού κοσμοπολιτισμού και παραδοσιακών αξιών σαν σχοινοβάτης.

Για παράδειγμα , η φράση του ότι «η ξεχωριστή προσωπικότητα κάθε πολίτη να μη χάνεται σε γενικόλογες έννοιες, όπως «λαός», έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την αμέσως επόμενη φράση του ότι: «Σε έναν κόσμο που αλλάζει, πάντως, μία αξία παραμένει ακλόνητη: ο πατριωτισμός». Πατριωτισμός με πολίτες –άτομα και όχι με λαό; Οι αμέτρητοι οργανωμένοι αγώνες  δηλαδή  ο λαός εξύψωσαν την Ελλάδα και όχι απλά τα άτομα.   Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φιλοτεχνεί μια νέα ιδεολογία. Απλά έχει ανάγκη από ένα κέλυφος για να καλύπτει τα στοιχεία πολιτικού τυχοδιωκτισμού που διακρίνουν όχι μόνο την δική του πορεία, αλλά και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη . 

Συνοχή ατόμων ή λαού;

Έχουμε λοιπόν μια νέα επικίνδυνη πατέντα  που ίσως εκφράζει κάποιους στο Επιτελικό Κράτος. Πρόκειται  για μια μηδενιστική αντίληψη της σχέσης που πρέπει να έχουν οι οργανωμένες κοινωνίες με τις κυβερνήσεις καθώς όλοι μαζί συμβάλλουν στο να υπάρχει λειτουργικό και δημοκρατικό κράτος.  Αυτός είναι ο λαός χωρίς εισαγωγικά. Δεν υπάρχει γέννηση κράτους και οργάνωση κοινωνίας χωρίς αιτία. Οι πολίτες ως άτομα ενταγμένα σε συλλογικές δράσεις,  συγκροτούν  την δύναμη εκείνη που διατηρεί την συνοχή σε μια χώρα, σε μια κοινωνία. Η ρήξη της συνοχής φέρνει τραγωδίες, αλλά το πνευματικό νεφέλωμα του πρωθυπουργού τον εμποδίζει να σκεφθεί πέρα από το κέλυφος που έχει ανάγκη. Και αυτό είναι τυχοδιωκτισμός και όχι νέα συνθήκη. Στον αντίποδα η Αριστερά αναδείκνυε πάντα την αξία της λαικής ενότητας ως συστατικό στοιχείο προόδου, ανάπτυξης και δημοκρατίας, αλλά και μεγάλων επικών αγώνων, κάτι που ιστορικά απουσιάζει γενικότερα από την δεξιά ιδεολογία. Για την ιδεολογία του πρωθυπουργού δεν υφίστανται καν τα λαικά έπη

Η πλήρης φράση του πρωθυπουργού είναι η εξής:

«Πιστεύω, επίσης, σε μια ανοιχτή κοινωνία, όπου γεφυρώνεται η ατομική ελευθερία με τη συλλογική ευημερία. Με την προσωπική πρόοδο να αυξάνει παράλληλα και τον εθνικό πλούτο. Ώστε να ακολουθεί η Πολιτεία, που θα τον κατανέμει δίκαια και με ευαισθησία απέναντι στους πιο αδύναμους. Προϋπόθεση, όμως, για κάτι τέτοιο είναι η ξεχωριστή προσωπικότητα κάθε πολίτη να μη χάνεται σε γενικόλογες έννοιες, όπως «λαός». Στο επίκεντρο να βρίσκεται ο ίδιος, έχοντας ίσες ευκαιρίες με τον δίπλα του. Χωρίς διακρίσεις με βάση την καταγωγή, το φύλο ή τις επιλογές του».
Είναι κατά κάποιον μια παραλλαγή του ατομικισμού . Τα πάντα είναι ατομικά και το κράτος ακολουθεί. Πουθενά στον κόσμο σε όλη την διάρκεια της ιστορίας των κοινωνιών δεν συνέβη αυτό. Το κράτος σε όποια μορφή και αν είχε, έθετε την οργάνωση, τους κανόνες, την λειτουργία και οι πολίτες –άτομα αναδείκνυαν τις δυνατότητές τους μέσα από αυτό το σύστημα. Και φυσικά υπήρξαν άτομα που μεγαλούργησαν και κίνησαν την ιστορία, όχι όμως εκτός των οργανωμένων δυνάμεων, δηλαδή του «λαού».

Η επόμενη αναφορά του πρωθυπουργού, είναι εξίσου προβληματική. Λέει:

«Σε έναν κόσμο που αλλάζει, πάντως, μία αξία παραμένει ακλόνητη: ο πατριωτισμός. Η αγάπη για την πατρίδα και η σταθερή προσήλωση στην υπεράσπισή της. Μακριά, ωστόσο, από ρητορείες και εύκολα συνθήματα. Και με πυξίδα τον ρεαλισμό και τον συνδυασμό της ενεργητικής διπλωματίας με την αμυντική θωράκιση. Γιατί όπως, ακριβώς, νέες συνθήκες σαν το Μεταναστευτικό φωτίζουν, σήμερα, διαφορετικά τη σημασία των συνόρων, έτσι και οι διακρατικές συμμαχίες αποκτούν νέα βαρύτητα, τώρα, στις γεωστρατηγικές εξελίξεις στον παγκόσμιο χάρτη».
           

Το άγχος της απόρριψης

Η αποθέωση της θολούρας . Ένα αφήγημα πλαστογραφία της πολιτικής πραγματικότητας.  Ένας πολιτικός που έχει ως κορυφαία αποστολή την υπεράσπιση της πατρίδας, δεν απεμπολεί κυριαρχικά δικαιώματα όπως ο Μητσοτάκης, δεν δέχεται να είναι όμηρος εσωκομματικών συσχετισμών, ηγείται χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Όταν όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο, τότε μιλάμε για πατριδοκαπηλεία και ο Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι πάντα ήταν λαϊκιστής και δημαγωγός , για χάρη της εξουσίας και μόνο.
Στο ίδιο άρθρο ο πρωθυπουργός  κάνει λόγο και για «συστέγαση απόψεων που εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά αφορούν την ίδια θεματική ζωογονεί τον δημόσιο διάλογο. Γιατί, διασταυρώνοντας τα αντίπαλα επιχειρήματα, δοκιμάζει την αντοχή τους στην πραγματικότητα. Και, βαθαίνοντας τον κοινό προβληματισμό, αναβαθμίζει συνολικά την ποιότητα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ενός τόπου».

Θεωρητικά καμία αντίρρηση. Η δύναμη της δημοκρατίας κρύβεται στις αντιπαραθέσεις και στην ανοχή της αντίθετης άποψης. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η αρχή παραβιάζεται για χάρη πάντα της εξουσίας; Ποια προωθητική δύναμη στην δημοκρατία δίνουν οι άμεσοι  συνεργάτες του, τους οποίους ο ίδιος διόρισε δηλαδή  ο Πλεύρης ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης  ή και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς; Οι μεν τρεις πρώτοι ήταν υμνητές της χούντας και ο Σαμαράς ζητούσε την αποφυλάκισή τους. Ανοχή στην ακροδεξιά άποψη ή υποταγή στον ψηφοθηρικό καιροσκοπισμό; Φυσικά έχει αποδειχθεί στην πράξη το δεύτερο.
Εν κατακλείδι ας κρατήσουμε το νόημα όλων αυτών: πάνω από έξι δεκαετίες στην πολιτική, η οικογένεια Μητσοτάκη δεν απέκτησε ποτέ πραγματικό λαϊκό έρεισμα. Δεν κατάφερε ποτέ να παρουσιάσει κινηματικές ιδέες, δεν ήταν ποτέ πολιτική και ιδεολογική πρωτοπορία, δεν έγραψαν και δεν είπαν ποτέ κάτι που να ξεσηκώσει τον κόσμο. Λαϊκισμός, δημαγωγία, μηχανισμοί και πάντα με την φορά του ανέμου, ποτέ αντίθετα, με μοναδικό στόχο, σχεδόν επαγγελματικό, την εξουσία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι συντηρητικός πολίτης, δεν είναι δεξιός πολιτικός δεν είναι ιδεολογικός αφηγητής, δεν έχει ρεύμα, δεν θα έχει ποτέ λαϊκή αποδοχή όπως είχαν άλλοι συντηρητικοί ηγέτες.

Η κενολογία δεν παράγει ηγέτες. Οι ηγέτες αφήνουν στίγμα στον λαό , στη χώρα, στην πορεία του έθνους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πίσω τους θα έχουν μόνο τις ημερομηνίες της πρωθυπουργίας τους.

*** Λαός. Σύνολο ατόμων, που αποτελούν μια κοινότητα, ένα φύλο  ή μια φυλή ή ένα έθνος, λόγω της κοινής καταγωγής, ιστορίας, πολιτιστικών παραδόσεων,συχνά και κοινής θρησκείας ή γλώσσας( Πάπυρος Λαρούς, Μπριτάνικα)