του Σπύρου Σουρμελίδη

 Η αγανάκτηση και  ο θυμός των ανθρώπων που χάνουν σπίτια, περιουσίες, τους κόπους μιας ζωής , δεν είναι ένα μέγεθος που μπορεί να αξιολογηθεί και να χαρακτηριστεί αυτή την ώρα και ειδικά απο όσους βλέπουν την καταστροφή απο μακριά. Αυτό που μας καίει δεν είναι ο καθωσπρεπισμός Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου,   αποφάσισε όμως να ζητήσει από τους πολίτες να επιδείξουν «αυτοσυγκράτηση και ενότητα» καθώς «προέχει ο τόπος μας». Αυτό λένε και οι απελπισμένοι πολίτες, ότι προέχει ο τόπος τους (και τόπος μας). Ποια  ακριβώς λοιπόν είναι η αντιδιαστολή η οποία ανησυχεί την κα Σακελλαροπούλου;

«Στη φωτιά είμαστε όλοι ευάλωτοι αλλά τώρα προέχει ο τόπος μας». Είναι μια δήλωση που θυμίζει λίγο Μαντείο των Δελφών, απο την Πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία επισκέφθηκε το Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής  και τους εγκαυματίες πυροσβέστες στο ΚΑΤ.

Ποια ακριβώς είναι η αντιδιαστολή; Τι κακό κάνουν όσοι καταστρέφονται,  το οποίο βλάπτει τον τόπο μας; Μιλούν άσχημα, μιλούν απρεπώς κατά αρμοδίων παραγόντων; Αυτό μας καίει αυτή την ώρα; 

Δεν πιστεύουμε ότι η κα Σακελλαροπουλου θέλησε να παρέμβη στον πολιτικό διάλογο, όχι μόνο για λόγους τυπικών αρμοδιοτήτων, αλλά και γιατί ποτέ δεν υπήρξε ποιό μετρημένος πολιτικός διάλογος. Προέχει η χώρα, ο τόπος , οι άνθρωποι, η αντιμετώπιση της καταστροφής που μας αγγίζει όλους, αυτό λένε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, επισημαίνοντας ορισμένα επιμέρους θέματα, όπως οφείλουν να κάνουν.

Υπάρχει όμως κάτι άλλο που ενόχλησε την κα Σακελλαροπούλου για το οποίο θέλησε να παρέμβη; Βλέπει τον κίνδυνο μιας κοινωνικής αντιπαράθεσης που θα ξεφύγει των ορίων;
Η δημόσια συζήτηση (ειδικά μέσω των social media) είναι πράγματι ενοχλητική πολλές φορές, αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Είναι έτσι και στις ημέρες που δεν συμβαίνει τίποτα, που απλώς έχει λιακάδα ή κάνει κρύο.
Τι είναι αυτό που ενόχλησε την κα Πρόεδρο ώστε  να παρέμβη με κοινωνικού χαρακτήρα παραινέσεις; Η μήπως δεν είναι απλώς κοινωνικού χαρακτήρα οι παραινέσεις;

Το μίσος

Συμφωνούμε με την κυρία Πρόεδρο. Υπάρχει ένα ...θέμα, είναι το διάχυτο μίσος! Μόνο που αυτό  δεν προήλθε τώρα,  από την δικαιολογημένη απόγνωση όσων καταστρέφονται. Εχει συντηρηθεί, έχει καλλιεργηθεί και μάλιστα από πολιτικές δυνάμεις που αποβλέπουν μόνο στα ψηφαλάκια.

Ξεχνώντας όλοι αυτοί, πως όσο μίσος έσπειραν με την όποια δικαιολογία ή αφορμή, τόσο μίσος  θα εισπράξουν. Και μαζί τους όλη η κοινωνία. Όποιος εύκολα μιλούσε για κρεμάλες, λόγω φυσικών καταστροφών, με το ίδιο νόμισμα θα πληρωθεί. Και όχι επειδή είναι σωστό, ή επειδή  η αντιπολίτευση το επιδιώκει. Αλλά γιατί οι ίδιοι, ακριτα και απερίσκεπτα έγιναν μέρος του μίσους. 

Υπάρχει μίσος που εκδηλώνεται με κάθε αφορμή, είτε πρόκειται για φωτιές είτε για τα εμβόλια και τον κορονοϊό, είτε για την οικονομική κρίση.
Αυτό πράγματι  πρέπει να απασχολεί  τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολιτειακούς παράγοντες. 

Όμως  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. Όχι ευκαιριακά , όχι επιλεκτικά, όχι κατά περίπτωση.