Του Σωτήρη Σιδέρη

Το πόσο  ανεξάρτητα,  αποτελεσματικά, οραματικά ή πειθαρχημένα είναι τα κόμματα στις αρχές και τις διακηρύξεις τους,   συνδέονται με  τον δείκτη υγείας της δημοκρατίας μας.  Ένας δείκτης που βρίσκεται σήμερα σε ελεύθερη πτώση, σε κατάρρευση για την ακρίβεια. Κόμματα μηχανισμοί, κόμματα ιδεολογικά μεταλλαγμένα,  κόμματα χρεοκοπημένα, χωρίς κοινωνικό βάθος και διασύνδεση με τις αγωνίες των λαών, κόμματα διεφθαρμένα και απόλυτα εξαρτημένα από ισχυρά συμφέροντα, είναι αυτά που κυριαρχούν . Άλλα διαλύονται, νέα  κόμματα ιδρύονται , άλλα γίνονται ένα είδος σούπερ μάρκετ μόνο και μόνο για να προσελκύουν ψηφοφόρους , μετά όμως χάνονται στις ήττες τους.  Κόμματα σε παρακμή, κόσμος σε παρακμή,  Ελλάδα σε παρακμή ή και το αντίστροφο.

Σε ηθική και ιδεολογική αποσύνθεση

Το ίδιο ισχύει  για την Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία.  Συνδικαλισμός νεκρός , εξαγορασμένος ή διαλυμένος. Ανεξάρτητες Αρχές που δυσκολεύονται να επιτελέσουν στοιχειωδώς το έργο τους. Δικαιοσύνη εξαρτημένη από κόμματα , για πολλούς ταξική δικαιοσύνη που λειτουργεί διαφορετικά έναντι των ισχυρών και διαφορετικά έναντι των αδύναμων. Θρησκείες που βουλιάζουν   στην ανυποληψία, τα σκάνδαλα, την διαφθορά τον ρατσισμό, τα σεξουαλικά εγκλήματα, εξακολουθούν όμως να επηρεάζουν κόσμο.  Εκκλησίες  που υποτίθεται πρόσφεραν ένα ηθικό υπόβαθρο και αρμονία ζωής, αποδεικνύονται  σάπιες.  
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση σε αυτή την πολιτική, ιδεολογική , ηθική αποσύνθεση; Η πολιτική και μόνο. Πολιτική με κανόνες  . Στην Ελλάδα  και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, κυβερνήσεις ανεβαίνουν , καταψηφίζονται πέφτουν. Η οικονομική κρίση  εξελίχθηκε σε θεσμική κρίση, τα κόμματα αποσυνδέονται όλο πιο πολύ από την κοινωνία. Τα κοινωνικά δίκτυα στα οποία νομίζουν ότι επενδύουν έχουν την αυτόνομη λογική τους. Σήμερα μαζί τους, αύριο απέναντί τους. Δεν φταίνε οι πολίτες φταίνε τα κόμματα. Όσα δίκτυα και να επινοηθούν, όσες καμπάνιες και να γίνουν, όσα συνθήματα   και να εκφωνηθούν,  τα κόμματα  γίνονται κυβερνήσεις και μετά εξαερώνονται γιατί βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με  τους λαούς και τις ανάγκες τους
       

Η πιο επικίνδυνη σταθερά

Μόνη σταθερά στον δυτικό κόσμο οι πολυεθνικές  και οι τράπεζες που επηρεάζουν καθοριστικά τα κοινοβούλια, αν δεν τα ελέγχουν. Ψηφίζουν τους νόμους που τους συμφέρει, επιτείνουν τις ανισότητες , οδηγούν πληθυσμούς στο περιθώριο, λίγοι πλουτίζουν πολλοί υποφέρουν. Και κυρίως ελέγχουν πλήρως τους μηχανισμούς των Βρυξελλών και επιβάλλουν μετά ενιαία νομοθεσία για τα συμφέροντά τους. Κάπως έτσι, φθάνουμε στο τέλμα.
Δεν είναι μόνο η 4η βιομηχανική επανάσταση που κλονίζει τα οικονομικά μοντέλα. Είναι κυρίως η ιδεολογία των ισχυρών που κατευθύνει , ενορχηστρώνει και επιβάλλει τους κανόνες του. Οι κοινωνίες οργανώνονται σε κόμματα, κινήματα, συνδικαλιστικά όργανα και μέσω των κοινοβουλίων περιμένουν κοινωνική δικαιοσύνη. Με την επίκληση των αλλαγών και την κυριαρχία του ψηφιακού κόσμου, το οικονομικό μοντέλο γίνεται όλο και πιο άνισο. Δεν είναι οι τεχνολογίες, είναι η απληστία για χρήμα και εξουσία.  
           

Η απάντηση, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η τύχη των πολιτικών κομμάτων είναι σχεδόν ίδια στην Ευρώπη. Χωρίς οραματικές ιδέες, χωρίς σοβαρή εθελοντική οργάνωση, χωρίς αντιστάσεις στο κεφάλαιο, αδυνατούν να χαράξουν νέους δρόμους,  αφήνοντας έτσι τον ρόλο αυτό στο μεγάλο κεφάλαιο , τα συστηματικά ΜΜΕ και τους μηχανισμούς τους. Στην Ελλάδα τα πράγματα , δεν είναι περίπλοκα, μάλλον είναι διαυγή. Απλά κάθε συζήτηση συσκοτίζεται πίσω από ένα νέφος αρνητών του διαλόγου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας. Όσο η απληστία για περισσότερα κέρδη θα μεγαλώνει, τόσο η δημοκρατία θα υποχωρεί, τόσο περισσότερο θα συνθλίβονται εκατομμύρια άνθρωποι στα όρια, ή κάτω από τα όρια τη φτώχειας.
Η  ΝΔ εκφράζει αυτήν ακριβώς την πολιτική του κεφαλαίου. Κόμμα χωρίς επεξεργασμένες διακηρύξεις, το παραδέχεται άλλωστε ότι είναι κόμμα για να κυβερνά και όχι για να λέει θεωρίες. Αυτό ακριβώς θέλει και το παρασιτικό κεφάλαιο. Ο Μητσοτάκης έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτό. Γιατί, όπως τον καταγγέλλουν τα άλλα κόμματα,  είναι ο ίδιος ένας μηχανισμός παραγωγής και εξυπηρέτησης συμφερόντων ωμά, χωρίς ευαισθησίες και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κοινωνική συνοχή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαμάχη για την ταυτότητα του κόμματος. Μια ταυτότητα που κινείται μεταξύ ενσωμάτωσης στο σύστημα και τις αντιστάσεις σε αυτό. Ωστόσο το κόμμα αυτό δεν είναι το ριζοσπαστικό κόμμα του παρελθόντος, ούτε αναφέρεται σε μαρξισμό λενινισμό , ούτε και απασχολεί κανέναν ο μαρξισμός τώρα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ , έχει μεταλλαχθεί  μετά από μια εκλογική ήττα , αλλά  δεν έχει όμως αποφασίσει τι είναι και τι θέλει  σε ένα συνέδριο  που μοιάζει με φάντασμα . Είναι άλλες οι κοινωνικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλες της ΝΔ. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να  ανακάμψει και να ηγηθεί μιας παράταξης όταν δεν μπορεί να συνθέσει τις  ιδέες , το πρόγραμμα και τον πολιτικό του λόγο.
 Ο Μητσοτάκης έχει  αποστασιοποιηθεί από τη ΝΔ , έχοντας ορθώσει , μέσω του θεσμοθετημένου Επιτελικού Κράτους  μια διαχωριστική γραμμή,  έως ότου οι ισορροπίες ανατραπούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει το ίδιο γιατί είναι κόμμα πεποιθήσεων , ιστορικών αναφορών και δεσμεύσεων και όχι Κόμμα που θυμίζει Ανώνυμη Εταιρία.
 Το ΚΙΝΑΛ βιώνει τους σπασμούς της ψευδοκατασκευής του. Το φάντασμα  του ΠΑΣΟΚ είναι διαρκώς παρών. Το μέλλον αβέβαιο και η ιδεολογική του αποσύνθεση είναι εγγύηση ότι είτε ως ΠΑΣΟΚ , είτε ως ΚΙΝΑΛ δεν έχει μέλλον. Και αν επανέλθει κάτι σαν ΠΑΣΟΚ δεν θα προέρχεται από την σημερινή ηγεσία του.
Το ΜέΡΑ 25 προτάσσοντας την πολιτική ανυπακοή και τα συνθήματα του δημοψηφίσματος του 2015 δεν διεκδικεί τον αυτόνομο πολιτικό του χώρο, αλλά να αποσπάσει όσους ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι  το 2015 και απογοητεύθηκαν. Φαντάζει ως θυγατρική του ΚΚΕ, γεγονός ότι αποδυναμώνει και τα δύο. Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε μια παράξενη πολιτική εικονομαχία. Είτε 2%, είτε 4% απλά επιτείνει το πρόβλημα, ικανοποιεί μια ηγετική ομάδα ή την απογοητεύει, πέραν αυτού, μηδέν για την κοινωνία.

Αναμορφωτής ή ηττημένος

Η πολιτική όμως είναι η απάντηση. Πολιτική οραματική που θα είναι ελκυστική. Πολιτική αξιόπιστη που δεν ξεπουλάει την επομένη των εκλογών τους ψηφοφόρους του. Που δεν θα ικανοποιεί τους άλλους μισούς ολιγάρχες, τους κατεστημένους αρμούς της εξουσίας. Αλλά που θα μπορεί να ανατρέψει την αντικοινωνική λαίλαπα που αιχμαλωτίζει και τους εργαζόμενους, και τη νέα γενιά και τη χώρα. Που προκαλεί αισιοδοξία για το μέλλον. Που θα σέβεται τις άλλες κοινωνικές ομάδες και τάξεις επιβάλλοντας διαφάνεια, κανόνες και αρχές και που θα συντρίψει τους παρασιτικούς μηχανισμούς.
Φυσικά η πολιτική δεν είναι μόνο συνέδρια, ομιλίες και διακηρύξεις. Είναι στάση ζωής, είναι καθήκον, είναι προσφορά. Μέχρι τότε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρητικά είναι το άλλο μισό του Φεγγαριού, οφείλει να  βγει από την μέθη των μηχανισμών και την σύγχυση των θεωριών και να αποσαφηνίσει , τι κόμμα είναι , τι θέλει, πως το θέλει και πως το πετύχει. Πάντα η ηγεσία έχει την ευθύνη για τον δρόμο που θα παίρνει ένα κόμμα. Ο ΑλέξηςΤσίπρας ή θα είναι ο αναμορφωτής της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς ή θα βουλιάζει μαζί με ένα κόμμα στο οποίο δεν  έδωσε ποτέ ταυτότητα.
Δυστυχώς , αν η απάντηση δεν είναι αυτή και δεν είναι πολιτική, τότε είναι σίγουρο ότι, οι πιο σκοτεινές  ημέρες δεν έχουν φανεί ακόμη