Η μετατροπή των χώρων εργασίας σε αρένα δρομολογείται. Ο ιδεολογικός εκφραστής αυτής της ωμής , όσο και αντικοινωνικής πολιτικής, ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης ανέλαβε το θλιβερό για τους εργαζόμενους, αλλά χαρμόσυνο για το ΣΕΒ καθήκον, να καταργήσει το οκτάωρο και να θεσμοθετήσει το δεκάωρο εργασίας. Ταυτόχρονα, να εξαπολύσει  μια πρωτόγονη προπαγάνδα περί «ευελιξίας» που θα βολεύει τους εργαζόμενους γιατί όπως είπε θα έχουν χρόνο να μαζεύουν τις ελιές τους. Είναι ένας πολιτικός πόλεμος που θα εξελιχθεί το επόμενο διάστημα, καθώς η Αριστερά , αλλά και κοινωνικές δυνάμεις δεν δείχνουν διάθεση να δείξουν υπακοή. Ο πρωθυπουργός που γνωρίζει πολύ καλά , καθοδηγεί και έχει ήδη αναλάβει την πολιτική ευθύνη του εγχειρήματος, όταν από το 2019 είχε χαρακτηρίσει «παρωχημένο» το οκτάωρο απλά συνεχίζει και θέλει να ολοκληρώσει τον πόλεμο που έχει κηρύξει ο πατέρας του το 1991, αλλά απέτυχε παταγωδώς .

Κανένα επιχείρημα δεν ευσταθεί στον προπαγανδιστικό σχέδιο της κυβέρνησης. Σύμφωνα με στοιχεία του  ΟΟΣΑ, που καταγράφει την εργασία σε 35  κράτη -μέλη του οργανισμού από τον δυτικό κόσμο, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης, με το μέσο Έλληνα να δουλεύει 2.035 ώρες τον χρόνο. Οι Γερμανοί εργάζονται μόλις 1.363 ώρες ετησίως. Ωστόσο, η Γερμανία έρχεται πρώτη σε παραγωγικότητα, όχι μόνο σε σχέση με την Ελλάδα αλλά και με τις άλλες χώρες. Άρα, συμπεραίνει ο εργατολόγος Δ. Τεμπονέρας πουθενά δεν ισχύει το επιχείρημα Χατζηδάκη. Η ελληνική κυβέρνηση σε αντίθετη πορεία από τις πιο παραγωγικές χώρες της Ευρώπης, ετοιμάζεται να καθιερώσει την  50ωρη(!) εργασία, την εβδομάδα, κάτι που ίσχυε έναν αιώνα πριν. 

Πρόκειται για εμμονικές συνταγές  που στόχο έχουν να ενισχύσουν τον ελληνικό παρασιτικό καπιταλισμό  με  την κλασική μέθοδο υποτίμησης της εργασίας  με βίαιο τρόπο , ατομικές συμβάσεις , διαδικασίες που το πάνω χέρι έχει ο εργοδότης, που κάθε άλλο παρά θα επιδρά στην παραγωγή όπως το σχεδιάζουν τουλάχιστον. Αντίθετα σε πολλές χώρες της Ευρώπης και πρώτα στην Γαλλία και την Ισπανία, ο χρόνος εργασίας μειώνεται καθώς οι νέες τεχνολογίες ευνοούν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις , και όχι τις ελληνικού τύπου αλλαγές.

         

Η πολιτική αντιπαράθεση

Η αντιπολίτευση, με εξαίρεση την Ελληνική Λύση, έχει χαρακτηρίσει ως πράξη πολέμου αυτή την πολιτική. Ανεξάρτητα από το αν θα δημιουργηθεί ένα συντεταγμένο μέτωπο, γεγονός είναι ότι η Αριστερά έχει την ευθύνη να αντιπαρατεθεί μετωπικά με την κυβέρνηση , καθώς ο κόσμος της εργασίας δεν είναι απλά η εκλογική τους δύναμη, είναι και ένας κοινωνικός πυλώνας που θα ραγίσει αν δεν υπάρξει αντίδραση. Η κυβερνητική πολιτική, όταν ψηφιστεί το νομοσχέδιο και ποια μορφή θα έχει τελικά, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε νέα κρίση κοινωνικά στρώματα, θα εκτροχιάσει τα προβλήματα διαβίωσης σε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού και προκαλέσει νέα κύματα οργής.

Η ΝΔ θεωρεί ότι εκφράζει τον κόσμο των εργοδοτών και ότι αυτόν τον κόσμο τον έχει δεδομένο και ότι με την επικοινωνιακή πολιτική , θα αποσυντονίσει τον κόσμο της εργασίας ή και θα τον διχάσει , οπότε θεωρεί ότι μπορεί να περάσει αλώβητη τον κάβο. Κάνει όμως λάθος. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για ένα θεωρητικό σχήμα που μπορεί στην εφαρμογή του να αποδώσει ή όχι , οπότε μπορεί να επαναδιατυπωθεί.

Πρόκειται για κλασική περίπτωση υπερεκμετάλλευσης της δύναμης των εργαζομένων, απλήρωτης μάλιστα, για μια σχεδόν ταπεινωτική στάση που είναι σχεδόν απίθανο να γίνει αποδεκτή, γιατί είναι σαν να παραδίδεται κάποιος στην βουλιμία του εργοδότη του. Όμως από την στιγμή που το πρόβλημα είναι πολιτικό, οι εργαζόμενοι θα αντλήσουν δύναμη  και στήριξη από τα πολιτικά κόμματα .  Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε την κυβέρνηση «να μην τολμήσει να φέρει αυτό το έκτρωμα στη βουλή»
Την έκβαση αυτής του πολέμου ως απάντηση στον πόλεμο που κηρύσσει τη κυβέρνηση περιμένουμε…