Τρίζουν τα θεμέλια της γερμανικής οικονομίας και πολλοί στην Ευρώπη το επισημαίνουν, αλλά η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι Σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούν μαζί τους, συνεχίζουν στον ολισθηρό δρόμο που αποφάσισαν. Σ ένα εντυπωσιακό άρθρο του που δημοσιεύεται στην διαδικτυακή πύλη Euractiv, ο Philip Legrain, σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επισκέπτης ερευνητής  στο London School of Economics - European Institute, , περιγράφει με τα μελανότερα γράμματα την κατάσταση της γερμανικής οικονομίας, ουσιαστικά μας προϊδεάζει ότι η κρίση στο Βερολίνο είναι προ των πυλών.

Ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει την ανάγκη αλλαγών στη γερμανική οικονομία και συγκεκριμένα για την ανάγκη να εστιάσουν στην παραγωγικότητα και όχι στην ανταγωνιστικότητα και  με τους εργαζόμενους να παίρνουν ικανοποιητικές αμοιβές.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή πύλη  Euractiv με τίτλο «Η οικονομική οφθαλμαπάτη της Γερμανίας».
Ο Legrain υποστηρίζει ότι, για 60 χρόνια οι διαδοχικές γερμανικές κυβερνήσεις επιδίωξαν μια πιο ευρωπαϊκή Γερμανία. Αλλά τώρα η Angela Merkel θέλει να αναμορφωθούν οι οικονομίες της Ευρώπης σύμφωνα με την εικόνα της Γερμανίας, κάτι που ο ίδιος χαρακτηρίζει πολιτικά μη συνετό και οικονομικά επικίνδυνο και προσθέτει ότι, παρά τις δηλώσεις Schäuble περί οικονομίας η οποία είναι η πιο επιτυχημένη στην Ευρώπη, η οικονομία της Γερμανίας είναι δυσλειτουργική.
Αν και η Γερμανία έχει τα πλεονεκτήματά της, παγκοσμίου φήμης εταιρείες, χαμηλή ανεργία και μια εξαιρετική αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας, έχει επίσης στάσιμους μισθούς, δυσλειτουργικές τράπεζες, ανεπαρκείς επενδύσεις, αδύναμα κέρδη παραγωγικότητας, απογοητευτικά δημογραφικά στοιχεία και αναιμική ανάπτυξη της παραγωγής. Το οικονομικό μοντέλο της φτωχοποίησης των γειτόνων με μείωση των μισθών για την επιδότηση των εξαγωγών  δεν θα πρέπει να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, εκτιμά ο Legrain.
Η οικονομία της Γερμανίας συρρικνώθηκε το δεύτερο τρίμηνο του 2014, και έχει αυξηθεί κατά μόλις 3,6% από το 2008, λίγο περισσότερο από ό, τι στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά λιγότερο από το μισό συγκριτικά με τη Σουηδία, την Ελβετία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 2000, η αύξηση του ΑΕΠ ήταν κατά μέσο όρο μόλις 1,1% ετησίως, καταλαμβάνοντας τη 13η θέση στην Ευρωζώνη των 18.
Οι επενδύσεις έχουν μειωθεί από  22,3% του ΑΕΠ το 2000 σε 17% το 2013. Οι υποδομές, όπως αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες καταρρέουν μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Ο αριθμός των νέων μαθητευόμενων είναι σε ιστορικό χαμηλό μετά την επανένωση, η χώρα έχει λιγότερους νέους πτυχιούχους (29%) από την Ελλάδα (34%), και τα καλύτερα πανεπιστήμιά της οριακά καταλαμβάνουν θέσεις στα 50 πρώτα παγκοσμίως.
Χωλαίνοντας από τις ανεπαρκείς επενδύσεις, η γερμανική οικονομία αγωνίζεται να προσαρμοστεί. Παρά τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας επί Καγκελαρίου Schröder (Σρέντερ), είναι πιο δύσκολο να απολυθεί ένας μόνιμος υπάλληλος στη Γερμανία από ό, τι οπουδήποτε αλλού στον ΟΟΣΑ. Η χώρα μαραζώνει στην 111η θέση σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διευκόλυνση της έναρξης μιας επιχείρησης, σύμφωνα με την κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το κύριο βάρος της στασιμότητας έχουν επωμιστεί οι Γερμανοί εργαζόμενοι. Αν και η παραγωγικότητά τους έχει αυξηθεί κατά 17,8% τα τελευταία 15 χρόνια, τώρα κερδίζουν λιγότερα σε πραγματικούς όρους από ό,τι το 1999, όταν μια τριμερής συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης, των επιχειρήσεων και των συνδικαλιστικών έθεσε ανώτατο όριο μισθών.
Το ευρώ, το οποίο είναι αναμφίβολα πολύ ασθενέστερο από το γερμανικό μάρκο, βοήθησε επίσης στη μείωση των τιμών των γερμανικών προϊόντων και σταμάτησε τη Γαλλία και την Ιταλία από το να επιδιώξουν υποτίμηση του νομίσματος. Μέχρι πρόσφατα, το ευρώ έφερε επίσης αλματώδη αύξηση της εξωτερικής ζήτησης στη νότια Ευρώπη, ενώ η ιλιγγιώδης βιομηχανική ανάπτυξη της Κίνας αύξησε τη ζήτηση για τις παραδοσιακές εξαγωγές της Γερμανίας.
Αλλά, με τη νότια Ευρώπη τώρα σε ύφεση και την οικονομία της Κίνας να επιβραδύνεται, οι γερμανικές εξαγωγές επιβραδύνθηκαν. Το μερίδιό της στις παγκόσμιες εξαγωγές μειώθηκε από 9,1% το 2007 σε 8% το 2013.
Οι Γερμανοί αξιωματούχοι υπερηφανεύονται για τεράστια πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών της χώρας, 197 δις ευρώ από τον Ιούνιο του 2014 βλέποντάς το ως σημάδι της ανώτερης ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας. Γιατί, τότε, οι επιχειρήσεις δεν επιθυμούν να επενδύσουν περισσότερο στη χώρα, διερωτάται ο Legrain.
Τα εξωτερικά πλεονάσματα είναι στην πραγματικότητα συμπτώματα μιας προβληματικής οικονομίας. Οι στάσιμοι μισθοί ενισχύουν τα εταιρικά πλεονάσματα, ενώ η συγκράτηση των δαπανών και ο ασφυκτικός τομέας των υπηρεσιών καταστέλλει τις εγχώριες επενδύσεις, με τα κέρδη από το πλεόνασμα συχνά να σπαταλούνται στο εξωτερικό. Το Ινστιτούτο DIW υπολογίζει ότι από το 2006 έως το 2012, η αξία των ξένων χαρτοφυλακίων της Γερμανίας μειώθηκε κατά  600 δις ευρώ, ή 22% του ΑΕΠ.
Ούτε είναι η Γερμανία μια "μηχανή ανάπτυξης" για την Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα, η ασθενής εγχώρια ζήτηση της έχει επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης αλλού. Ως αποτέλεσμα, οι γερμανικές τράπεζες και οι φορολογούμενοι είναι λιγότερο πιθανό να ανακτήσουν τα επισφαλή δάνεια τους στη νότια Ευρώπη.
Η οικονομία της Γερμανίας χρειάζεται αναμόρφωση. Οι φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να επικεντρωθούν στην αύξηση της παραγωγικότητας, όχι στην «ανταγωνιστικότητα», με μέριμνα για δίκαιη αμοιβή των εργαζομένων. Η κυβέρνηση πρέπει να επωφεληθεί από τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια για να επενδύσει και να ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις νεοσύστατες επιχειρήσεις, να κάνουν το ίδιο. Τέλος, η Γερμανία πρέπει να υποδεχτεί περισσότερους νέους μετανάστες για να ανακόψει τη δημογραφική παρακμή της.
Αυτό θα ήταν ένα καλύτερο οικονομικό μοντέλο για τη Γερμανία, το οποίο θα αποτελούσε παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη, καταλήγει ο Legrain.