Λογικό να ασχολούνται ολα τα ΜΜΕ, με την παραίτηση Τσίπρα. Εκτός απο τον Κυριάκο Μντσοτάκη που δεν μπόρεσε να κρύψει  την βαθιά του  απέχθεια για τον Τσίπρα, το πολιτικό (μόνο;) μίσος, η αρθρογραφία απο τυπώνει τα αισθήματα όλων όσων μίσησαν ή βρέθηκαν απέναντι στον Αλέξη  Τσίπρα κα τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν όλα εκείνα τα πικρόχολα σχόλια, ακόμα και σκίτσα,  που αναφέρονται στα αρνητικά και σε τίποτα το θετικό. Αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι η πολιτική διαφωνία, η διαφωνία για τα πεπραγμένα ή τα αποτελέσματα της πολιτικής. Ειναι τα αρνητικά αισθήματα για τον άνθρωπο.

Ειναι το μίσος για το πρόσωπο. Γράφουν , μιλάνε ωσαν να είχαν μια προσωπική διαμάχη. Κατα το κοινώς λεγόμενο γράφουν "σαν να τους έχει σκοτώσει τη μάνα".
Η συμπεριφορά δεν θυμίζει καμία πολιτική ανάλυση η διαφωνία. Θυμίζει μια προσωπική διαμάχη.
Ολοι οι πολιτικοί είχαν φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς.  Δύσκολα όμως στην νεότερη ιστορία (μετά την μεταπολίτευση) θα συναντήσουμε μίσος σε επίπεδο προσωπικό.
θα ρωτήσετε: Και αν το κακό που έκανε για τη χώρα είναι τόσο μεγάλο; 
Οι απαντήσεις είναι πολλές, αλλά η πλέον άμεση και εύκολη είναι "Δεν χρεοκόπησε αυτός τη χώρα". Αντιθέτως όλοι αυτοί που τον μισούν εκθιάζουν ακόμα αυτούς που την χρεοκόπησαν και συνεχίζουν να  τους θεωρούν ηγέτες. 

Το μεγαλύτερο μίσος εκπορεύεται απο  την φιελεύθερξ τάση της κοινωνίας. Απο όλους αυτούς που θεωρούν οτι είναι οι σοβαροί, οτι εκπροσωποί τους σοβαρούς πολίτες απέναντι τους λαϊκιστές, τους εθνολαϊκιστές κλπ, κλπ. Ειναι αυτό  το θέμα που απαιτεί μια μεγάλη και ωραία μελέτη. Για τον ρόλο τον καθώς πρέπει και τον δήθεν καθως πρέπει

Η αντίθεση αυτή τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο εκφράστηκε  απο τον πρωθυπουργό. με την δήλωση του για την παραίτηση Τσίπρα

«Θεωρώ ότι ήταν μία αναμενόμενη απόφαση μετά από τρεις συντριπτικές ήττες που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά σε εθνικές εκλογές. Από εκεί και πέρα επιτρέψετε μου μία μόνο ευρύτερη τοποθέτηση. Θεωρώ ότι με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα κλείνει ένας κύκλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που τα τελευταία χρόνια και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση ταυτίστηκε με την τοξικότητα, το διχαστικό λόγο, αλλά και με την εκκωφαντική αναποτελεσματικότητα όταν τελικά κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου. Τα κόμματα πρέπει να ενώνουν τους πολίτες και πρώτα και πάνω απ’ όλα να προτείνουν, ρεαλιστικές, κοστολογημένες και εφαρμόσιμες λύσεις για τα προβλήματα των πολιτών. Σε αυτό το δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πορεύτηκε ποτέ. Ελπίζω να τον βρει. Του το εύχομαι ειλικρινά».
Οτι ...ευχήθηκε αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και οχι τον Αλέξη Τσίπρα.