του Σωτήρη Σιδέρη

Στις 3 Σεπτέμβρη 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου διάβαζε την περίφημη διακήρυξη εν μέσω θυελλωδών χειροκροτημάτων και ασυγκράτητου ενθουσιασμού, καθώς μια νέα δύναμη, δημοκρατική, ριζοσπαστική με καταβολές στα μεγάλα προδικτατορικά κινήματα απειλούσε το κράτος της δεξιάς και υπέγραφε την αλλαγή σελίδας στην Ελλάδα.

Στις 3 Σεπτέμβρη 2014, ένα αλλόκοτο -μικρό πλήθος- χειροκροτούσε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου τον οποίο λίγους μήνες πριν έστειλαν στο Ειδικό Δικαστήριο και τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο οδήγησαν στην παράδοση της πρωθυπουργίας στον Παπαδήμο, στην παραίτηση από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την παράδοση του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος στον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος θυμίζουν σκηνές κινηματογραφικών ταινιών, όπου τα συμπαθή φαντάσματα τριγυρίζουν στα σαλόνια και τα δωμάτια ενός ένδοξου παλατιού θρηνώντας για τις χαμένες ημέρες και νύχτες δόξας. Και οι δύο, αντιπαρατίθενται γύρω από ένα πολιτικό πτώμα, το ΠΑΣΟΚ για τα εναπομείναντα κομμάτια εξουσίας. Προφανώς η βεντέτα είναι και προσωπική, αλλά το υπόβαθρό τους είναι πολιτικό, είναι η λαγνεία για την εξουσία που δεν τους επιτρέπει να αποσυρθούν και να παραδώσουν τον τίτλο του ΠΑΣΟΚ στη νέα γενιά. Θα μείνουν ως το τέλος, μέχρι το ΠΑΣΟΚ να αφανιστεί, να μείνει εκτός βουλής, να χαθεί στο ιστορικό σύμπαν.

Η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ είναι αυτή που κρατά τον μηχανισμό εξουσίας στην επιφάνεια. Μόλις χαθεί η εξουσία, θα χαθεί οριστικά και το κόμμα. Αλλά προς το παρόν παραμένουν στον αφρό και με προκλητικό τρόπο υποκρίνονται ότι δήθεν υπηρετούν τη χώρα και το λαό. Υπηρετούν μόνο προσωπικές στρατηγικές και συμφέροντα όπως έκαναν για πολλά χρόνια.

Για τον Γ. Παπανδρέου επικρατεί η εντύπωση ότι θέλει να ανατρέψει τον Ε. Βενιζέλο, ότι θα διεκδικήσει και πάλι το ΠΑΣΟΚ ή ότι θα ιδρύσει νέο κόμμα. Ο,τι και να ισχύει από τα τρία σενάρια, το σίγουρο είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αν ο ίδιος θεωρεί ότι μένοντας στην επικαιρότητα και διορθώνοντας επικοινωνιακά το πολιτικό του παρελθόν θα δώσει την ευκαιρία σε ένα άλλο μέλος της οικογένειάς του να διεκδικήσει στο μέλλον το ΠΑΣΟΚ είναι δικαίωμά του και πρόβλημά του. Γιατί για όλους τους άλλους Ελληνες, ο κ. Παπανδρέου είναι μια τραγική φιγούρα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας που (μαζί με τους προκατόχους του)οδήγησε την Ελλάδα στην χειρότερο κρίση των τελευταίων δεκαετιών, που ταπείνωσε την ίδια του τη χώρα και τον λαό, που υπέγραψε την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην Τρόικα και τον Ράιχενμπαχ, που έφυγε νύχτα παραδίδοντας την εξουσία.

Σήμερα ο κ. Παπανδρέου, θεωρώντας προφανώς ότι ο λαός δεν έχει μνήμη ή ότι η μνήμη μπορεί να διαμορφωθεί εκ των υστέρων έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα για να αλλάξει τα δεδομένα της πρωθυπουργίας και πιστεύοντας ότι ο κ. Βενιζέλος είναι πιο μισητός από τον λαό, να γίνει ο ίδιος συμπαθής. Προφανώς έχει πρόβλημα κατανόησης των εξελίξεων.

Ο κ. Βενιζέλος δεν είναι οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο. Εχει υπογράψει τα πάντα και έχει πρωταγωνιστήσει στην πορεία χρεοκοπίας και εξάρτησης της Ελλάδας από την Γερμανία και την Τρόικα. Εχει κατηγορηθεί ότι χρησιμοποιεί το νομικό οπλοστάσιο για την προστασία του από μελλοντικές διώξεις και όχι τυχαία ο κ. Τσίπρας σε μια από τις πιο εύστοχες ατάκες του έχει πεί στην βουλή ότι μοιάζει περισσότερο με συνταγματάρχη παρά με συνταγματολόγο.
Ο κ. Βενιζέλος ήταν και παλαιότερα ασσύμετρη απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα.Υπονόμευε χρόνια τον Γιώργο Παπανδρέου ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον διαδέχθηκε στην προεδρία, είναι γνωστή η προβολή του «εγώ» και τελικά ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το έχει οδηγήσει σε μονοψήφιο ποσοστό, ενώ οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το φέρνουν αντιμέτωπο με την έξοδό του από τη βουλή.

Η μάχη γύρω από το πτώμα ττου ΠΑΣΟΚ θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων. Είτε διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ είτε παραμείνει, είτε ο κ. Βενιζέλος το μετατρέψει σε συνιστώσα μιάς θολής «Δημοκρατικής Παράταξης», είτε ο Γ. Παπανδρέου ιδρύσει νέο κόμμα, είτε ανατρέψει τον κ. Βενιζέλο,είτε όχι, η μοίρα τους είναι κοινή. Ο λαός με διαδοχικές επιλογές, στις εκλογές του 2012 και στις ευρωκλογές του 2014 τους δείχνει την πόρτα της ιστορίας. Αν υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ, άλλο κόμμα, ένα διαφορετικό κίνημα, είναι υπόθεση που σίγουρα θα ληφθεί από τον λαό και τους μελλοντικούς ηγέτες και όχι από τον Γ. Παπανδρέου και τον Ε. Βενιζέλο.