του Σπύρου Σουρμελίδη

Η συμμετοχή στο σχολείο είναι το σκαλοπάτι για να ενταχθούμε ισότιμα στην κοινωνία , στον πολιτισμό, στον τρόπο ζωής που επικρατεί σε κάθε γωνιά της Γης. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχουν μόνο οι άριστοι σε κάποιον τομέα. Η σημαία συμβολίζει την εκπροσώπηση της κοινωνίας, των πολιτιστικών αρχών και αξιών, την συμμετοχή στην κοινή προσπάθεια. Το δικαίωμα αυτό ανήκει  σε όλους. Μόνο αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους ελίτ (ξεχωριστούς), δεν το βλέπουν, ίσως και να μην το θέλουν. Οι εγχώριοι ελιτιστές άνοιξαν μια συζήτηση περί αριστείας, τώρα και περί σημαίας, για λόγους μικροπολιτικούς και ευκαιριακούς.  Πρέπει τώρα, εκτός από αλαζονικές ατάκες, να παρουσιάσουν και αληθινά επιχειρήματα.

Η βράβευση του άριστου σε κάποιον τομέα στο σχολείο, είναι ο βαθμός. Αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει για την ικανότητα του, για την προσπάθεια του, για το ταλέντο του. Το αποτέλεσμα των κόπων του επιβραβεύεται με τον βαθμό του και με πολλούς ακόμα τρόπους. Εισαγωγή στα ΑΕΙ, υποτροφίες, συμμετοχή  σε προγράμματα και δράσεις που αναδεικνύουν το ταλέντο του. Πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι η εκπροσώπηση του δημόσιου βίου γίνεται μόνο από τους αριστούχους μαθητές. Δεν υπάρχει αξιακό, δημοκρατικό πλαίσιο που να περιορίζει την εκπροσώπηση μόνο σ αυτούς που πήραν 10 στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο.  Οι δημοκρατικές αξίες -για τις οποίες σκίζουν τα ιμάτια τους οι εγχώριοι ελιτιστές -  ορίζουν ότι  τη χώρα, την πατρίδα, τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής μας, την εκπροσωπούν ΟΛΟΙ  ανεξαιρέτως. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση ταυτόχρονα όλων. Διευθυντής, βουλευτής, Πρόεδρος Δημοκρατίας μπορεί να γίνει ο καθένας ανεξαρτήτως αν είχε πάρει 10 στο σχολείο.  Γιατί η εκπροσώπηση και υπεράσπιση του αξιακού πλαισίου της κοινωνίας, της πατρίδας , είναι δημοκρατικό δικαίωμα όλων.

Μάθε παιδί μου γράμματα

Η άποψη λοιπόν να μην συνδέομαι την σημαία με τον βαθμό, υπηρετεί την προσπάθεια να ενταχθούν όλοι ισότιμα στην κοινωνία, στο αξιακό πολιτιστικό της πλαίσιο. Όλοι  έχουν δικαίωμα στην ένταξη, όλοι έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να το εκπροσωπούν. Η πατρίδα, η Πολιτεία ανήκει σε όλους. Στο σχολείο δεν στέλνουμε τα παιδιά μας για να πάρουν καλούς βαθμούς. Τα στέλνουμε για να γίνουν “καλοί άνθρωποι” για να ενταχθούν δηλαδή στην κοινωνία. Το “μάθε παιδί μου γράμματα”, αξία παλιά, σηματοδότησε την προσπάθεια των φτωχότερων ανθρώπων, των κοινωνικών ομάδων με λιγότερες ευκαιρίες, να ενταχθούν στην κοινωνία, να αποκτήσουν τα εφόδια, ώστε να γίνουν πρακτικά ισότιμοι.  Η μαζική παιδεία , των δημοκρατικών -βιομηχανικών κοινωνιών, αυτό επεδίωξε. Σήμερα που βρισκόμαστε σ ένα  άλλο επίπεδο κοινωνιών, και μάλιστα με παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά, η μαζική παιδεία συνεχίζει να υπηρετεί τον αρχικό σκοπό. Την ένταξη στην κοινωνία. Μάλιστα  σήμερα χρειάζεται ακόμα περισσότερη  προσπάθεια για την ένταξη στο πολιτιστικό, αξιακό πλαίσιο, στον τρόπο ζωής που έχει ή επιδιώκει κάθε κοινωνία.  Ο βαθμός, συνεχίζει να είναι η επιβράβευση στον συγκεκριμένο τομέα και η δυνατότητα συνέχισης στο επόμενο σκαλοπάτι. 
Το να μην συνδέουμε την σημαία (και πολλά ακόμα δικαιώματα) με τον βαθμό δεν είναι εναντίον της αριστείας ή της επιβράβευσης των ταλέντων  και των κόπων των παιδιών.

“Εμείς”,  όχι  “εγώ”. 

Η συζήτηση που ευκαιριακά άνοιξε  περί σημαίας , αναδεικνύει και όλες τις αλαζονικές  πλευρές των εγχώριων ελιτιστών.  Οι φωνές περί αριστείας δεν έχουν συνέχεια, δεν εκπροσωπούν κάποια προσπάθεια υπέρ της αριστείας του πρόσφατου παρελθόντος. Δεν έγινε τίποτα σ αυτή τη χώρα (πριν την κρίση του 2010) υπέρ των αρίστων. “Αξία” ήταν πάρε τα λεφτά και φύγε. Πετυχημένος ήταν αυτός που τα κονόμησε και σκορπάει λεφτά , ο νεόπλουτος- άξεστος. Οι άριστοι  δεν ήταν εκπρόσωποι του κράτους, της χώρας, του  πολιτισμού μας, δεν έκαναν καριέρα αρίστου σ αυτή τη πατρίδα. Το  πολιτικό σύστημα αγκάλιασε τους “ικανούς”, τα λαμόγια και όχι τους άριστους. Αυτοί που σήμερα κόπτονται για την αριστεία, μας κληρονόμησαν 320 δις ευρώ χρέος και μια χώρα χρεοκοπημένη καθολικά. Το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, όχι μόνο δεν άφησε πίσω του εκσυγχρονισμό, αλλά ανέβασε στα πρώτα καθίσματα , κάποιους  που  είχαν σχέση με τα μαύρα ταμεία της Siemens.
Η σημερινή Αριστερά, την οποία βρίζουν με τρόπο εμετικό, με ύφος εμφυλιακό, προσπαθεί να ξαναμαζέψει τα ρετάλια που άφησαν. Να δώσει κουράγιο να ενώσει, να δημιουργήσει συνθήκες τους “εμείς” και όχι του “εγώ”. Στην κοινωνία έχουν θέση  και δικαιώματα όλοι, ακόμα και αδύνατοι μαθητές. Ακόμα και οι μετανάστες. Την πατρίδα θα την ξανασηκώσουμε όλοι μαζί, όχι ορισμένοι. Και πάντως όχι αυτοί που θεωρούν τη ζωή ένα παιχνίδι  για λίγους και δήθεν εξαιρετικούς  Αυτοί που  έκαναν το λαμόγιο αξία, δεν μπορούν να μιλάνε για αριστεία. 
Σ αυτή την πατρίδα κάποιοι έκαναν καλά τη δουλειά τους και ένα παιδί που δεν είχε καλούς βαθμούς, κρατάει σήμερα την ελληνική σημαία στο αμερικανικό NBA. Είναι και αυτός μέρος του αξιακού, πολιτιστικού μας πλαισίου.
Κρατάει της πατρίδας μας τη σημαία!