του Σπύρου Σουρμελίδη

Τα δαιμόνια είναι πάνω στο τραπέζι και χοροπηδάνε, και όσο συζητάμε για μια ενδεχόμενη συμφωνία τόσο περισσότερο αναδεικνύονται και τα προβλήματα της Ελλάδας αλλά και τα προβλήματα της Ευρώπης.  Η Ευρώπη του 2015 δεν είναι τόσο ισχυρή όσο ήταν το 2010 ή το 2012, οι κοινωνίες είναι διχασμένες και οι πολιτικές δυνάμεις σε νότο και βορρά κατακερματισμένες. Είναι όμως ακόμα στα χέρια του κ. Σόϊμπλε ο οποίος δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλον να μιλήσει. Δεν θέλει αιτήματα που θα του χαλάσουν την πολιτική του γι αυτό και αντιμετωπίζει την κατάσταση στην Ελλάδα ως μια εξέγερση σε μια επαρχία η οποία πρέπει να κατασταλεί. Οδηγεί τα πράγματα σε μια συνεχή εξόντωση των ελληνικών θέσεων για να φτάσουμε στο απόλυτο αδιέξοδο. Αυτό που ζητά η νέα ελληνική κυβέρνηση  είναι να μπορέσει να διοικήσει για να περισώσει ότι ακόμα περισώζεται και να μπορέσει να βγούμε από τον βάλτο. Η απάντηση των γερμανών και των άλλων δανειστών  είναι, πρώτον ότι δεν διοικείται η χώρα από τους έλληνες και δεύτερον ότι θα διοικηθεί όπως αυτοί έχουν ορίσει. Η Ελλάδα βρίσκεται σ ένα σταυροδρόμι. 

Όσες φορές και αν ρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας   τα προηγούμενα χρόνια αν θα τολμήσει να αντισταθεί στην Μέρκελ, δηλαδή στην πολιτική της, απάντησε κατηγορηματικά «ναι». Τόνιζε συνεχώς πως η προσπάθεια του αφορά και την Ευρώπη και όχι μόνο την Ελλάδα. Χλευάστηκε από  όσους υποτίμησαν την διεθνή κινητικότητα. Του έλεγαν ότι θα έχει υποστηρικτές, τον Μαδούρο και την πρόεδρο της Αργεντινής. Σήμερα ως πρωθυπουργός πλέον, και πριν κλείσει η πρώτη σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, δηλώνει πως  «η Ελλάδα έχει απόλυτη αίσθηση του γεωπολιτικού της ρόλου…δεν θα ήθελε να θέσει εν αμφιβόλω την κατάσταση στην ευρωζώνη ζητώντας δανεικά δεξιά κι αριστερά». Ο κ. Τσίπρας μαζί με τον κ. Δραγασάκη και τους άλλους συνεργάτες του, μπήκε ανάμεσα στα «βουβάλια»  επενδύοντας στην νέα πραγματικότητα που αχνοφαίνεται. Η Ουκρανία, το κράτος του Τζιχάντ, η σταθερότητα σε Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, είναι μερικά από τα νέα σημαντικά σημεία αστάθειας στην περιοχή και μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Ο Ερντογάν δεν είναι το ίδιο σταθερός όσο το 2010-2012, το ίδιο και η τουρκική οικονομία. Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν με το ίδιο μάτι την παγκόσμια οικονομική κατάσταση, την ώρα που η φούσκα των ομολόγων (χρέους) παγκοσμίως φτάνει τα 100 τρισεκατομμύρια δολάρια, 30% μεγαλύτερη από το 2008. Η Γαλλία είναι μια χώρα διχασμένη, με τους μισούς να κατηγορούν την γερμανική πολιτική, ζητώντας την απαλλαγή της Γαλλίας από το γερμανικό σφικταγκάλιασμα. Η Ιταλία βλέπει με τρόμο το χρέος της να διογκώνεται. Η Ισπανία θέλει να πετάξει από πάνω της το διεφθαρμένο καθεστώς του Ραχόι, των παλαιτιανών και των καταλανών υπαλλήλων της Ολλανδίας και της Γερμανίας. Στον βορρά Ολλανδία, Φιλανδία, Σουηδία, δεν μπορούν να στηρίξουν τα πλούσια και λειτουργικά ως χθες συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, με τις οικονομικές ελίτ να εγκαταλείπουν εγωιστικά τις χώρες τους. Η ύφεση παραγωγική και οικονομική, είναι η μεγάλη απειλή. 
Στην κορυφή του παγόβουνου όμως είναι η εμμονή της Γερμανίας:
Στην πολιτική της μη ρευστότητας, της σχεδόν ακινησίας του νομίσματος στο όνομα του πληθωρισμού.
Στην πολιτική της λιτότητας που σημαίνει ότι οι κοινωνίες πρέπει να πληρώσουν τις φούσκες του παρελθόντος, με κάθε τίμημα, αδιαφορώντας για το μέλλον τους. 
Η Ελλάδα με την στάση της διαμαρτυρίας έβγαλε όλους τους δαίμονες στο τραπέζι, συγχρόνως με την διαφθορά δηλαδή με την εγκληματική συμπεριφορά των διαφόρων ελίτ που από κοινού, πανευρωπαϊκά, έκλεψαν τα λεφτά των φορολογούμενων, δημιούργησαν φούσκες τις οποίες η κα Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί φόρτωσαν ξανά  τους φορολογούμενους.

Οι δαίμονες της Ελλάδας

Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να φτάσει σ ένα έντιμο και αξιοπρεπή συμβιβασμό ώστε να βρεθεί επιτέλους απέναντι στις αληθινές προκλήσεις, στους αληθινούς δαίμονες της ελληνικής πραγματικότητας. Η στάση του κ. Σόιμπλε δείχνει ότι δεν θέλει να την αφήσει, αντιμετωπίζει την κατάσταση ως μια εξέγερση σε μια επαρχία η οποία πρέπει να κατασταλεί. Γι αυτό και οδηγεί τα πράγματα σε μια συνεχή εξόντωση των ελληνικών θέσεων ώστε να μην μπορέσει η νέα κυβέρνηση να καθίσει καν στην καρέκλα της. Η Ελλάδα βρίσκεται σ ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Έχει μια νέα κινητικότητα πολιτική και οικονομική (νέα κυβέρνηση με μεγάλη αποδοχή), αλλά μια απολύτως βαλτωμένη οικονομία με ένα ανίκανο να στηρίξει την ανάπτυξη κράτος. Ο δρόμος είναι προς τις μεταρρυθμίσεις, την αποφασιστική εγκατάλειψη του πελατειακού κράτους (πάνω και κάτω), ώστε να κρατηθεί στην πραγματικότητας της Ευρώπης μέσα σε νέες ισορροπίες της παγκοσμιοποίησης. Το στοίχημα είναι κρίσιμο. Και το στοίχημα αφορά το ποιος διοικεί τη χώρα και ποιος μπορεί να την βγάλει από το αδιέξοδο. Οι ξένοι, οι δανειστές, οι εταίροι, με τους όρους που όρισαν και τους οποίους έχουμε αποδεχθεί από το 2010 και μετά ή μια ελληνική κυβέρνηση, με περιορισμούς μεν, αλλά με μια εσωτερική εθνική προσπάθεια; Το δίλημμα δυστυχώς για μία ακόμα φορά είναι επίκαιρο.

Η αλήθεια δυστυχώς είναι πως η υποτέλεια είναι «φτηνότερη» από  την ανεξαρτησία. Μόνο που οδηγεί σε νέα δυστυχία και απόλυτη υπανάπτυξη. 
Γι αυτό και βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη ώρα. 
Όλα τα δαιμόνια τούτη την ώρα είναι πάνω στο τραπέζι και χορεύουν.