του Σωτήρη Σιδέρη

Η εποχή της Φώφης Γεννηματά στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα καταγραφεί ίσως ως η τελευταία  πράξη πριν από την  ερείπωση  του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος. Την ώρα που η δημοκρατία στην Ευρώπη υποχωρεί και στα ελληνικά σχολεία η Χρυσή Αυγή επιχειρεί την ιδεολογική άλωση της νέας γενιάς, στα πολιτικά κόμματα ο αριβισμός και  το πάθος για εξουσία αποδυναμώνουν και τα ίδια και  τον κοινοβουλευτισμό.  Ειδικότερα όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας η ίδια η Γεννηματά και τα υποτιθέμενα κορυφαία πολιτικά στελέχη του ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μια κάλπη πριν την απόλυτη απαξίωση, επιδίδονται σε μια μάχη διανομής θέσεων , καθώς ο αριθμός τους έχει δραματικά συρρικνωθεί. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση από κανέναν να δώσει πολιτική και ιδεολογική μάχη για να κερδίσει κοινωνικό χώρο, αντίθετα όλοι ερίζουν για τα ιμάτιά του.

Ταυτόχρονα όμως και εξαιτίας του πολιτικού κατακερματισμού και της συρρίκνωσης των ποσοστών των κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ ή άλλως ΚΙΝΑΛ εξακολουθεί να αποτελεί ένα λάφυρο προς λεηλασία μετά τις  επόμενες εκλογές. Για τον λόγο αυτό και όσοι θεωρούν στο ΠΑΣΟΚ την πολιτική επάγγελμα, και είναι πολλοί, θέλουν πάση θυσία μια εκλόγιμη θέση προκειμένου να συνεχίσουν να προσφέρουν υπηρεσίες στις οικογένειές τους και να έχουν μια καλά αμειβόμενη θέση εργασίας, πέραν του γεγονότος ότι θα αποτελούν και πάλι γρανάζι της εξουσίας.
Αν εξετάσουμε την πολιτική πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ υπό αυτό το πρίσμα, δηλαδή ψυχρά πολιτικά, θα διαπιστώσουμε ότι ακριβώς αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας της βουλευτικής έδρας και η πεποίθηση ότι η πολιτική είναι επάγγελμα και όχι καθήκον και προσφορά , είναι που καθηλώνει την Ελλάδα στην παρακμή της. Η τάση αυτή υπάρχει και σε άλλα κόμματα , αλλά η ειδική αναφορά στο ΠΑΣΟΚ γίνεται επειδή το κόμμα αυτό αποτέλεσε ένα ρωμαλέο κίνημα  που κυβέρνησε ή συγκυβέρνησε τη χώρα περισσότερα από 20 χρόνια και τώρα εξαϋλώνεται εν μέσω οργής για την διαφθορά  και τον πολιτικό παρασιτισμό που υπηρέτησε. 
Η καθοδήγηση του ΠΑΣΟΚ από την Φώφη Γεννηματά σε συνδυασμό με την διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα  Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά, αποτελούν σπάνιες περιπτώσεις  για επιστημονική, αλλά και πολιτική μελέτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα για τις  επόμενες γενιές πολιτικών και πολιτών.
Όχι ότι οι προηγούμενοι δεν προκάλεσαν προβλήματα, απλά ως ένα βαθμό τηρούσαν τα προσχήματα και η κατάσταση δεν ήταν τόσο ζοφερή. Δηλαδή όποιος στοιχειωδώς ενημερωθεί για το πώς διοίκησαν τη χώρα και τα κόμματά τους, θα αντιληφθούν τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα αδυνατεί να ξεπεράσει τις συνεχείς κρίσεις που αντιμετωπίζει δεκαετίες τώρα. Πολιτικοί και πρόεδροι κομμάτων που θεωρούσαν τη χώρα και τα κόμματα φέουδα, που υποτάσσονταν σε ιδιωτικά και κάθε είδους οργανωμένα συμφέροντα και διευκόλυναν κάθε παράσιτο να λαφυραγωγεί εθνικό πλούτο. Ο κ. Σημίτης δεν διοικούσε ιδιωτικό σωματείο, διοικούσε μια ολόκληρη χώρα και όταν υπουργοί φυλακίζονται ή διώκονται, έχει υποχρέωση ή να απολογηθεί πολιτικά και να εξηγήσει, να καταδικάσει ή να τους στηρίξει, ή να δώσει εξηγήσεις στη δικαιοσύνη.
 Όλοι τους όμως αδυνατούν να αποσυρθούν, αδυνατούν να απολογηθούν, να ζητήσουν συγνώμη, αδυνατούν να συνταξιοδοτηθούν. Ακριβώς γιατί πάντα υπάρχει περιθώριο για  επιστροφή.  Υπάρχει η δίψα για εξουσία, για ρόλο , για χρήμα, για θέσεις .
Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί πρότυπο μελέτης για τις πολιτικές επιστήμες, όπως και η ΝΔ. Το πρώτο, που από λαϊκό δημοκρατικό κίνημα κατάντησε πολιτικό παράσιτο, χωρίς ιδεολογία, χωρίς αρχές, χωρίς στόχους, χωρίς ρόλο και επιρροή στην κοινωνία,  έρμαιο παραγόντων . Στο ΠΑΣΟΚ, επικρατεί μόνο η προσδοκία ενός τελευταίου κύκλου συμμετοχής στην εξουσία. Η  μεταλλαγμένη ΝΔ που με απίστευτη ευκολία αφομοιώνει φασίστες, δωσίλογους, χουντικούς, παρακρατικούς και πάσης φύσεως παράσιτα  που εξωθούν στο περιθώριο τους σοβαρούς, συντηρητικούς μεν, αλλά δημοκρατικούς πολίτες, εκπονεί ένα νέο σχέδιο επιστροφής στην εξουσία, αλλά με ρεβανσισμό. Το σχέδιο  είναι ο ρεβανσισμός, όχι η παιδεία, ούτε η υγεία, ούτε η τάξη και ασφάλεια .
Το ΠΑΣΟΚ έχει μια τελευταία ίσως ευκαιρία να γίνει κοινωνικό κόμμα και να αφήσει πίσω του το παρελθόν αντικαθιστώντας άμεσα την Γεννηματά και προσφέροντας εθνικές υπηρεσίες σε μια κρίσιμη για τη χώρα συγκυρία. Η  ΝΔ καθημερινά δραπετεύει από τις δημοκρατικές εξαρτήσεις της και ενσωματώνεται στην λογική της ευρωπαικής ακροδεξιάς, με συνθήματα την ανατροπή και το μίσος. Για μια ακόμη φορά στην ιστορία της η ΝΔ εξελίσσεται σε παράγοντα ανωμαλίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ       

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ιστορικές ευθύνες . Δεν μπορεί να είναι και με τον διαχωρισμό κράτους –εκκλησίας και με τον εναγκαλισμό τους. Δεν μπορεί να είναι και αριστερό και δεξιό κόμμα. Δεν μπορεί να είναι και με την διαπλοκή και με την κάθαρση. Δεν μπορεί να είναι και με τα λαϊκά στρώματα και με το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα με αρχές, καταστατικό και ιδεολογία , δεν είναι ορχήστρα που παίζει όλα τα τραγούδια.  Αν δεν το καταλάβει αυτό, το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ το έχει μπροστά του . Και το τέλος θα είναι πιο δραματικό. Γιατί μετά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται η ΝΔ, αλλά ο φασισμός που ήδη εκκολάπτεται….