Ακης Καλογεράς

Η αξιοπρέπεια που είχε απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, δαπανήθηκε, σε μια υποτιθέμενη προσπάθεια να μην αλλοιωθεί ο αριστερός χαρακτήρας που έχει απομείνει στο συγκεκριμένο κόμμα. Δαπανήθηκε συνειδητά! Εν γνώσει των οργανωτών ενός κομματικού πραξικοπήματος καρικατούρα, με πλήρη αδιαφορία για τις καταστροφικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για Αριστερά.  Είναι απόλυτη πολιτική αδυναμία και ανοησία,  να προσπαθείς απο τον περασμένο Φεβρουάριο, να “φας”  με κάθε τρόπο τον Στ. Κασσελάκη (που τον θεωρείς ανίκανο, τυχαίο, ξένο με την πολιτική και την αριστερά)  και τελικά να αναγκάζεσαι να αποκλείεις τον εκλεγμένο πρόεδροο απο τη νέα διαδικασία εκλογής. Οργανωνοντας δήθεν συνεδριάσεις , με δήθεν αποφάσεις.   Η όποια υποτιθέμενη πολιτική διαδικασία  έχει σκεπαστεί από αναξιοπρέπεια, απο πράξεις και αποφάσεις κοινωνικά απαράδεκτες. Και είναι αυτό ο μεγαλος ξεπεσμός. Διότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, με ιδέες, με την αριστερά, με την πολιτική. 

Απο το 1988 έως το 1991 έγινε μια προσπάθεια σύγκλισης και συμπόρευσης των αριστερών κομμουνιστικογενών πρωτίστως δυνάμεων (ΚΚΕ με ΚΚΕεσ που έγινε ΕΑΡ). Το παρελθόν ήταν βαρύ για όλους και δεν τους επέτρεψε να ολοκληρώσουν την προσπάθεια τους. Οταν ετέθη το θέμα της οργανικής ένταξης του ΚΚΕ στον μεγάλο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, το ΚΚΕ διασπάστηκε με οριακές αποφάσεις και διαδικασίες. Ειχαν ηδη προηγηθεί μικροδιασπάσεις- αποχωρήσεις και απο το ΚΚΕ και απο την ΕΑΡ.

Η διάσπαση του 1991, ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη διάσπαση του ΚΚΕ, πολύ πιο σημαντική ακόμα και από την διάσπαση του 1968. Και αυτό γιατί ήταν διάσπαση κοινωνική. Όχι μόνο των στελεχών και των μελών, αλλά της ευρείας κοινωνικής βάσης, που είχε πετύχει να δημιουργήσει η αριστερά. Οι επιπτώσεις της διάσπασης ηταν καθοριστικές και για την μετέπειτα πορεία και του ΚΚΕ και του Συνασπισμού. Το ΚΚΕ έγινε κόμμα κλειστό για τον εαυτό του. Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αφού πέρασε σε ηγεσία σοσιαλιστικής προέλευσης, αναζητά εναγωνίως διαρκώς χαρακτήρα και προοπτική. 

Σήμερα όλα όσα συμβαίνουν είναι μια κακή προσπάθεια μίμησης απο κάθε αποψη. Και στο κομμάτι της προσπάθειας σύγκλισης προοδευτικών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κα), κυρίως όμως στην επιμονή της αλλαγής ηγεσιών, ώστε σώνει και ντε να έχουμε κάποια σύγκλιση.

Ούτε στο ΠΑΣΟΚ προέκυψε το επιθυμητό αποτέλεσμα, ούτε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως και τα δυο κόμματα κλείνονται στο καβούκι τους, αρνούμενα να αλλάξουν ή να κάνουν κάποιο καινούργιο βήμα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα επιλογών μακριά απο την κοινωνία, χωρίς συναίσθηση των πραγματικών αναγκών. Τα δήθεn  μεγαλόπνοα σχέδια επιλύουν τις ανάγκες των εμπευστών και οχι της κοινωνίας ή της πολιτικής ή πολυ περισσότερο της Αριστεράς.  
Η παρτίδα είναι κακοπαιγμένη απο την αρχή έως το τέλος, με παίκτες πολύ μικρότερους των περιστάσεων.

Σε μια εποχή, με χιλιάδες οθόνες ανοικτές πάνω σου, με την δυνατότητα εκατομμυρίων ανθρώπων να παρακολουθούν κάθε λέξη και κάθε πράξη, διαμορφώνοντας προσωπική άποψη (με την βεβαιότητα μάλιστα ότι έχουν διαμορφώσει την σωστή άποψη), αλλά και με την δυνατότητα να εκφράσουν τις εκατομμυρια απόψεις τους, η απόφαση με το στανιό και με το τσιγκέλι, σε μια δήθεν καταστατική διαδικασία, μόνο στην χλεύη μπορεί να οδηγήσει.

Στα,  ας πούμε μεγαλόπνοα σχέδια της σύγκλισης προοδευτικών δυνάμεων, παρενέβη ένας ξένος και απρόβλεπτος παράγοντας. Η εκλογή Κασελάκη πέρυσι τέτοια εποχή, με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ να απορρίπτει τον ΟΛΟΝ γνωστό ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή ο Κασσελάκης δεν ηταν ο συνεννοήσιμος ασχετος που θα φορτωνότανε χωρίς αντίρρηση,   όλες τις αποφάσεις, έγινε μισητός εχθρός. Ο οποίος πρέπει να φορτωθεί όλες τις αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεφορτώσουν οι πραγματικά υπεύθυνοι και υπόλογοι.

Η παρεμβολή Κασσελάκη υποτίθεται οτι χάλασε και το σχέδιο της σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων.

Το έργο είναι τόσο κακοπαιγμένο που αντί οι συγκλονιστικές εξελίξεις να ρουφήξουν  τον ανίδεο, απολιτιίκ, Κασσελάκη, τον κατηγορούν οτι  “ρουφάει”  το DNA, της Αριστεράς.

Οι γίγαντες της πολιτικής και της Αριστεράς έχουν ξεφτιλιστεί απο αυτό που θεωρούν τίποτα.

Η μεγαλειώδης ανικανότητα τους και η αδυναμία τους,  δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω απο οποιαδήποτε ερμηνείες του καταστατικού. Αντιθέτως τρέμουν οτι θα τους πάρει τις καρέκλες ο τυχαίος περαστικός. 

Τίποτα δεν τους εμποδίζει, ακόμα και τώρα, να πείσουν τον κόσμο για την ορθότητα των απόψεων τους.  Το πρόβλημα είναι ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ.

Και επειδή δεν έχουν,  προτιμούν να κρύψουν την ανικανοτητα τους στον πάτο της θάλασσας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Ναι,  η ζωή θα αναζητήσει λύσεις, δεξιότερα ή  αριστερότερα , πρωτα χειρότερα με την ελπίδα οτι θα έρθει και το καλύτερο.

Και εδω που τα λέμε, προς το παρόν τι χειρότερο από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέσει στο κεφάλι μας…;