του Σωτήρη Σιδέρη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται αλλεργία όταν ακούει την λέξη «Αριστερά», επαναστατεί όταν ακούει την λέξη «κράτος» και δυσθυμία όταν αναγκάζεται να προφέρει τη λέξη «εργαζόμενοι». Αντίθετα, απολαμβάνει κάθε φράση που περιέχει τις λέξεις «ιδιώτης»  και «κεφάλαιο» .Αυτό είναι πασιφανές σε κάποιον που θα διαβάσει μια   συνηθισμένη δημόσια ομιλία του, μια συνηθισμένη ημέρα. Δεν πρόκειται ακριβώς για συμπύκνωση της ιδεολογίας του, γιατί η συγκροτημένη ιδεολογία απαιτεί συγκροτημένη σκέψη.
Πρόκειται μάλλον για ένα μεγάφωνο συμφερόντων που επιχειρούν να πάρουν ρεβάνς και να επιστρέψουν δριμύτερα, για ένα κύμβαλο του  τρίπτυχου, πατρίς θρησκεία οικογένεια και του  οικονομικού παρασιτισμού, στοιχεία που  κυριεύουν τα παρηκμασμένα κόμματα και εκφέρονται από αχυρανθρώπους –πολιτικούς, με μοναδικό στόχο την εξουσία και την εξυπηρέτηση συμφερόντων. 
             

Κατηγορώ άρα υπάρχω

Ακρογωνιαίος λίθος αυτής της τακτικής, είναι η κατασκευή του εχθρού με κάποια ιδιαίτερα  απεχθή χαρακτηριστικά: Δηλαδή,  η κατασκευή μιας μακράς λίστας, ένα δριμύ κατηγορητήριο κατά των πολιτικών αντιπάλων εφ όλης της ύλης. Στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική, την οικονομία, το αίσθημα ασφάλειας και ταυτόχρονα να προσεγγίζει τον συναισθηματικό κόσμο των ψηφοφόρων που είναι είτε οργισμένοι, είτε άνεργοι, είτε μετανάστες, είτε αυτοεξόριστοι στο πολιτικό περιθώριο . 
Στην καθημερινή πολιτική διαχείριση όλα  αυτά μεταφράζονται με τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου. Τον κατηγορεί  για εθνικό διχασμό, υπονοεί ότι η κυβέρνηση υποστηρίζει την τρομοκρατία και τη βία, υπόσχεται άμεσα εργασία  και πατάει πάνω σε ευαισθησίες για να αποκρύψει την δική του πολιτική και ιδεολογική ανεπάρκεια. 
Ταυτόχρονα αναδεικνύει ως εθνικές αξίες τις δικές του κατασκευές. Θεωρεί για παράδειγμα, ότι το συναίσθημα κυριαρχεί στη βόρειο Ελλάδα κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και αυτό είναι αποσταθεροποιητικό για τη χώρα. Το είπε στους Δελφούς. Είπε όμως και κάτι χειρότερο: Αναρωτήθηκε δήθεν αθώα και οργισμένα:
 «δεν υπάρχει ζήτημα νομιμοποίησης για την κυβέρνηση η οποία λαμβάνει μία απόφαση εν ονόματι ποίου; Και πως πέρασε τελικά αυτή η συμφωνία από το κοινοβούλιο; Με ποια πλειοψηφία;». Για να συμπεράνει ότι «βρισκόμαστε σε συνταγματικώς αχαρτογράφητα ύδατα»
Αλήθεια;. Φυσικά  όχι. Ουδείς συνταγματολόγος έθεσε ποτέ το παραμικρό θέμα . Το θέτει όμως ο Μητσοτάκης που είναι υπεράνω του συντάγματος. Όχι γιατί αμφισβητεί την κυβερνητική νομιμότητα, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Αφού δεν μπορεί να την αμφισβητήσει, δοκιμάζει με την διασπορά  ύπουλων ερωτημάτων να προκαλέσει σύγχυση σε ψηφοφόρους που δεν έχουν τη γνώση να κρίνουν  τις αθλιότητες Μητσοτάκη. Η τακτική γνωστή και πανάρχαια  . Πρώτα προκαλούμε αμφιβολίες, μετά οι αμφιβολίες μετατρέπονται σε ισχυρισμό, το τρίτο βήμα είναι ο κλονισμός της λογικής στάσης και στο τέλος οι αντιστάσεις αμβλύνονται και οι ψηφοφόροι έρχονται πιο εύκολα.
Η χώρα δεν αποσταθεροποιείται φυσικά . Αν ήταν να αποσταθεροποιηθεί  θα συνέβαινε στη βουλή όταν  ψηφίζονταν η συμφωνία ή  αν μαζικές διαδηλώσεις εκατομμυρίων θα συγκλόνιζαν τη χώρα και προκαλούνταν κοινωνική ένταση . Αυτό δεν συνέβη όμως , ούτε θα συμβεί, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Μητσοτάκη να επιμένει και να ελπίζει.
Ο Μητσοτάκης εξισώσει τον Τσίπρα με τον Όρμπαν γιατί έτσι  επιδιώκει να αποκτήσει ένα αντίβαρο   στις επιθέσεις  που δέχεται, για ακροδεξιά χειραγώγησή του από τον Σαμαρά και λοιπούς εντός του κόμματός του .  Όταν όμως υποδαυλίζει την οργή στο εσωτερικό, να είναι σίγουρος ότι θα την υποστεί ως πρωθυπουργός, αν γίνει.  Σε αντίθεση με την πολιτική της εθνικής θολούρας,  όλοι γνωρίζουν τι θα κάνει στο εσωτερικό της χώρας. Η οικονομική του πολιτική μπορεί να χαρακτηριστεί εύστοχα ως λαίλαπα και η κοινωνική του πολιτική επίσης  εύστοχα ως επερχόμενος ολετήρας.
  Η ομιλία του προέδρου της ΝΔ στο φόρουμ των Δελφών, είναι αρκετή για να αποκαλύψει , σημείο προς σημείο,  ότι ο υποψήφιος πρωθυπουργός της χώρας αυτό που διακηρύσσει είναι στο μεν οικονομικό πεδίο την επιστροφή στον παρασιτισμό που χρεοκόπησε τη χώρα, στην εξωτερική πολιτική την  καθήλωση της χώρας  στη μέγγενη του εθνικισμού με τον ίδιο όμηρο των επιλογών του..
         

Επισημάνσεις

Οι αντιδράσεις  εναντίον του  Όρμπαν που πραγματοποιούσε εκστρατεία εναντίον του Γιούνκερ ήταν οργισμένες. Σε δύσκολη θέση οι υποστηρικτές του στο ΕΛΚ κυρίως ο ακροδεξιός Βέμπερ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έκαναν έναν ελιγμό. Ζήτησαν με βαριά καρδιά να ανασταλεί , έως ότου συμμορφωθεί, η συμμετοχή του Ούγγρου πρωθυπουργού  και του κόμματός του στο Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα, αλλά ο Μητσοτάκης έκανε ένα βήμα παραπάνω. Ζήτησε από τους Ευρωπαίους, κυρίως τους σοσιαλιστές, να αποδοκιμάσουν τον Τσίπρα, γιατί είναι η αριστερή εκδοχή του Όρμπαν. Είναι η ίδια λογική που διακατέχει την ευρωπαική ακροδεξιά  και τα νεοναζιστικά μορφώματα για τις ίσες αποστάσεις από τον Χίτλερ και τον Στάλιν, από τους ναζί και τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτοανακηρύχθηκε ως ταξικός αντίπαλος των εργαζομένων. Μείωση φόρων στους επιχειρηματίες άμεσα, ιδεολογικό πόλεμο προς κάθε τι δημόσιο, από το ασφαλιστικό σύστημα μέχρι την υγεία και την παιδεία και ψήφιση αντίστοιχων νόμων. Είτε από πολιτική ανεπάρκεια, είτε γιατί ο στόχος της εξουσίας  είναι υπεράνω της Ελλάδας και της κοινωνίας,  ο Μητσοτάκης προδιαγράφει μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αναταραχή, αν και δεν το έχει καταλάβει ακόμη.  Και άλλοι στο παρελθόν προσπάθησαν να ισοπεδώσουν το κοινωνικό κράτος και απέτυχαν παταγωδώς μάλιστα …
  Το συμπέρασμα είναι ότι τις επόμενες εβδομάδες η ΝΔ και προσωπικά ο Μητσοτάκης θα χάσουν κάθε μέτρο και θα αυξήσουν την επιχείρηση πρόκλησης αμφιβολιών στην κοινωνία, για την ηθική, την δημοκρατικότητα και την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Η ΝΔ ιστορικά  ως παράταξη και ο Μητσοτάκης σήμερα ως πρόσωπο, αδιαφορούν για όλα αυτά. Η εξουσία είναι ο σκοπός και για μια ακόμη φορά θα αγιάσουν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν.