του Σπύρου Σουρμελίδη

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πρώτη που ολοκλήρωσε αυτό που υπέγραψε στον προβλεπόμενο χρόνο και με θετικά αποτελέσματα βάσει της πραγματικότητας.
Είναι η μόνη κυβέρνηση που το πέτυχε σε αντίθεση με τις προηγούμενες μετά το 2010, παρά τα εμπόδια, και τις πολλαπλές προσπάθειες να πέσει.
Η περίοδος πτωχευτικών μέτρων (Μνημόνια) στο χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, ολοκληρώθηκε, είτε αρέσει είτε όχι.
Η χώρα, το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του , βγαίνουν από την χρεοκοπία και την διαδικασία πτώχευσης, ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ και με πολλά χρέη (δημόσια και ιδιωτικά). Είναι ένα διαφορετικό κράτος απ ότι το 2009, λειτουργεί και θα λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες.
Οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας αλλά και του είδους της πτώχευσης, αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη τους. Γι αυτό και συνεχίζουν να λένε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τα αίτια της κρίσης θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμα.
Μετά την «έρημο», αρχίζει μια νέα περίοδος, προκύπτει η ανάγκη για νέες καθοριστικές για τη ζωή μας επιλογές. 

Η εκκρεμότητα της ευθύνης

Η ελληνική χρεοκοπία, ήταν η χειρότερη στην Ευρώπη, τα ερωτήματα γύρω απ αυτήν θα συνεχίσουν να μας τριβελίζουν το μυαλό για τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό γιατί κανείς δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη της χρεοκοπίας. Είναι μία ακόμα μεγάλη εθνική εκκρεμότητα, για την οποία οι υπεύθυνοι δεν θέλησαν και δεν θα θελήσουν να αναλάβουν την ευθύνη τους. Το έγκλημα δε της χρεοκοπίας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ. 
Οι υπεύθυνοι προσπαθούν να μεταφέρουν  τις ευθύνες  στην κυβέρνηση που προέκυψε (2015) μέσα από αντιφάσεις και σκληρές κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Αντιπαραθέσεις που έφεραν στην επιφάνεια δυνάμεις που δεν είχαν κυβερνήσει και δεν ήταν έτοιμες γι αυτό.
Η χώρα είχε χάσει ήδη το 25% του ΑΕΠ, ήταν υπερχρεωμένη , ήταν μεγάλο και το ιδιωτικό χρέος. Η κρίση ήταν καθολική και όχι μόνο κρίση χρέους. Είχε καταρρεύσει το πολιτικό και θεσμικό της σύστημα, υπήρχε ένα αντιπαραγωγικό, πελατειακό (διεφθαρμένο) κράτος, μια δημόσια διοίκηση που εξυπηρετούσε μόνο τον εαυτό της και όχι την κοινωνία και την οικονομία. Το κοινωνικό κράτος έτρωγε τις σάρκες του.
Αυτό όμως που πρωτίστως κατέρρευσε ήταν το σύστημα διανομής πλούτου.  Οι ροές κατά από το τραπέζι  έφτασαν να είναι περισσότερες από  τις φανερές. Και αυτό σε συνδυασμό με τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα  της οικονομίας, ήταν η βόμβα που έσκασε. Το παράδοξο είναι ότι κράτησε πολλά χρόνια. Αυτή η «βόμβα» είχε ήδη επιφέρει πλήγματα πριν την χρεοκοπία. Η βιομηχανία έφευγε προς Βαλκάνια και αλλού, οι υπηρεσίες υπερδιογκώθηκαν, η παραγωγή μειώθηκε, τα κρατικά χρέη αυξάνονταν, ο ιδιωτικός δανεισμός το ίδιο. Η αφαίμαξη της αποταμίευσης ήταν ραγδαία και βίαιη. Το χρηματιστήριο ήταν ένας δρόμος , το τραπεζικό  σύστημα ήταν η λεωφόρος της κλοπής του ιδιωτικού πλούτου. (Σήμερα ακόμα επιχειρήσεις και νοικοκυριά χάνουν περισσότερο από τις τράπεζες απ ότι από το κράτος). Η μεσαία τάξη διαλύθηκε πολύ πριν το 2015 και η καλύτερη μελέτη γι αυτό είναι  του Τάσου Γιαννίτση.
Οι υπέρμαχοι, του ευρώ, της ανάπτυξης, των επενδύσεων, των μεταρρυθμίσεων, των αποκρατικοποιήσεων, κράτησαν ΖΩΝΤΑΝΟ το μεγάλο κράτος, γιατί πολύ απλά ήταν μόνο δικό τους, ήταν όμηρος των συμφερόντων τους.

Το διπλό έγκλημα

Όταν έφτασε η ώρα που η χρεοκοπία δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί, έκαναν το δεύτερο έγκλημα. Δέχθηκαν όλους τους όρους της πτώχευσης (Μνημόνιο) χωρίς ενστάσεις, πιστεύοντας ότι αυτοί θα συνεχίσουν  να κυβερνούν. Η απόλυτη ψευδαίσθηση τους ήταν ότι θα χάσουν πολλοί, αλλά όχι η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ. Ο σκληρός πυρήνας που ήλεγχε τη χώρα (πολιτικοί, τραπεζικοί, επιχειρηματίες) πίστεψε ότι η καταστροφή θα ήταν ελεγχόμενη. Και πίστεψε επίσης ότι  θα μπορούσε να «ξεγελάσει» και τους ευρωπαίους συνεταίρους.
Όταν οι εκπρόσωποι της διοικητικής ελίτ και της κομματικής νομενκλατούρας   (σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) διαμαρτυρήθηκαν  προς την πολιτική ηγεσία, η ευθεία και ωμή απάντηση ήρθε από τον Θεόδωρο Πάγκαλο: «Όλοι μαζί τα φάγαμε». (Υπό την πίεση των αντιδράσεων, ο Πάγκαλος επέτρεψε να φανεί ότι η φράση του, αφορούσε όλο τον ελληνικό λαό, έκανε μάλιστα και βιβλίο γι αυτό).
Οι διοικούντες, απέφευγαν να υλοποιήσουν τα μέτρα τα οποία υπέγραψαν. Προέκυψαν  μειώσεις μισθών και συντάξεων. Έμειναν όμως σε εκκρεμότητα τα δύσκολα πακέτα. Τα κόκκινα δάνεια και το ασφαλιστικό. Η ελίτ δεν άγγιζε τα δικά της λεφτά και τα δικά της χρέη. Οι Τράπεζες επέζησαν με τα λεφτά όλων των ελλήνων, αλλά έσωσαν τα λεφτά μερικών και χάριζαν τα χρέη των λίγων. Αν και το κοινωνικό κράτος είχε διαλυθεί, δεν άλλαξαν τη δομή του, υπό τον φόβο των ακόμα μεγαλύτερων διαμαρτυριών. Δέχθηκαν όμως να γίνει το ιδιωτικό χρέος (προς τις γαλλογερμανικές τράπεζες) δημόσιο (προς κράτη-μέλη του ευρώ).
Τον Μάιο του 2011, ο Πολ Τόμσεν επεσήμανε στην πολιτική, θεσμική και επιχειρηματική ελίτ, ότι πρέπει να πάρει μέτρα για να μην τα χάσουν όλα. Αδιαφόρησαν.  Τον Νοέμβριο του 2011 αποδέχθηκαν μια κυβέρνηση όπως την ήθελε το ΔΝΤ και το Βερολίνο με τον Λουκά Παπαδήμο, διώχνοντας βιαίως τον Γ. Παπανδρέου. Ο «αντιμνημονιακός» Α. Σαμαράς, υποχρεώθηκε να δεσμευθεί εκ των προτέρων ότι θα σεβαστεί τα Μνημόνια. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γνώριζαν διαρκή συρρίκνωση. Παρ όλα αυτά έφτασαν στο πρώτο grexit (δήλωση Βίζερ το 2018). Επέμεναν  όμως να κυβερνήσουν οι ίδιοι και οδηγήθηκαν σε εκλογές, «διώχνοντας» και τον Παπαδήμο.  Το δικαιολόγησαν με τον κίνδυνο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει της Χρυσής Αυγής. Δεν απέτρεψαν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Και συνέχισαν να μην  ολοκληρώνουν τα μέτρα, παρά την πίεση, τους ευτελισμούς και τις απειλές Σόιμπλε και Λαγκάρντ. Συνέχισαν να αρνούνται τις δύσκολες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ρυθμίσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς από αποδεκτός έγινε και πάλι μη συνεργάσιμος, αφού έβλεπε μόνο προς τις εκλογές. Η ουσία είναι πως αρνήθηκε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και να ενοχλήσει την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ. Αυτό τον έφερε σε αντιπαράθεση με τους ευρωπαίους δανειστές.
Ο Γκίκας Χαρδούβελης που αντικατέστησε τον Γιάννη Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών, στα μέσα του 2014, ομολόγησε την αποτυχία. Στο Παρίσι , στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, τον Σεπτέμβριο του 2014,  δηλώνει: Έχουμε κάνει το 52% των υποχρεώσεων μας, τίθεται θέμα αξιοπιστίας της χώρας». Και την ίδια ώρα  η τρόικα έλεγε ότι υπάρχουν …1000 προαπαιτούμενα. Το πρόγραμμα ήταν στην κυριολεξία στον αέρα.

Το κόλπο της «Αριστερής Παρένθεσης», ένα ακόμα λάθος.

Μπροστά στα αδιέξοδα που μόνοι τους δημιούργησαν, την απόλυτη αντιπαράθεση των ευρωπαίων (την οποία δεν περίμεναν και δεν ήθελαν να κατανοήσουν) και την συνεχόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, αποφάσισαν να  επιρρίψουν τα πάντα στην Αριστερά και στους… λαϊκιστές γενικώς. Ήταν πλέον όλοι μαζί συσπειρωμένοι απέναντι στον κοινό εχθρό, τον ΣΥΡΙΖΑ: Η εναπομείνασα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι παλαιές ηγεσίες των δύο κομμάτων, οι διοικήσεις των τραπεζών, ο κεντρικός τραπεζίτης (Στουρνάρας), η επιχειρηματική ελίτ. (Υπήρχαν ήδη κάποιες διαρροές στην ελίτ,  αλλά δεν ήταν εμφανείς και δεν κρίθηκαν επικίνδυνες). Αποφασίστηκε να «επιτραπεί» στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, εκτιμώντας ότι θα αντέξει 5 βδομάδες, το πολύ μερικούς μήνες. Έπεισαν γι αυτό και τους ευρωπαίους, πρωτίστως το Βερολίνο.
Ήταν τα πάντα έτοιμα, μόλις ανελάμβανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τους υποχρέωναν να υπογράψουν τα πάντα και θα έκλειναν  τις τράπεζες. Όσοι δεν κρατήθηκαν (Γεωργιάδης) έλεγαν από πριν, για τον κίνδυνο που θα αντιμετώπιζαν οι Τράπεζες,  μόλις αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ.  Έως σήμερα όλοι όσοι ήταν στο κόλπο, συνεχίζουν να λένε ότι για τα πάντα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπερδεύοντας και τα νούμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να στοίχισε 86 δις ευρώ, 100 δις ευρώ ή και 200 δις ευρώ. Διαλέγετε…
Έπεσαν έξω, οι 5 βδομάδες θα γίνουν 5 χρόνια.  Κλείνουμε 4ετία, θα μπούμε στην 5ετία και πρωθυπουργός είναι ο Αλέξης Τσίπρας.  Διάβασαν τα πάντα λάθος.

Οι δανειστές

Η στάση των ευρωπαίων  είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του. Οι ευρωπαίοι  τραπεζίτες αντέδρασαν βιαίως στην ελληνική χρεοκοπία ώστε να διασωθούν. Η πολιτική ελίτ πρωτίστως της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Βρετανίας, έδειξαν την απαξία τους  προς την ελληνική επιχειρηματική και πολιτική ελίτ. Βερολίνο και Παρίσι δήλωσαν ότι ο καθένας πληρώνει τα χρέη του και οι Έλληνες θα πληρώσουν βαριά γιατί είναι οι πλέον διεφθαρμένοι. Ο Σαρκοζί πρώτος συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα όπως στην Λιβύη. Αν και είχε κερδίσει από τη χώρα μας (όπως και από την Λιβύη) δεν είχε κανένα δισταγμό να «βομβαρδίσει» την Ελλάδα όπως βομβάρδισε και την Λιβύη. Οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί επίσης. Η έκπληξη των ελληνικών ελίτ είναι και ακόμα σήμερα μεγάλη. Γιατί είχαν συνεργαστεί με τους ευρωπαίους, είχαν μοιραστεί υπερκέρδη, δεν αντιλαμβάνονται το μένος των ευρωπαίων.
Η απάντηση είναι απλή: Στα κέρδη μπορεί να υπάρξει συνεργασία, στην χασούρα ο καθένας είναι μόνος.
Υπάρχει και κάτι πιο σύνθετο. Η ελληνική ελίτ αποδεχόμενη την διαδικασία και τους όρους της πτώχευσης (Μνημόνια), είχε  παραδώσει την εξουσία της. Γιατί η πτώχευση φέρνει «εκκαθαριστή» στην εταιρία, αλλαγή διοίκησης ακόμα και πώληση της εταιρίας.
Αλλά και μετά το 2015, όταν αντελήφθησαν ότι οι διαπιστώσεις της φθαρμένης ελληνικής ελίτ, ήταν λάθος,  δεν έχουν καμία δυσκολία να αποδεχθούν  την πραγματικότητα, να εγκαταλείψουν τους παλαιούς συνεταίρους (για τους οποίους ξέρουν όλα τα απλυτα τους) και να επιδιώξουν νέες ισορροπίες. «Η καρδιά μου είναι στο ΠΑΣΟΚ αλλά εμπιστεύομαι τον Αλέξη» δηλώνει κυνικά τώρα ο Μ. Σούλτς.  
Η ελληνική ελίτ ακόμα και σήμερα πιστεύει, ότι τελικώς, αν «η αριστερή παρένθεση» ήταν των 5 βδομάδων, τότε δεν θα είχε χαθεί η εξουσία της. Και αυτό τους τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Τους κάνει έξαλλους και απίστευτα επιθετικούς.
Αρνούνται να δεχθούν αυτό που έκαναν: Χρεοκόπησαν τη χώρα και παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας. 

Ουδέν μονιμότερο  του προσωρινού

Η  έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας, ήταν το αποτέλεσμα των εγκληματικών λαθών της ελίτ και ας μην ήταν ορατό αμέσως.
Η εκλογική νίκη και τα όσα ακολούθησαν στην πολιτική  σκηνή είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Τα ρήγματα ήταν πολλά , κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, διοικητικά , τραπεζικά, επιχειρηματικά κλπ, κλπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (η αριστερά αν θέλετε) δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει αν δεν υπήρχαν ακόμα και εκείνες οι ελάχιστες διαρροές στα υψηλά κλιμάκια, που  υποτιμήθηκαν το 2014 από τους Σαμαρά-Βενιζέλο-Στουρνάρα- Σημίτη. Αν δεν υπήρχαν επίσης οι αντιθέσεις μεταξύ ευρωπαίων και Αμερικανών,  και των ευρωπαίων μεταξύ τους, την ώρα της κρίσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποίησαν στο μέγιστο τις αντιθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Τις κατάλαβαν, τις ανέλυσαν, τις διαχειρίστηκαν.
Η διαχείριση όμως  της πτώχευσης ήταν το δυσκολότερο  θέμα, κυρίως λόγω των κοινωνικών διαθέσεων που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το 35% και όχι μόνο, δεν αναζήτησε ούτε και αναζητά αριστερές λύσεις. Αναζητά λύτρωση και οποιαδήποτε απαλλαγή από τα βάρη. Και μάλιστα εδώ και τώρα. Με Grexit, με σεισάχθεια, με «κεραυνούς», με «επαναστάσεις». Γιατί εκτός από τις ελίτ και τα παρακάτω στρωματα, αρνούνται να αποδεχθούν το μέγεθος της καταστροφής. Εν μέρει ακόμα και σήμερα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ασφαλιστικό.

Το  3ο μνημόνιο

Οι ευρωπαίοι δανειστές έγιναν  ακόμα πιο επιθετικοί μόλις ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας να λιώσουν τη χώρα, αφού διαπίστωσαν ένα τεράστιο ρήγμα   στις πολιτικές δυνάμεις της. Το «κράτα γερά Γερούν» συμβολίζει την εμφύλια αντιπαλότητα και θύμισε τον εμφύλιο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
 Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι θα εναντιωθεί στην ευρωπαϊκή ελίτ από το 2014 και το έκανε πράξη μόλις έγινε κυβέρνηση. Ο Βαρουβάκης δεν ήταν ο κατάλληλος οικονομολόγος και πολιτικός διαχειριστής. Ήταν όμως ο κατάλληλος για την σύγκρουση, ήταν έτοιμος μόνο γι αυτήν. Ο ρόλος του δεν θα μπορούσε παρά να ήταν σύντομος και έτσι συνέβη.
Ο Αλέξης Τσίπρας υπερκτίμησε όμως τις αντιθέσεις μεταξύ  των δανειστών ή τις δυνατότητες της Γερμανίας εκείνη την χρονική περίοδο. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, αντιπροσωπεύοντας, όχι τις εμμονές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις διαθέσεις της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος (62%) ήρθε με κλειστές τράπεζες, μετά από συνεχή σύγκρουση και απειλές και παρά  τον κίνδυνο του Grexit. Το 35% του Σεπτεμβρίου ήρθε μετά από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την αποχώρηση  της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας  ήξερε όμως ότι ο κόσμος δεν θα άντεχε αν θα έσπαγε το σχοινί. Υποχώρησε ξέροντας ότι αν δεν υπέγραφε Μνημόνιο η χώρα θα πήγαινε σε ανοικτή εμφύλια διαμάχη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του αλλωστε παρέμενε ο εσωτερικός αντίπαλος που δεν του επέτρεπε συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων. Και η υπόλοιπη Αριστερά (ΚΚΕ, Λαφαζάνης κα) μάλιστα διέσπασε το μέτωπο , το έκανε ακόμα και την ώρα του Δημοψηφίσματος. 
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ κλήθηκαν πλέον να τελειώσουν την διαδικασία της πτώχευσης, όσο τον δυνατόν ηπιότερα. Το 3ο Μνημόνιο συμπύκνωσε το κλείσιμο όλων των εκκρεμοτήτων που ήταν και οι δυσκολότερες (κόκκινα δάνεια, ασφαλιστικό, δημόσια διοίκηση κα).
Η απόφαση του Α. Τσίπρα πλέον ήταν μία: Τελειώνω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και αυτό έκανε με όποιο κόστος.
Τα δυσκολότερα θέματα ήταν οι εκκρεμότητες από το 2010-2011. Η δήλωση Χαρδούβελη στο Παρίσι το 2014, συμπυκνώνει την κατάσταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και ήρθε ως δύναμη αναθεωρητική, πέτυχε να συμβιβάσει εξαιρετικά αντιφατικές καταστάσεις. Την οργή , την αντίθεση της κοινωνίας με την πραγματική της οικονομική κατάσταση.
Οι δυνατές αντιδράσεις δεν αντιπροσώπευαν δυνατές τσέπες, ούτε καν της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ. Η κατάσταση στην Ιταλία των «5 Αστέρων» και της «Λέγκα του Βορρά», δείχνει μια ωμή πραγματικότητα, δείχνει την δύναμη που έχουν ακόμα αυτοί που ελέγχουν το χρήμα, τις αγορές, το ευρώ. Το ίδιο φαίνεται και στην Τουρκία του Ερντογάν που χρησιμοποιεί μάλιστα εύκολα αεροπλάνα, τανκς και  κανόνια. 

Η  επιλογή της σύγκρουσης 

Ερώτημα: Δεν τα ήξερε ολ αυτά περί δυνατοτήτων ο Αλέξης Τσίπρας εκ των προτέρων;  Αν όχι φταίει. Αν ναι, τότε οδήγησε τη χώρα σε μια ακόμα χαμένη μάχη εν γνώσει του.
Όσες φορές κι αν πάμε πίσω, όσες φορές και να γίνουν κάποιοι άλλοι Τσίπρας στη θέση του, θα γινότανε το ίδιο πράγμα. Γιατί πολύ απλά η αλλαγή κυβερνητικού συνασπισμού ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης και όχι συναίνεσης.
Ο Α. Σαμαράς ήθελε να «συγκρουστεί» γι αυτό έσχιζε τα Μνημόνια σελίδα-σελίδα, αλλά δεν τόλμησε. Αποδέχθηκε να συμβιβαστεί για να γίνει πρωθυπουργός. Ο Γ. Παπανδρέου  έπρεπε να συγκρουστεί και για να επιβιώσει και για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Δεν το έκανε και τον έδιωξαν βιαίως.
Οι κυβερνήσεις του 2000 (Σημίτης) και του 2004( Καραμανλής) έπρεπε να συγκρουστούν  για να ανατρέψουν τις ισορροπίες και να  αποφύγουν τη χρεοκοπία. Δεν το έπραξαν και η χώρα έχασε.
Ο Αλέξης Τσίπρας  (όπως και όλη η πολιτική ηγεσία) γνωρίζει ότι η διαχείριση του Μνημονίου ήταν και είναι πρωτίστως πολιτική. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ήταν επιδιωκόμενη και προσχεδιασμένη, από τους αντιπάλους  του εντός και εκτός. Οι «φίλοι» του σε ΗΠΑ και Γαλλία  του ζητούσαν να συγκρουστεί. Ο κόσμος του ζητούσε να συγκρουστεί, οι αντιθέσεις το ίδιο.
Μόνο αν πήγαινε στην σύγκρουση θα μπορούσε να επιβιώσει και αυτό έκανε.
Δεν έφερε ένα νέο Μνημόνιο, δεν πέτυχε να διώξει το ένα, το ενιαίο τελικώς συμβόλαιο πτώχευσης. Κατάφερε όμως σήμερα να τελειώνει με αυτό.

Το Μνημόνιο…νίκησε

Δυστυχώς οι δανειστές πέτυχαν να εφαρμοστεί το δικό τους σχέδιο αντιμετώπισης της χρεοκοπίας. Εφαρμόστηκε η λιτότητα, έπεσαν οι αξίες σε όλα τα πεδία, το κράτος συρρικνώθηκε. Είμαστε φτωχότεροι από το 2009, αλλά και με μικρότερες δυνατότητες.
Για το χρέος, η εμμονή των Γερμανών δεν επέτρεψε κούρεμα εφ απάξ αλλά σε δόσεις. Στο τέλος η ρύθμιση που έγινε δίνει πολλές ανάσες και δυνατότητές, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι και στην συνέχεια θα υπάρξει και άλλη ρύθμιση. Το ιδιωτικό χρέος (και προς τράπεζες και προς κράτος) περικόπτεται κατά περίπτωση και όχι με ένα ενιαίο και γενναίο τρόπο.
Υπήρξαν όμως και αλλαγές που θα αποδεχθούν άμεσα βοηθητικές. Το ελληνικό κράτος γνωρίζει πλέον ποιόν πληρώνει και γιατί και το κάνει με ενιαίους κανόνες. Γνωρίζει ποιοι δεν πληρώνουν και ποιοι ακόμα  κοροϊδεύουν.
Το τραπεζικό σύστημα οδεύει με μεγάλη καθυστέρηση σε αληθινή εξυγίανση, τα κόκκινα δάνεια σηματοδοτούν το ξεκαθάρισμα πλέον της επιχειρηματικής τάξης.
Το κοινωνικό κράτος έχει ενιαία δομή, του λείπουν όμως τα χρήματα. Ουσιαστικά ξεκινά από την αρχή αλλά με νέους κανόνες.
Το κράτος λειτουργεί επίσης  με νέους κανόνες, έχει όμως τα βαρίδια του παρελθόντος που είναι η εμμονή συγκεκριμένων κυκλωμάτων της δημόσιας διοίκησης που δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι δεν έχουν την ίδια εξουσία και τα ίδια …χρήματα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα προχώρησε γρήγορα και σε αληθινές μεταρρυθμίσεις (χρήσεις γης, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ολοκλήρωση έργων κα).

Υπάρχει αριστερή  πολιτική;

Η 8ετής πτωχευτική περίοδος, άλλαξε πολλά , μένει όμως ο σκληρός πυρήνας που πρέπει ν αλλάξει: Το παραγωγικό μοντέλο και η απεξάρτηση από το κρατικό χρήμα. Ακόμα και σήμερα είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν  ότι είναι ο Τσίπρας και ο κάθε πρωθυπουργός που θα τους δώσει χρήματα είτε για να σωθούν είτε για να γίνουν επιχειρηματίες.
Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας –επενδυτής, ούτε φίλος επενδυτών με ονοματεπώνυμο, αλλά συλλογικός υποστηρικτής υποδομών και επενδύσεων. Αυτό τουλάχιστον λένε ότι συμβαίνει στα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Και εν πολλοίς συμβαίνει. Δεν συνέβαινε στην Ελλάδα. Αλλάζει όμως και είναι η σημερινή κυβέρνηση που ρίχνει βάρος σ αυτό.
Υπάρχει όμως κάτι το αριστερό στην κυβερνητική πολιτική ή μόνο πρόσωπα που προέρχονται από την Αριστερά; Είναι το πλέον δύσκολο ερώτημα στις μέρες μας και το ίδιο ισχύει και για την δεξιά πολιτική, την ώρα που όλες οι βεβαιότητες κλονίζονται.
Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εφαρμόσει, είναι ο επιμερισμός των βαρών και αυτό που θα επιδιώξει είναι η διαφορετική διανομή του πλούτου.
Μέσα στο θολό τοπίο της πτώχευσης η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει αναδιανομή βαρών, ώστε να μπορέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα της κοινωνίας να βγουν από την έρημο. Παρά τις κατάρες και παρά το γεγονός ότι κάποιοι θυμήθηκαν την ανάπτυξη την ώρα της πτώχευσης, η κυβέρνηση έπραξε ότι ήταν δυνατόν για τον καταμερισμό των βαρών.
Το στοίχημα της πλέον είναι να πετύχει μια νέα ισορροπία στην διανομή του πλούτου την επόμενη μέρα.
Η αύξηση  του κατώτερου μισθού είναι μία ένδειξη, αλλά εκεί που πραγματικά έχει δείξει καλά αποτελέσματα είναι στην μείωση της ανεργίας.
Γιατί τελικώς οι πρωθυπουργοί κρίνονται από τον ρυθμό ανάπτυξης και το επίπεδο της απασχόλησης.