Την άποψη ότι τα θέματα ταυτότητας έχουν πλέον εκτοπίσει τα θέματα οικονομίας από το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης στο Βέλγιο, γεγονός που επηρεάζει και την πολιτική ατζέντα, εκφράζει σε άρθρο της η εφημερίδα  De Tijd υπό τον τίτλο «Είναι η μετανάστευση, ηλίθιε! Προφανώς το θέμα αυτό είναι πλέον μείζον σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, καθώς το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί προς τα μεταναστευτικά προβλήματα , αλλά και ξεχωριστά σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας καθώς πολλές χώρες επαναθέτουν το θέμα του εθνικού κράτους μετά την αποτυχία της ΕΕ να αλλάξει την πορεία της γηραιάς ηπείρου.

Κατά συνέπεια το θέμα δεν είναι μόνο το μεταναστευτικό , γιατί και πριν την προσφυγική –μεταναστευτική κρίση, ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ισχυρό κίνημα που προσέλαβε άλλες διαστάσεις τα τελευταία δύο χρόνια, με το μεταναστευτικό.

Ωστόσο η συζήτηση αυτή έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον και αφορά το μέλλον της Ευρώπης , γι αυτό και αναδημοσιεύουμε το  άρθρο αυτό.

Σύμφωνα με την  εφημερίδα,  δεν είναι καθόλου τυχαίο που ενώ η οικονομική κατάσταση της χώρας προξενεί εύλογες ανησυχίες, η βελγική πολιτική ηγεσία  δείχνει να ασχολείται με θέματα όπως η απαγόρευση του μπουρκίνι, η θέση των μουσουλμάνων και το κατά πόσον είναι σκόπιμη ή όχι η επιβολή μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Αν και υπήρξαν τις προηγούμενες εβδομάδες ουκ ολίγες αντεγκλήσεις για θέματα που άπτονται της εκτέλεσης του προϋπολογισμού και της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων, προσθέτει, την μερίδα του λέοντος εξασφάλισαν, μακράν, οι πολιτικές συζητήσεις αναφορικά με θέματα που άπτονται της ταυτότητας όπως το μπουρκίνι. Και τούτο μάλιστα, παρότι ελάχιστα μπουρκίνι έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις βελγικές παραλίες.  «Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει λοιπόν;», διερωτάται ο αρθρογράφος. «Πολύ απλά», εξηγεί, «οι πολιτικοί νιώθουν ότι αυτά είναι τα θέματα που απασχολούν τους πολίτες». Περισσότερο δηλαδή από το πώς θα καταστεί δυνατή η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, οι Βέλγοι δείχνουν να απασχολούνται με τα θέματα ταυτότητας, μετανάστευσης και ενσωμάτωσης. Φυσικά η μετανάστευση δεν βρίσκεται για πρώτη φορά στην ατζέντα, υπενθυμίζει, αλλά επί σειρά ετών το μονοπώλιο είχε το δακτυλοδεικτούμενο, ως ρατσιστικό και ακροδεξιό, Vlaams Belang, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα προτιμούσαν να σιωπούν. Είναι τώρα το «συστημικό» N-VA (Συντηρητικοί Εθνικιστές), το μεγαλύτερο δηλαδή κόμμα της Φλάνδρας, που το τελευταίο διάστημα έχει πάρει την σκυτάλη και έχει σηκώσει το «λάβαρο» της μετανάστευσης, σημειώνει .

Όπως εξηγεί, η «σκληρή» πολιτική που ακολουθεί το εν λόγω κόμμα στα θέματα μετανάστευσης φτάνει στο απόγειό της με την περιβόητη πρωτοβουλία για την επιβολή μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στο Βέλγιο, γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα τον παραμερισμό των αρχών του κράτους δικαίου και την άρση συγκεκριμένων ατομικών ελευθεριών. Το αξιοσημείωτο, κατά τον αρθρογράφο, είναι ότι στην Γαλλία μια παρόμοια «κατάσταση πολιορκίας» δεν στάθηκε αρκετή να αποτρέψει νέες επιθέσεις, ενώ στην Τουρκία η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μετά το πραξικόπημα αντιμετωπίζεται περίπου ως προανάκρουσμα για την επιβολή μιας «ωμής δικτατορίας».

Είναι άλλωστε γι’ αυτό τον λόγο, διευκρινίζει ο αρθρογράφος, που κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού όπως το CD&V (Χριστιανοδημοκράτες) και οι Open Vld (Συντηρητικοί Φιλελεύθεροι) έχουν εναντιωθεί στην πρωτοβουλία αυτή.  Η αντίθεσή τους όμως αυτή ουδόλως πτοεί το N-VA, το οποίο εξακολουθεί να κρατά ψηλούς τόνους προσβλέποντας σε εκλογικά οφέλη εκμεταλλευόμενο την διάχυτη ανησυχία που υπάρχει στην κοινή γνώμη. Η αγανάκτηση της τελευταίας άλλωστε διαρκώς μεγαλώνει από την στιγμή που γίνεται γνωστό ότι ο ένας μετά τον άλλο, οι ύποπτοι για τρομοκρατική δράση, είναι όλοι παλιοί γνώριμοι της βελγικής δικαιοσύνης, η οποία όμως αποδεικνύεται πως αδυνατεί να τους θέσει υπό έλεγχο ελλείψει σχετικού νομικού πλαισίου. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που «ποντάρει» και ο ηγέτης του N-VA B. De Wever, διαβεβαιώνοντας ότι παρόμοια προβλήματα θα λυθούν από την στιγμή που θα εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Στον αντίποδα, οι επικριτές του De Wever τον κατηγορούν ότι με την ρητορική και την εν γένει στάση του ενισχύει το κλίμα φόβου δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο.

Εντυπωσιακό είναι πάντως ότι ακόμα και ο ηγέτης των φλαμανδών Σοσιαλιστών  John Crombez δεν δίστασε να υιοθετήσει κι αυτός μέρος της ακροδεξιάς ρητορικής, κραδαίνοντας την ανάγκη για τους  μουσουλμάνους να τηρούν την βελγική νομοθεσία προκειμένου «να μην εξαγριώνουν ακόμα και τους προοδευτικούς», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ο λόγος για την σκλήρυνση αυτή της στάσης των σοσιαλιστών είναι ότι αφουγκράζονται κι αυτοί την οργή του μέσου ψηφοφόρου με αυτό που εκλαμβάνει ως «υποτονική» στάση των πολιτικών κομμάτων απέναντι στους μουσουλμάνους και τους μετανάστες. Ως εκ τούτου, εξηγεί ο αρθρογράφος, δεν διστάζουν πλέον κι αυτοί να πάρουν αποστάσεις από τους κανόνες πολιτικής ορθότητας που υπαγορεύουν μια ήπια στάση απέναντι στους μετανάστες, χρησιμοποιώντας στο εξής μια «ωμή» φρασεολογία.

Από την άλλη μεριά, παρατηρεί ο αρθρογράφος, υπάρχουν κόμματα όπως οι Χριστιανοδημοκράτες, οι οποίοι προτιμούν να συστρατευτούν με την «ηθική» γραμμή  που προκρίνει η γερμανίδα καγκελάριος Merkel απέναντι στους μετανάστες, ενώ και οι Συντηρητικοί Φιλελεύθεροι (Open Vld) δεν δείχνουν να διατεθειμένοι να αποποιηθούν την ρητορική τους υπέρ της ανάγκης προστασίας των ατομικών ελευθεριών αρνούμενοι κι αυτοί να προσυπογράψουν το αίτημα του N-VA για επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Καταλήγοντας, ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι όλα τα κόμματα αντιλαμβάνονται ότι το μεταναστευτικό θα κυριαρχήσει στις επόμενες εκλογές και ως εκ τούτου θα επηρεάσει καταλυτικά την βούληση του εκλογικού σώματος. Το ερώτημα είναι,  προσθέτει, τίνος κόμματος η τακτική θα αποδειχθεί «αποδοτικότερη» και από την άποψη αυτή φρονεί πως τα διδάγματα που αντλούν οι Χριστιανοδημοκράτες από την «πανωλεθρία» της Merkel στις τοπικές εκλογές είναι ότι η «ήπια» γραμμή της δεν επιβραβεύεται στις κάλπες. Με άλλα λόγια, συμπληρώνει, αυτό που βλέπουν οι Χριστιανοδημοκράτες είναι το «μετριοπαθές κέντρο» (όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται), να χάνει δυνάμεις προς όφελος της ριζοσπαστικής δεξιάς.