Η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να λειτουργήσει ως τζαμί η Αγία Σοφία κατά την διάρκεια του Ραμαζανιού, λογικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σωστές οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει μια τέτοια απόφαση, γιατί αν παρακολουθήσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο κυβερνά ο Ερντογάν, ήταν αναμενόμενο  ότι θα έφτανε και στην Αγία Σοφία. 

Είχε προηγηθεί ένα εθνικιστικό παραλήρημα λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 29 Μαϊου, όταν χιλιάδες κόσμου παρακολούθησαν στην Κωνσταντινούπολη μια αναπαράσταση της κατάληψης της Πόλης από τους Οθωμανούς το 1453, με τον Τούρκο πρόεδρο να παρελαύνει ως νέος Μωάμεθ. Η Αγία Σοφία ήταν το λάφυρο του Μωάμεθ και ο Ερντογάν ίσως φαντάζει ο συνεχιστής του. 

Ο Ερντογάν είναι πασιφανές, ότι ταυτίζει τον εαυτό του με την Τουρκία, συγκρίνει τον εαυτό του  με άλλους ηγέτες του παρελθόντος και προωθεί ή και επιβάλλει την προσωπολατρία. Επειδή στην Τουρκία η δημοκρατία ποτέ δεν λειτούργησε με τρόπο αντίστοιχο  με τα δυτικά κοινοβουλευτικά συστήματα, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη, ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η προσωπολατρία που θέλει ο Ερντογάν. Μέσα από αυτόν τον τρόπο χειραγώγησης των μαζών, ο Τούρκος πρόεδρος εδραιώνει τη θέση του στην εξουσία, αλλάζει συνεχώς, χάρη στην  κυριαρχία του τις δομές του συστήματος , αλλάζει το ίδιο το σύστημα και είναι άγνωστο μέχρι που μπορεί να φθάσει. Είναι σίγουρο ότι ο Τούρκος πρόεδρος θα γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, όλο και πιο βίαιος για να εδραιώσει την εξουσία του. Αλλά ακόμη και αν την εδραιώσει, πάλι θα είναι απειλή, γιατί ιστορικά αυτοί οι ηγετικοί χαρακτήρες από ένα σημείο και μετά λειτουργούσαν με τα εξουσιαστικά τους ένστικτα και όχι με την λογική. 

Η Τουρκία δεν αναγνώρισε ποτέ ουσιαστικά δικαιώματα στους Κούρδους, όπως δεν ήθελε ποτέ στην ιστορία της δικαιώματα για τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και πολλές ακόμη μειονότητες. Σφάγιαζαν όσους θεωρούσαν απειλή για την καθαρότητα του τουρκικού έθνους, αλλά η ιστορία εκδικείται. Οι Κούρδοι έχουν αποκτήσει συνείδηση της αποστολής τους, διεκδικούν τα αυτονόητα που τους αρνούνται οι Τούρκοι και αυτός ο πόλεμος δεν θα σταματήσει εύκολα, ούτε χωρίς την δικαίωση του Κουρδων.

Ο πόλεμος είναι σκληρός, σχεδόν ανελέητος. Υπάρχει η κουρδική  τρομοκρατία , υπάρχει όμως και η κουρδική πολιτική έκφραση, οι βουλευτές που όμως είναι θύματα της κρατικής τρομοκρατίας της Τουρκίας. Αίρεται η ασυλία τους, είναι θέμα ημερών να αρχίσουν οι διώξεις, πόλεις ολόκληρες στην νοτιοανατολική Τουρκία ξεθεμελιώνονται. Το νέο οθωμανικό δόγμα του Ερντογάν δέχεται πολλές ήττες, αλλά ο ίδιος απτόητος συνεχίζει τον αιματηρό του δρόμο. 

Η Άγκυρα αντιδρά σπασμωδικά. Έχει μεγάλα και αιματηρά μέτωπα ανοιχτά. Έχει σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας, αλλά όσο ισχυρός και αν είναι ο Ερντογάν, δεν μπορεί  να εξολοθρεύσει εκατομμύρια Τούρκων που θέλουν δημοκρατία. Η Τουρκία προκαλεί την Ελλάδα, εμπλέκεται στη Μέση Ανατολή, έχει πρόβλημα στις σχέσεις με την Ρωσία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ. Είναι μια χώρα σε μεγάλη κρίση που μάχεται σε πολλά επίπεδα, χωρίς λογική , γεγονός που οφείλεται στον αυταρχισμό του Ερντογάν και στον μεγαλοϊδεατισμό της ελίτ που τον στηρίζει. Όλα αυτά συμπλέουν με την ενίσχυση των θρησκευτικών χαρακτηριστικών του τουρκικού κράτους που θα προκαλέσει ακόμη περισσότερες εντάσεις και στο εσωτερικό της Τουρκίας και στις διεθνείς σχέσεις. Γιατί είναι βέβαιο, ότι η ενίσχυση του θρησκευτικού χαρακτήρα θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος και του ΑΚΡ και της τουρκικής κοινωνίας. Τότε πολλά θα είναι πιο δύσκολα στην περιοχή μας.  

Το επεισόδιο λοιπόν με την Αγία Σοφία δεν είναι μεμονωμένο. Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των κρίσεων που  προκαλεί  η Τουρκία . Η Ελλάδα δεν πρέπει να παρασυρθεί σε αυτό το παιχνίδι της θρησκευτικής έντασης, ούτε φυσικά να παραιτηθεί από τις θέσεις της. Η κίνηση της Τουρκίας στην Αγία Σοφία είναι εύκολο να βρει πολλούς πολέμιους στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τους διεθνείς οργανισμούς. Η Ελλάδα εκεί πρέπει να κινηθεί και εκεί πρέπει να δράσει, αντί να καταπονείται σε έναν πόλεμο ανακοινώσεων. Υπάρχει το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο ΟΗΕ, η Ουνέσκο και η ΕΕ που είναι βέβαιο ότι έστω και διπλωματικά θα αποδομήσουν τις τουρκικές πράξεις. Η αρχή μπορεί να γίνει με μια επιστολή του υπουργού πολιτισμού προς την Ουνέσκο, ώστε να διεθνοποιηθεί το θέμα μέσω του κόσμου του πολιτισμού που έχουν ίσως πολλά  και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν από τις κυβερνήσεις. 

Η Τουρκία αρχίζει να γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Η Ελλάδα αντί να χτίζει συμμαχίες σε όλα τα πεδία που προαναφέρθηκαν δείχνει αμήχανη κάθε φορά που ανακύπτει μια ένταση. Το υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει  επιθετικές ανακοινώσεις και μετά αναδιπλώνεται προκαλώντας πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο που ασκείται η εξωτερική πολιτική. Τρανά παραδείγματα η  ταπεινωτική επιστροφή της πρέσβειρας στην Βιέννη και στην Πράγμα,  οι μεταπτώσεις στις σχέσεις με την Αλβανία, τα άνευ λογικής επιδιωκόμενα ΜΟΕ με την ΠΓΔΜ και η καθήλωση της Ελλάδας στα βαλκάνια. 

Επειδή η κατάσταση σε όλα τα μέτωπα θα οξυνθεί, καλό είναι η κυβέρνηση, πρώτα ο πρωθυπουργός να αφιερώσουν όλες τις δυνάμεις τους στην υπεράσπιση της χώρας, πριν είναι αργά….