Οι  στρατοί που μαζεύτηκαν στην Συρία είναι πάρα πολλοί  και δημιουργούν  ένα εκρηκτικό μείγμα για την ασφάλεια και την ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή.
Οι εμπλεκόμενοι παράγοντες είναι ακόμα περισσότεροι και αυτό δείχνει πως θα έχουμε απρόβλεπτες και μακροχρόνιες εξελίξεις.

Η ιστορία διδάσκει πως όπου έβαλλαν τα χεράκια τους τόσοι πολλοί παίκτες της διεθνούς σκηνής, όχι μόνο δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αλλά δημιούργησαν ακόμα περισσότερα.
Το πρώτο εμφανές αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνονται τα καραβάνια των προσφύγων, των ανθρώπων που προσπαθούν να σωθούν από τις βόμβες και τις σφαγές, με κατεύθυνση την Ευρώπη.
Αυτό επίσης που αρχίζει και γίνεται ορατό, είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στο όριο των μεγάλων αντιπαραθέσεων.
Μετά την ένοπλη επέμβαση των ρώσων στην Συρία, το παιχνίδι γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Στην Συρία  αυτή την ώρα έχουμε:
Τον (κυβερνητικό) στρατό του Άσαντ.
Ομάδες αντικαθεστωτικών οι οποίες δεν είναι όλες ενωμένες μεταξύ τους.
Το παρακλάδι της Αλ Κάιντα, τους σαλαφιστές- τζιχαντιστές, οι οποίοι πολεμούν και κατά του Άσαντ και κατά των Τζιχανιστών του ISIS.
Τον ISIS, τους τζιχαντιστές που έχουν δημιουργήσει δικό τους Χαλιφάτο στην Συρία και το Ιράκ, που σφάζουν χωρίς περιορισμούς και απειλούν τους πάντες.
Τους κούρδους που προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Τόσο οι Κούρδοι της Συρίας όσο και οι Κούρδοι του Ιράκ,  πολεμούν σθεναρά κατά του ISIS, ενώ δέχονται την εχθρική πίεση των τούρκων.

Έχουμε επίσης την επέμβαση ή παρουσία:

Των αμερικανών  που προς το παρόν βομβαρδίζουν τον ISIS, Θέλουν όμως να ρίξουν το καθεστώς του Άσαντ. Μαζί τους είναι οι αυστραλοί και οι βρετανοί.
Των γάλλων που πριν από λίγες μέρες άρχισαν και αυτοί βομβαρδισμούς κατά του ISIS.
Των τούρκων, που κρυφίως συνεργάζονται η ανέχτηκαν τον ISIS, και οι οποίοι έχουν σαν βασικό τους εχθρό τους κούρδους και τον Άσαντ
Των Ρώσων,  οι οποίοι μπήκαν δυναμικά με βομβαρδισμούς κατά των δυνάμεων του ISIS, αλλά πρώτα εναντίον των αντικαθεστωτικών που θέλουν να ανατρέψουν τον Άσαντ. Η Μόσχα στηρίζει τον Άσαντ, θέλει να τον επιβάλλει στη λύση και της επόμενης μέρας στην Συρία. Εκτός από αεροπλάνα που βομβαρδίζουν, διαθέτουν επιθετικά ελικόπτερα (άρα θα εμπλακούν σε τοπικές μάχες) και άρματα μάχης. Αξιοποιούν πλήρως τα δύο λιμάνια που ελέγχουν της Λατακκιας και της Ταρτούς, όπου φυσικά ελλιμενίζουν πολεμικά πλοία.
Των κινέζων που έχουν στείλει αεροπλανοφόρο στην περιοχή.
Των Σαουδαράβων , που στέλνουν λεφτά σε διάφορες ομάδες,  έχοντας πλέον ξεκάθαρη αντιπαράθεση με τους Τζιχαντιστές του ISIS.
Των Ιρανών, που είχαν πάντα σχέση με την Συρία και το καθεστώς του Άσαντ.
Των Εμιράτων που επίσης αρχικώς έστελναν χρήματα σε διάφορες ομάδες.
Και φυσικά των ισραηλινών, που ταλαντεύονται σε ότι αφορά  τον Άσαντ, που πολλοί τους υποψιάστηκαν για την αρχική τους ανοχή προς τους Τζιχαντιστές και οι οποίοι συμφωνούν πλήρως με την παρουσία των ρώσων.

Όλοι αυτοί πλέον περιπλέκουν εξαιρετικά το πρόβλημα, που δεν αφορά την Συρία αλλά την ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή φυσικά που είναι γεμάτη ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ. Μια περιοχή  όπου συνεχίζεται η αντιπαράθεση ισραηλινών-παλαιστινίων. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε την αστάθεια

Η κατάσταση δεν είναι τόση απλή όσο δείχνει, δεν  είναι απλώς πολεμική.
Η εμφανής πλέον αντιπαράθεση του Νετανιάχου (της κυβέρνησης του Ισραήλ) με τον Ομπάμα και με ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, περιπλέκει επικίνδυνα την κατάσταση. Η αντιπαράθεση αφορά πρωτίστως το Ιράν, αλλά και το παλαιστινιακό, καθώς και τα ζητήματα ασφάλειας σε όλη την περιοχή. 
Ο Πούτιν αξιοποίησε την αντιπαράθεση, κυρίως γιατί είναι αυτός που ελέγχει πλέον το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (τεχνολογικά και πρακτικά) δίνοντας εγγυήσεις πως δεν πρόκειται να μετεξελιχθεί σε όπλο σε βάρος του Ισραήλ. Η συνεννόηση με τον Νετανιάχου, ενδυνάμωσε και την επέμβαση του υπέρ του Άσαντ. Η ρωσική παρέμβαση επεκτείνεται πλέον και στο Ιράκ.
 Η συμφωνία Τελ Αβιβ-Μόσχας, δημιούργησε νέες ισορροπίες, τις οποίες πλέον ανέχεται σχεδόν υποχρεωτικά και η  Ουάσινγκτον. Μένει βεβαίως να δούμε ποιες θα είναι οι περαιτέρω κινήσεις των αμερικανών.
Σε κατάσταση ανασφάλειας έχει περιέλθει η Σαουδική Αραβία, ενώ αντιθέτως η Αίγυπτος έχει κάνει σαφή επιλογή συμφωνίες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Όμως όλ αυτά δεν σταθεροποιούν την Συρία, αντιθέτως ανοίξει ένας νέος κύκλος αντιπαλότητας για τις νέες σφαίρες επιρροής. Μένει επίσης να δούμε ποια θα είναι η στάση της Τεχεράνης από δω και πέρα.

Ολ αυτά προβληματίζουν την Αθήνα, η οποία δεν καλείται να αντιμετωπίσει απλώς το κύμα των προσφύγων. Καλείται    να θωρακίσει την θέση  της Ελλάδας- αλλά και της Κύπρου-  ενόψει των αλλαγών ισορροπίας στην ευρύτερη περιοχή. Καλείται επίσης να διασφαλίσει τον έλεγχο στην θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Διότι το συριακό θ ανοίξει μεγάλα θέματα ασφάλειας στην περιοχή μας και ελέγχου των θαλάσσιων περασμάτων.