Σπύρος Σουρμελίδης 

Με το σύνθημα “ανακατάληψη” οι ενωμένοι ακροδεξιοί της Ευρώπης ζητούν να “Κάνουν την Ευρώπη Μεγάλη Ξανά” μιμούμενοι τον Ντόναλντ Τραμπ. Η συγκέντρωση των ακροδεξιών δυνάμεων της Ευρώπης στην Μαδρίτη, απεικονίζει την διαρκώς αυξανόμενη επιρροή τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.  Με την  “ανακατάληψη” απειλούν να επιβάλλουν τη δική τους ιδεολογία, τους δικούς τους κανόνες στην κοινωνία. Πατάνε όμως πάνω στα αδιέξοδα που οδήγησαν την Ευρώπη (και την Αμερική) οι δυνάμεις της …κανονικότητας. Στις πολιτικές του Κλίντον, του Τόνι Μπλερ, του Σρέντερ και μετά της Μέρκελ και του Σόϊμπλε, του Ολάντ και του Μακρόν. 

Η  κανονικότητα των κυρίαρχων επί 30 χρόνια φιλελεύθερων, κεντροδεξιών αλλά και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, ευνόησαν την υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων, πολύ  λιγότερων απο τις κατα τόπους (κράτη) κυρίαρχες τάξεις (πολιτικές και επιχειρηματικές). Ο υπερπλούτος έγινε συγχρόνως ανεξέλεγκτος, αδιαφορεί για τους θεσμούς, των κρατών, για τους νόμους και τους κανόνες. Και είναι τόσο ισχυρός που πλέον μπορεί να δηλώνει με θράσος οτι δεν χρειάζονται κράτη, κρατικές δομές, δεν χρειάζεται η δημοκρατία.

Η παγκοσμιοποίηση συγχρόνως δημιούργησε αρνητικά δεδομένα για τους καλομαθημένους αλαζόνες δυτικούς, που ζούσαν επί αιώνες απο τον πλούτο των αλλων λαών και κρατών.   Οι δυτικές κοινωνίες μεσα στις ίδιες τις ανισότητες τους, γνωρίζουν ότι έχουν ακόμα πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλους λαούς.Ομως πλέον φοβούνται γιατί αντιλαμβάνονται πως τα προνόμια λιγοστεύουν και οδηγούνται προς το τέλος τους. 

Οπως σωστα έγραψε η πρόεδρος του Μεξικό, Κλώντια Σαινμπάουμ, οι άλλοι λαοί του πλανήτη, των 7 δις δεν έχουν πλέον ανάγκη τη Δύση του 1 δις σε πληθυσμό. Και είναι αυτό που φοβίζει τις δυτικές κοινωνίες.

Απο την κανονικότητα στον φόβο

Επειδή η κανονικότητα φιλελεύθερων, κεντροδεξιών αλλά και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, δημιούργησε αντιφάσεις, αντινόσητες και τελικώς υποβάθμιση της Δύσης, οι κοινωνίες σε Αμερική και Ευρώπη, αναζητούν δυστυχώς λύση σε όσους κραυγάζουν εναντίον των αλλων. Στους εθνικιστές, στους ρατσιστές, στους φασίστες κάθε κατηγορίας, οι οποίοι υπόσχονται προστασία με κάθε τρόπο, όσο βίαιος και ανα αυτός είναι. Και είναι αυτός ο λόγος που οι ακροδεξιοί σε Αμερική και Ευρώπη απέκτησαν κοινό και μάλιστα μεγάλο. 

Η ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ που τώρα υπόσχονται οι Λεπέν, Ορμπαν, Σαλβίνι, Βίλντερς, Αμπασκάλ και πολλοί ακόμα, οπως ο αυστριακός Κίνκλ και η γερμανίδα Βάιντελ, οπως και η Μελόνι  (και ας μην ήταν οι τρεις τελευταίοι στην Μαδρίτη), είναι η υπόσχεση των ακροδεξιών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες: Θα γίνουμε και πάλι κυρίαρχοι στις χώρες μας,  τις οποίες τις έχουμε χάσει απο ισλαμιστές, νέους, αλλά και απο δικαιωματιστές, υπέρμαχους της woke ατζέντας, αριστερούς κα. 

Αυτό το τόσο αντιφατικό και απατηλό σύνθημα δυστυχώς πιάνει τόπο, ακούγεται “λογικό” σε πλούσιους και φτωχότερους ή φτωχούς. 

Είναι προφανώς μια κάποια “λύση” στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε ως δυτικές κοινωνίες. Είναι σίγουρα μια διαφορετική τοποθέτηση, αλλά δεν είναι απολύτως καμία λύση. Αντιθέτως μας οδηγεί ξανά πίσω στην εποχή των τεράτων, σε εποχές που η ανθρωπότητα έχει ζήσει, το  πλήρωσε ακριβά. Και όμως δείχνει να το  έχει ξεχάσει. 

Η ιστορία δεν θα επαναληφθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, γιατί φυσικά οι συνθήκες είναι διαφορετικές, οι δυνάμεις που συγκρούονται είναι διαφορετικές, ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός. 

Η ανακατάληψη είναι μια απατηλή εικόνα, που οδηγεί σε απομονωτισμό, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο και πιο γρήγορο μαρασμό συνολικά τη Δύση.

Για να το γλυτώσουμε πρέπει να υπάρξουν δυνάμεις που θα σκεφτούν και αυτές εκτός των γνωστών πλαισίων, θα επιδιώξουν ανατροπές και ανακατατάξεις. Και αυτές μπορεί να είναι οι αριστερές δυνάμεις, οι οποίες καλούνται να ξανασκεφτούν, να ξανασχεδιάσουν, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των κοινωνιών της Δύσης.