Του Στράτου Βαλτινού

Η πρόταση της Νέας Αριστεράς που προωθούσε την υποψηφιότητα του επικεφαλής της ΑΔΑΕ Χρήστο Ράμμο για την προεδρία της Δημοκρατίας ήταν μια κορυφαία πολιτική κίνηση με σπουδαίους συμβολισμούς. Όπως το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου υπό την πίεση του ΠΑΣΟΚ και εκατομμυρίων τότε οπαδών του, πρότεινε τον εμβληματικό ανακριτή  στην υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη Χρήστο Σαρτζετάκη, αντί του Κωνσταντίνου Καραμανλή,  έτσι και η ΝΕ.ΑΡ, πρότεινε τον σπουδαιότερο και θεσμικό υπερασπιστή του κράτους δικαίου, τον Ράμμο, σαν αντίβαρο στην λαίλαπα της εκτροπής των υποκλοπών, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τα όσα συνέβησαν στην συνέχεια , δεν τιμούν κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την Πλεύση Ελευθερίας, ούτε το ΚΚΕ.  Για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη, η δήλωση Ράμμου τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου ότι αποσύρει την υποψηφιότητά , καθώς αυτή έγινε αντικείμενο μικροκομματικών υπολογισμών, είναι ένας θρίαμβος, γιατί ναι μεν ο Ράμμος πιθανότατα δεν θα εκλέγονταν, αλλά και μόνο το γεγονός ότι συμβόλιζε τον αντι-Μητσοτακισμό, ήταν ταπεινωτική για τον πρωθυπουργό.Ταυτόχρονα, η εξέλιξη αυτή, αποτελεί κόλαφο για όσους αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί και για όσους ονειρεύονται Μέτωπα, κοινούς αγώνες και ανατροπές. Υποκρισία εκτός ορίων…

Η πλάνη του Σωκράτη Φάμελλου

Από την πρώτη στιγμή της επικράτησης του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν οι συζητήσεις για το πως θα επανασυνδεθεί με τη Νέα Αριστερά. Η πρόταση για τον Ράμμο, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κυριαρχήσει ενωτικό πνεύμα με ισχυρό πολιτικό συμβολισμό, που κατά κάποιο τρόπο θα ξεκλείδωνε και τον διάλογο. Γιατί αν ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα στελέχη πιστεύουν ότι η ΝΕ.ΑΡ θα επιστρέψει και θα ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ σαν να μην συνέβη τίποτα, ζουν μια μεγάλη πλάνη.

Η δήλωση Φάμελλου στο ΟΡΕΝ , ότι «όσους και όσες αισθάνονται και πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι το κόμμα τους και ότι είναι το κόμμα που μπορεί να δώσει απάντηση στα μεγάλα αδιέξοδα που έχει η ελληνική κοινωνία τούς καλούμε να έρθουν», δείχνει λάθος αντίληψη για τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο κόμμα του τον τελευταίο χρόνο. Τις επιπτώσεις αυτών των αλλαγών και των διαδοχικών κρίσεων, δεν θα τις αντιμετωπίσει με ανώφελα και ανέξοδα προσκλητήρια, αλλά με πολιτική δράση. Η ευκαιρία του δόθηκε με την υπόθεση Ράμμου και την πέταξε στα σκουπίδια.
Όταν λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα απλό ζήτημα, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι μπορούν να συγκροτήσουν Μέτωπο;

Οι πρωτοβουλίες δεν θα λείψουν. Ο διάλογος θα γίνει  με κάποιο τρόπο. Προς το παρόν όμως αντί να διαπιστώνονται συγκλίσεις, παρατηρούνται περισσότερες αποκλίσεις.  Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ , όπως ο Νίκος Παππάς, δεν θέλουν την επανένωση βάσει προγράμματος με τη Νέα Αριστερά, γιατί ο ίδιος και αρκετοί ακόμη θα υποβαθμιστούν και θα χάσουν τον ρόλο τους. Η ιδιοτέλεια επικρατεί πολλές στην πολιτική, ας μην προσποιούνται ότι εκπλήσσονται.  Όμως, ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος και σε πρώτη τουλάχιστον φάση, ας επικρατήσει η κουλτούρα του διαλόγου και όχι της απόκλισης, γιατί οι συνέπειες θα είναι μεγάλες και για τα δύο κόμματα , κυρίως όμως για την κοινωνία.

Η δήλωση του Χρήστου Ράμμου

«Όπως έχει ήδη δημοσιοποιηθεί, ο Πρόεδρος του κόμματος της Νέας Αριστεράς κ. Α. Χαρίτσης με ενημέρωσε προ ημερών ότι, έχει την πρόθεση να με προτείνει ως υποψήφιο για το ύπατο αξίωμα της χώρας. Τον ευχαρίστησα για αυτή την τιμητική για μένα πρόταση. Σχετικά με αυτήν έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Δεν ανήκε ποτέ στις επιδιώξεις μου και στις στοχεύεις μου η κατάληψη οποιουδήποτε πολιτικού αξιώματος, ούτε και του (πάντως υπερκομματικού) αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο, παρά ταύτα και κατ’ αρχήν, αποδέχτηκα την επίμαχη πρόταση, ήταν αυτός που συμπεριλαμβάνεται στο ευρύτερο σκεπτικό της πρότασης του κ. Χαρίτση· πρότασης που δεν ήταν σαν τις συνήθεις που υποβάλλονται σε παρόμοιες περιπτώσεις και οι οποίες δεν βασίζονται σε θεσμικά σκεπτικά, αλλά περιστρέφονται γύρω από πρόσωπα ή στηρίζονται σε παραταξιακές λογικές.

Συγκεκριμένα, με την πρόταση αυτή αποσκοπήθηκε να δοθεί σε μια κοινωνία απογοητευμένη και ιδιωτεύουσα ύστερα από όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια σε σχέση με την λειτουργία βασικών θεσμών της δημοκρατίας και η οποία (κοινωνία), όπως δείχνουν και όλες οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, έχει σε ανησυχητικό βαθμό απωλέσει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς του κράτους δικαίου, το θετικό μήνυμα ότι, αξίζει, παρά ταύτα, να δίνει κανείς μάχες για την θεσμική ευπρέπεια, για την υπεράσπιση των θεσμών και ότι πρέπει περαιτέρω οι δημόσιοι λειτουργοί να προσπαθούν να πράττουν  πάντα το καθήκον τους όσο καλύτερα μπορούν και στις πιο αντίξοες συνθήκες, ακόμη δηλαδή, και όταν δέχονται άδικες ή/και δριμείες επιθέσεις ή/και απειλές.

Επρόκειτο, με άλλα λόγια, για ένα σκεπτικό που αφορά τον δημόσιο βίο της χώρας, με την προαναφερθείσα έννοια, τo οποίο θα μπορούσε, αν του δίνονταν η προσοχή που του άξιζε, να έχει ευεργετική επίδραση σε αυτόν. Επρόκειτο, τέλος, για ένα σκεπτικό το οποίο δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση και σε ό,τι με αφορά, με “ματαιοδοξίες” μου ή με προσδοκία ωφελειών για το άτομο μου.
Στην πορεία, όμως, του δημοσίου διαλόγου που ακολούθησε, διαπίστωσα ότι, αντί να γίνει αντιληπτή και επικρατήσει η, προφανής για κάθε καλόπιστο παρατηρητή, ερμηνεία της πρότασης με βάση το πιο πάνω κεντρικό θεσμικό μήνυμα της και να ακολουθήσει μια εποικοδομητική συζήτηση πάνω σε αυτό, επικράτησαν οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί και οι κομματικές στρατηγικές, αντιπαραθέσεις και διενέξεις. Άρχισε, επιπλέον, στο πλαίσιο της ήδη γνωστής από το παρελθόν προσπάθειας δολοφονίας του χαρακτήρα μου, να διασύρεται και πάλι το όνομα μου σε εμπαθή και υβριστικά λιβελογραφήματα στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να μου αποδίδονται ανύπαρκτα σενάρια.

Οι πιο πάνω εξελίξεις απομείωσαν δυστυχώς και εκ των πραγμάτων τον πιο πάνω αξιακό συμβολισμό και έπληξαν καίρια την όποια δυναμική θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει η πρόταση στην κοινωνία, που πρέπει να είναι ο τελικός αποδέκτης τέτοιων θεσμικών συμβολισμών. Κατόπιν αυτού οφείλω, διατυπώνοντας και πάλι τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες στον Πρόεδρο του κόμματος της Νέας Αριστεράς τόσο για την πρόταση, όσο – και κυρίως – για το πιο πάνω σκεπτικό της, να δηλώσω ότι δεν επιθυμώ, κάτω από τις συνθήκες αυτές, να είμαι υποψήφιος για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πως αντέδρασε η Νέα Αριστερά

Πηγές Νέας Αριστεράς, σχολιάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις  επικεντρώνονται σε  επίθεση κατά του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά αφήνουν ισχυρές αιχμές για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Λογικό είναι, γιατί αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφωνούσαν , το κλίμα θα ανατρέπονταν εις βάρος της ΝΔ.
Σύμφωνα λοιπόν με τη ΝΕ.ΑΡ , «οι χυδαίες επιθέσεις της κυβέρνησης στον κύριο Ράμμο φανερώνουν τις βαθιές πληγές στο κράτος δικαίου» και πρόσθεσαν:

«Ο κύριος Ράμμος δέχτηκε μια άνευ προηγούμενου συκοφαντική επίθεση από το Μέγαρο Μαξίμου που επιθυμεί ένα πράγμα: την αποσιώπηση του σκανδάλου των υποκλοπών. Σεβόμαστε και κατανοούμε την απόφαση του κυρίου Ράμμου. Η πρόταση της Νέας Αριστεράς προέκρινε την υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου και της δημοκρατίας. Και ως τέτοια είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να λάβει ευρεία υποστήριξη από τα κόμματα της αριστερής και δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, οι δυνάμεις αυτές επέλεξαν τον δρόμο του μικροκομματικού συμφέροντος αντί να ορθώσουν τείχος προστασίας απέναντι στις χυδαίες επιθέσεις από τα συστήματα εντός και πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου. Έτσι, υπονόμευσαν τη δυνατότητα μιας ισχυρής υποψηφιότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Επέλεξαν να μην συγκρουστούν με το καθεστώς Μητσοτάκη».