Του Σωτήρη Σιδέρη

Είναι μακρύς ο δρόμος για τον Σωκράτη Φάμελλο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο πρόβλημα για τον νέο πρόεδρο του κόμματος είναι οι διαρκείς παραφωνίες που επιδρούν υπονομευτικά στην ηγεσία του. Το δεύτερο είναι η δική του ηγετικότητα. Αν δηλαδή θα αφήσει να επεκταθούν οι διαβρωτικές παραφωνίες ή θα αντιδράσει. Είναι για παράδειγμα εκτός λογικής , για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να επιβιώσει από μια μεγάλη και παρατεταμένη κρίση, να μην μπορεί να εμφανίσει συνεκτική εικόνα στο θέμα εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Νίκος Φαραντούρης που αρχίζει να γίνεται γραφικός,  μετά την εκκωφαντική του ήττα ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πρότεινε την Λούκα Κατσέλη για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο Πολάκης διαφοροποιήθηκε από τον Φάμελλο από το βήμα της βουλής για τη θέση του κόμματος στο θέμα του κρατικού ελέγχου της Εθνικής Τράπεζας. Και ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέδριο για τα 50 χρόνια μεταπολίτευσης, υπό μορφή διαγγέλματος, μίλησε για την αντιπολίτευση, για τις συνεργασίας και για “εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης”.  Ο Φάμελλος θα είναι πρόεδρος με την εξουσία που του αναλογεί ή θα είναι ένα από τα πολλά κέντρα που θα οδηγήσουν σε νέου τύπου εσωστρέφεια και σε νέο κύκλο κρίσης;

Δύσκολο ξεκίνημα

Πολλοί ελπίζουν στην ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά , πριν ακόμη προλάβει να μελετήσει τις πρώτες κινήσεις του ο Φάμελλος,  εκδηλώθηκαν και οι πρώτες παράταιρες ενέργειες. Πρώτη από τον Νίκο Παππά που απέρριψε με προσωπική τοποθέτηση την πρόταση της Νέας Αριστεράς για την υποψηφιότητα του Ράμμου για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ενώ ο Φάμελλος θα το έθετε στα κομματικά όργανα. Δεύτερη, η δήλωση του Νίκου Φαραντούρη,  που έχει ισχυρό πάθος αυτοπροβολής, ο οποίος πρότεινε την Λούκα Κατσέλη, χωρίς να το ξέρει κανείς, εκτός ίσως από εκείνους που αφανώς έχουν την ίδια άποψη με τον ευρωβουλευτή.. Ο Φαραντούρης εκτέθηκε με την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν πτοήθηκε. Παραβιάζει κάθε κώδικα δεοντολογίας και κομματικής πολιτικής για να αυτοπροβληθεί  και προφανώς για να προκαλέσει σύγχυση.  Το ίδιο ισχύει για τον Νίκο Παππά.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια βαρυσήμαντη παρέμβαση στο προαναφερθέν συνέδριο . Αν την έκανε από το βήμα της βουλής ή στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ θα τύγχανε τεράστιας αποδοχής. Όμως,  όταν αναλύει κεντρικά πολιτικά ζητήματα που αφορούν αποφάσεις του κόμματος και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αυτονομείται και ο λόγος είναι απλός. Θα αποδυναμώσει το ίδιο του το κόμμα, τον Φάμελλο και την όποια προοπτική συνεργασιών, την οποία οφείλει να παρουσιάζει ο πρόεδρος του κόμματος, όπως έκανε και ο ίδιος όταν ηγούνταν του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα σενάρια που κατά τον Αλέξη Τσίπρα έχουμε μπροστά μας είναι:
1.Συγκυβέρνηση Μητσοτάκη με τα κόμματα της άκρας δεξιάς2.
2. Συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ
3.Συγκυβέρνηση προοδευτικών δυνάμεων
Σύμφωνα με το σκεπτικό του πρώην πρωθυπουργού, “οι ηγεσίες των προοδευτικών δυνάμεων θα πρέπει να εργαστούν από τώρα, σε αυτή την κατεύθυνση, εάν επιθυμούν μία προοδευτική διακυβέρνηση. Αλλιώς, θα επικρατήσει ένα από τα δύο άλλα σενάρια. «Το πρόβλημα δεν είναι να επανασυγκολλήσεις κομμάτια. Δεν είναι το ζητούμενο σήμερα η συναίνεση. Η αντιπολίτευση είναι το ζητούμενο», είπε χαρακτηριστικά.

Μάλιστα όταν ρωτήθηκε  για την ανάγκη «Λαϊκού Μετώπου»  θέμα που έχει παρουσιάσει ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης, ο Τσίπρας απάντησε ότι : «όχι, δεν μιλάω για Λαϊκό Μέτωπο. Κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και τα δικά της χαρακτηριστικά». Και πρόσθεσε: «Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει πρώτα απ' όλα να υπάρξει μία αναζήτηση και συζήτηση για το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Συγκλίσεις των προοδευτικών δυνάμεων στα μεγάλα θέματα: Εξωτερική πολιτική, Οικονομική πολιτική, Κοινωνική πολιτική, Κράτος Δικαίου. Και από εκεί και πέρα μπορεί να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις για μετεκλογικές ή και προεκλογικές συνεργασίες. Αλλά αυτό που λέω πρωτίστως είναι συζήτηση πάνω στις πολιτικές, εναλλακτικές πολιτικές και αντιπολίτευση. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα σήμερα»

Ποιο είναι το πολιτικό σχέδιο;

Να θυμίσουμε όμως ότι μετά την νίκη του Νέου Λαικού Μετώπου στη Γαλλία στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού, ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει άλλα πράγματα. Ειδικότερα δήλωσε:
«Οταν οι προοδευτικές δυνάμεις παραμερίζουν το “εγώ”, αφήνουν τη διαίρεση και βάζουν μπροστά το “εμείς” και το “μαζί”, τότε μπορούν να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να πετύχουν μια ιστορική νίκη. Το γαλλικό μάθημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη. Και την Ελλάδα, προφανώς».

Επειδή όμως η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη στη Γαλλία και επειδή έγινε αντιληπτό ότι ο κατακερματισμός στην Ελλάδα έχει βαθιά αίτια , έκανε στροφή και σωστά λέει ότι κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Όπως σωστά αναφέρει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι επανασυγκρολλήσεις. Αλλά η πολιτική γεωγραφία στον προοδευτικό χώρο είναι γνωστή και την ξέρει ο Τσίπρας. Οπότε γνωρίζει ότι το ΚΚΕ , το ΜέΡΑ 25 και η Πλεύση Ελευθερίας είναι αυτοτελή κόμματα με δική τους πορεία και δεν είναι καθόλου θετικά σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε επανασυγκολλήσεις δεν υπάρχουν. Μένει κυρίως η Νέα Αριστερά , την οποία όμως αποφεύγει και να ονοματίσει ο πρώην πρωθυπουργός. Άλλωστε είναι γνωστό, πως η Νέα Αριστερά είναι η πρώτη που έχει μιλήσει κατά των επανασυγκρολλήσεων, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να πει ότι το κόμμα του έχει ένα σχέδιο για το πως θα γίνει η συνεργασία και όχι απλά να περιγράψει επιθυμίες..

Φυσικά στο μυαλό όλων και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά υπάρχει η σκέψη για την επόμενη ημέρα τις συνεργασίες και τα πρόσωπα. Υπό αυτό το πρίσμα , αν ο Αλέξης Τσίπρας απλά θέλει να έχει τον κύριο λόγο στην πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει φανερό και θα επιτείνει το πρόβλημα για τον Φάμελλο. Αν πάλι θέλει να στηρίξει τον Φάμελλο , πρέπει να βρει καλύτερο τρόπο. Αν πάλι θέλει να ηγηθεί μιας συμμαχίας, πρέπει να παρουσιάσει τις σκέψεις του στο κόμμα του. Αν θέλει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και όχι με την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Ηλιόπουλο, τον Σκουρλέτη και άλλους, οφείλει να πάρει καθαρή θέση.

Τουλάχιστον να μην δίνει την εντύπωση ότι υπονομεύει το ίδιο του το κόμμα. Λόγο έχει φυσικά και μάλιστα βαρύνοντα. Αλλά στο σωστό πολιτικό και κομματικό πλαίσιο. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αντί να γίνει ο θετικός πρωταγωνιστής που όλοι περιμένουν, θα γίνει ο αρνητικός παράγοντας και αυτό σίγουρα δεν το θέλει ο ίδιος, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερο...